เคยไหม เวลาเดินคนเดียวในเมืองช่วงเช้าตรู่ บ่ายๆ หรือกระทั่งค่ำมืดในอุโมงค์ทางเดิน สะพานลอย สถานีรถไฟฟ้า หรือลานจอดรถ รู้ตัวอีกทีหันไปรอบๆ ดันไม่เจอใคร บรรยากาศวังเวง อย่างกับข้ามไปอีกโลกหนึ่ง
สถานที่โล่งๆ ว่างเปล่า เส้นทางทอดยาวไกลที่ให้ความรู้สึกของความไม่มั่นคง ไม่คุ้นเคยแต่คุ้นเคยในทีแบบนี้ ในทางพื้นที่เรียกว่า Liminal Space หมายถึงพื้นที่ก้ำกึ่ง ช่วงรอยต่อ ซึ่งความลึกลับนี้ก็ถูกนำมาทำเป็นเกมสยองขวัญ The Exit 8 ที่ดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ญี่ปุ่นเตรียมเข้าฉายบ้านเราในช่วงปลายเดือนธันวาคม
เนื้อหาว่าด้วยสถานการณ์ที่ชายหนุ่มต้องหาทางออกจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินให้ได้ โดยต้องจดจำทางและความผิดปกติของพื้นที่ ซึ่งความผิดปกติที่ว่าปรากฏตัวทั้งในรูปแบบป้าย อุทกภัย คน หรือสิ่งแปลกปลอมที่ไม่ควรมีอยู่ในสถานี เป็นต้น
คอลัมน์ Urban Isekai จึงอยากชวนทุกคนจินตนาการตามว่า ถ้าเซตติ้งใน Exit 8 อยู่ที่ไทย Liminal Space ที่เราต้องเอาตัวรอด หาทางออกให้ได้ จะเป็นที่ไหนได้บ้าง
ที่จอดรถ 3,000 คัน ศูนย์การค้าเซ็นทรัลเวิลด์
Liminal Space แห่งแรกที่เราอยากชวนไปเดินวนหาทางออกคือ ที่จอดรถ 3,000 คัน ในศูนย์การค้าเซ็นทรัลเวิลด์อันกว้างใหญ่ไพศาลเวิ้งว้างราวกับอยู่ในเขาวงกต ไหนจะแพตเทิร์นเสากับช่องจอดรถที่เรียงต่อกันไปเรื่อยๆ ต่อให้ถ่ายภาพที่จอดรถที่มีสัญลักษณ์และสีบอกชัดเจนแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาเดินออกจากห้างฯ ไปยังที่จอดรถก็ยังงงงวยอยู่ดี
โดยเฉพาะในช่วงเวลาหลังดูหนังรอบดึกจบ ห้างฯ ปิดเรียบร้อย ประตูที่เคยใช้เป็นทางเข้าก็ปิดไปหมดแล้ว เหลือเฉพาะประตูที่ทางห้างฯ เตรียมไว้ให้ใช้เท่านั้น คราวนี้แหละ สภาพเราไม่ต่างจากตัวละครใน Exit 8 เลย แถมเวลาเดินหลงๆ ไปตรงโซนที่ไม่มีรถไม่มีคนก็ยิ่งวังเวง ไม่รู้ว่าจะมีอะไรโผล่มาหรือเปล่า ทำเอาต้องเดินย้อนไปย้อนมา กว่าจะหารถตัวเองเจอก็เหนื่อยลิ้นห้อยทีเดียว
สถานีรถไฟฟ้า MRT ท่าพระ
ถ้าใน Exit 8 ใช้เซตติ้งเป็นสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่มีเส้นทางเดินทอดยาว ในกรุงเทพฯ ก็มีสถานีรถไฟฟ้าที่ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ใน Liminal Space เช่นกัน ยกตัวอย่าง สถานีรถไฟฟ้า MRT ท่าพระ ที่เป็นสถานี Interchange ทำให้โถงทางเดินและชานชาลาดูซับซ้อน แถมยังมีพื้นที่โล่งกว้าง และแสงไฟสีขาวสว่าง
ถ้าไปตอนดึกๆ หรือช่วงที่คนโล่ง บันไดยาวๆ และทางเดินร้างผู้คนจะยิ่งให้ความรู้สึกที่ใหม่แต่ไม่อบอุ่น ส่งผลให้เกิดความไม่คุ้นเคยทั้งที่ใช้งานอยู่ทุกวัน เพราะเหมือนหลุดไปอีกห้วงมิติหนึ่ง เกิดบรรยากาศที่แปลกประหลาด ไม่น่าไว้วางใจจากการออกแบบและสถาปัตยกรรมที่ไม่ค่อยมีชีวิตชีวานั่นเอง
ห้างสรรพสินค้า Siam Square One
ปิดท้ายด้วย Liminal Space แห่งสุดท้ายที่ดูจะแตกต่างจากสถานที่ก่อนหน้าหน่อย เพราะเป็นห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง เอาเข้าจริงแล้วห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ก็มักมีการออกแบบเป็นเส้นทางยาว คดเคี้ยว มีหลายชั้น เป็นแพตเทิร์นเรียงๆ กันไป ซึ่งเข้ากับขอบข่ายของพื้นที่ประเภทก้ำกึ่งนี้อยู่แล้ว ยิ่งโดยเฉพาะเวลาที่ห้างฯ ปิด ร้านรวงปิดไฟมืด กลายเป็นสถานที่สุดเวิ้งว้างที่เดินวนเวียนเท่าไหร่ก็ยากที่จะหาทางออกได้ง่าย
สยามสแควร์วันเองก็ถือเป็นห้างฯ ที่ใหญ่ และมีการออกแบบที่สลับซับซ้อน บันไดเลื่อนที่เรียงต่อกันขึ้นไป ทางเดินที่เลี้ยวไปเลี้ยวมา ช่องทางที่เชื่อมไปยังชั้นอื่นๆ ก็ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในปราสาทไร้ขอบเขตที่จู่ๆ อยู่ในพื้นที่ห้างฯ มีแอร์ โผล่มาอีกทีเป็นพื้นที่เอาต์ดอร์ หลายครั้งต่อให้เป็นช่วงที่มีคนเดินขวักไขว่ก็ยังรู้สึกว่าวังเวงอยู่ดี
Writer
แอน เดือนเพ็ญ
Graphic Designer
