บทสนทนานี้เริ่มมาจากการที่ฉันกดฟังเพลงในเพลย์ลิสต์สุ่มของ Spotify ไปเรื่อยๆ จนเจอเพลงที่ร้องว่า

“I hate this city.
It’s such a pity.
I don’t really wanna wake up.”

ฟังจนจบจึงได้ไปหาดู MV และรู้ว่าศิลปินเป็นคนไทยชื่อ ‘วาดฟ้า (Wadfah)’ ซึ่งนอกจากเนื้อเพลงที่บอกเล่าถึงความโดดเดี่ยวท่ามกลางเมืองหลวงแล้ว ใน MV เองเธอก็เลือกใช้ฉากหลังเป็นสถานที่ต่างๆ ในกรุงเทพฯ และแต่งแต้มสีสันให้ดูสนุกสนานขึ้น รู้สึกได้ถึงการทับซ้อนกันระหว่างเมืองในฝันและเมืองที่เป็นความจริงของเธอ

หากจะบอกว่าเพลง ‘I hate this city’ เป็นหนึ่งในตัวแทนเสียงของคนรุ่นใหม่ที่อยากบอกต่อเมืองนี้ ก็คงไม่ผิดนัก

‘วาดฟ้า’ เป็นหญิงสาววัย 21 ปีที่เติบโตมาในครอบครัวที่พ่อแม่ทำงาน NGO และชื่นชอบงานศิลปะกับดนตรี ส่งผลให้ลูกสาวของทั้งสองสนใจประเด็นสังคม พร้อมๆ กับโปรดปรานการทำงานศิลปะและฟังเพลงเล่นดนตรี

ก่อนหน้านี้ เธอเคยทำงานออกแบบปก EP Album : Over the Sun – LANDOKMAI และร่วมกำกับ MV เพลง Please be true – LANDOKMAI และ MIKE BE – YOU ก่อนขยับมาสร้างสรรค์ผลงานทางดนตรีของตัวเองในเพลงแรก ‘If I die’ เมื่อปี 2021 และก้าวมาเป็นศิลปินภายใต้สังกัด Smallroom กับซิงเกิลเปิดตัว ‘I hate this city’ ที่เธอแต่งเนื้อร้องเอง รวมถึงรับหน้าที่กำกับร่วมและวาดภาพประกอบ MV ล่าสุด เธอก็เพิ่งปล่อยเพลงใหม่ ‘She’s in a cage’ เมื่อช่วงต้นเดือนที่ผ่านมา

ด้วยความชอบและมั่นใจว่า วาดฟ้าต้องไปได้อีกไกลในเส้นทางสายดนตรีแน่ๆ เราจึงอยากทำความรู้จักเธอเพิ่มขึ้นอีกนิดผ่านความชอบ ความสนใจ และสิ่งที่เสพ ว่าอะไรบ้างที่หล่อหลอมให้เธอเป็นเธอแบบทุกวันนี้

ป.ล. เราได้ขอให้วาดฟ้าจัดเพลย์ลิสต์เพลงที่เธอชอบและสนใจในช่วงนี้มาให้ทุกคนด้วย ตามไปฟังได้ที่นี่เลย https://spoti.fi/3OXE2dr

Artist : The Beatles

ด้วยความที่เราเติบโตมาในครอบครัวที่คลุกคลีกับการทำงานเพื่อสังคมอยู่แล้ว พ่อแม่เราทำงานเป็น NGO พัฒนาชุมชน พาเราไปลงพื้นที่บ่อยๆ ก็เลยซึมซับอะไรพวกนี้มาตั้งแต่เด็กๆ มันเลยเป็นธรรมชาติของเราที่จะสนใจสื่อด้านสังคม บวกกับพ่อแม่เราก็ชอบวง The Beatles ด้วย เลยทำให้เราได้รับอิทธิพลตรงนั้นมาเยอะ

นอกจากนี้ The Beatles ยังทำให้เราเริ่มสนใจวงดนตรีเก่าๆ อยากลองสำรวจวงอื่นๆ เพิ่มขึ้น มันก็นำไปสู่ The Velvet Underground, Pink Floyd และวงอื่นๆ ที่ใกล้เคียงกัน

เราฟังวงนี้ตอน ม.4 – ม.5 ซึ่งเป็นวัยกำลังโต แต่ในวัยนั้นการเป็นนักดนตรีของเราคือการเล่นดนตรีในโรงเรียนเฉยๆ แค่อยากรวมวงกับเพื่อนแล้วลองเล่นดนตรีวงเก่าๆ ที่คนอื่นไม่ค่อยรู้จัก ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นจุดเริ่มต้นในการเล่นดนตรีของเรา

ขณะเดียวกัน เพลงของ The Beatles ก็หล่อหลอมตัวเราด้วย อย่างเพลง I hate this city ก็มีท่อนหนึ่งที่เอามาจาก The Beatles เลย นั่นคือท่อน “You say. Baby you can drive my car. Yes, I’m gonna be a star.” นอกจากนี้เรายังรู้สึกว่าเอกลักษณ์เพลงของวงนี้ที่มักพูดความรู้สึกออกมาตรงๆ หรืออาจมีการ Metaphor ถึงอะไรบางอย่างบ้าง แต่ก็เป็นการเล่าเรื่องชีวิตและความคิดตัวเอง อะไรเหล่านี้คือสิ่งที่เรารับจาก The Beatles มาไม่มากก็น้อย 

Book : Ladybeard magazine – The Beauty Issue

เราซื้อเล่มนี้ที่เมืองเบอร์ลิน เป็นแมกกาซีนรวมภาพถ่ายสวยๆ ของความไม่สวย อย่างการถ่ายภาพแผลเป็นของผู้หญิงข้ามเพศที่ผ่าหน้าอก เหมือนเขาต้องการเล่าถึงการ Appreciate ความสวยที่ไม่ตรง Beauty Standard เป็นการค้นหาความสวยงามของมนุษย์ในมุมอื่นๆ เราชอบมากเลยเปิดดูบ่อยๆ 

เพราะจริงๆ เราสนใจเรื่อง Beauty Standard มานานแล้ว แต่พอคนเริ่มพูดถึงเป็นวงกว้างขึ้น ก็เริ่มชินกับมัน แต่ก็ยังชอบเล่มนี้อยู่นะ แค่ไม่ได้รู้สึกว่ามันจำเป็นต้องบอกว่าสิ่งนี้สิ่งนั้นมันก็สวยนะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเรามองมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

Movie : Sing Street (2016)

เราดูเรื่องนี้ช่วงที่หนังปล่อยมาแรกๆ เลย และก็กลับไปดูอีกเรื่อยๆ เราชอบที่ตัวละครค่อยๆ เขียนเพลงไป บวกกับด้วยความที่ชอบดูหนังแนว Coming of Age อยู่แล้ว เลยรู้สึกว่าหนังทำนองนี้มันทำให้เรากลับไปในวัยนั้นอีกครั้ง อย่างตอนที่ดู Sing Street เป็นวัยที่เรากำลังเบียวๆ เล่นกีตาร์คัฟเวอร์ลงอินสตาแกรม แม้ว่าจะยกให้เป็นหนังเรื่องโปรดเพราะตอนที่ดูรู้สึกรีเลต แต่ถ้าเทียบกับตอนนี้เราก็เปลี่ยนไปเยอะแล้วแหละ

ก่อนหน้านี้เราเคยดู Begin Again ที่ผู้กำกับคนนี้ทำมาก่อน แล้วค่อยมาดู Sing Street คิดเอาเองว่าเพราะเราเป็นเด็กที่มีความอยากต่อต้าน อยากหนีออกจากครอบครัว เลยทำให้ชอบเรื่องนี้มาก นอกจากนี้เราก็ชอบประเด็นครอบครัวในเรื่อง รีเลตกับการอยากหนีออกจากเมืองที่ตัวเองอยู่ และความเป็นวัยรุ่น แต่งตัวสีฉูดฉาด ความอยากลองอะไรที่ท้าทายอาจารย์ในโรงเรียน อะไรพวกนี้เป็นสิ่งที่เราในตอนนั้นตั้งใจว่าจะทำบ้างในอนาคต รวมถึงการรวมแก๊งกับเพื่อนๆ รวมกันทำอะไรสักอย่างเพื่อตอบสนองความรู้สึกอยากเฟี้ยวฟ้าวของตัวเอง มันเปี่ยมไปด้วยพลังของวัยรุ่นมากเลย 

แต่พอโตมาแล้วกลับไปดูก็ตั้งคำถามกับวิธีคิดของตัวละครบ้าง หรือไม่ชอบตอนจบบ้าง ทั้งที่เมื่อก่อนชอบนะ คิดว่าทำไมต้องหนีออกไปด้วยวะ หนีไปแล้วจะได้อะไรจริงเหรอ อย่างตอนเด็กๆ จะอินกับตัวละคร Conor ที่เป็นน้องชาย แต่พอโตแล้วกลับอินกับตัวละครพี่ชายมากกว่า อาจเพราะพอโตก็มีความกังวลร่วมกันว่าชีวิตเราจะโหลยโท่ยแบบนั้นไหม จะจบลงแบบนั้นหรือเปล่า คิดเหมือนกับเขามากกว่าในแง่มีความฝันแต่เราไม่ได้ทำ จนสุดท้ายก็ต้องอยู่ในเมืองนี้ตลอดไป

Animation Maker : Vewn

เราชอบสำรวจศิลปินใหม่ๆ อยู่แล้ว เลยมีศิลปินที่ชอบค่อนข้างเยอะ แต่ถ้าคนที่เป็นแรงบันดาลใจเราเลยจะเป็น Vewn นักวาดแอนิเมชันที่ทำงานสนุกแบบประหลาดๆ ใช้สีและมุมมองแปลกๆ ในการเล่าเรื่อง แล้วเขาทำเองกับเพื่อนหมดทุกอย่าง ผลงานเขาจะมีความพังก์ๆ เล่าเรื่องเซอร์เรียลๆ อย่างแมวที่ใช้ชีวิตในดาวน์ทาวน์ สิ้นหวังกับชีวิต เขาถ่ายทอดออกมาได้เจ๋งดี

Brand : Lazy Oaf

Lazy Oaf เป็นแบรนด์สตรีทแวร์ที่เราชอบ อย่างเสื้อผ้าที่เราใช้แต่งตัวเซต ‘I hate this city’ ก็เป็นของแบรนด์นี้ Lazy Oaf เป็นแบรนด์ที่ซัปพอร์ตศิลปินที่วาดรูป โดยนำงานภาพประกอบมาพรินต์บนเสื้อ ตอนเด็กๆ เราเคยฝันอยากเป็นนักวาดภาพประกอบที่นี่ให้ได้ด้วย ส่วนอีกเหตุผลคือ เมื่อก่อนเรารู้สึกว่าคนยังไม่ค่อยกล้าใส่เสื้อผ้าสีๆ เท่าไหร่ แต่แบรนด์นี้เขาหยิบเอาความหลากสีและความฉูดฉาดมาใช้ ด้วยความที่งานเราเน้นสีๆ อยู่แล้วเลยยิ่งชอบ รู้สึกว่าแบรนด์นี้เป็นอีกหนึ่งช่องทางในการแสดงตัวตนของเรา

Place : Den Souvenir

ด้วยความที่มีบ้านอยู่ที่เชียงใหม่ เราเลยชอบไปร้านที่ขายสิ่งพิมพ์นอกกระแสอย่าง Den Souvenir มาก เข้าไปแล้วรู้สึกเปิดหูเปิดตาสุดๆ เวลาหมดไฟทำงานจะชอบไปเดินดูงานในร้านนี้ Den เป็นพื้นที่ที่ขายซีน (หนังสือทำมือ) เจ๋งๆ จากศิลปินทั่วโลก รวมไปถึงโปสเตอร์เท่ๆ ที่พรินต์จากหลากหลายเทคนิค เสน่ห์ของสิ่งพิมพ์พวกนี้แพรวพราวมาก 

ด้วยความที่ซีนรวบรวมเรื่องราวและไอเดียต่างๆ ไว้ ทำให้เราสนุกเพลิดเพลินไปกับการเปิดหนังสือพวกนี้ดู ไม่ว่าจะเป็นหนังสือรวบรวมรูปภาพของคนเมา การถ่ายฟุตพาทเมืองไทย หรืองานวาดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยไอเดียกับวิธีเล่าแปลกๆ สีสันฉูดฉาด 

เราชอบที่นี่มาก รู้สึกว่าควรมีร้านแบบนี้อีกเยอะๆ เพราะมันคือพื้นที่ที่รวบรวมผลงานมันๆ จากเหล่าศิลปินตัวเล็ก หาอ่านในร้านหนังสือทั่วไปไม่ค่อยได้ เราอยากยืนยันว่า Print is not dead จริงๆ แอบบอกว่าเร็วๆ นี้เราอาจจะมีซีนของตัวเองด้วย เป็นการรวมกันระหว่างฝั่งดนตรีและศิลปะจากวาดฟ้าเอง

City : Berlin

เมืองที่อยู่ในใจเรามาตลอดคือ เบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี เพราะถึงแม้เราจะเคยไปเบอร์ลินแค่ 3 – 4 วัน แต่ก็รู้สึกว่าหลงใหลในตัวเมืองมากๆ เบอร์ลินมีพื้นที่ที่ให้แสดงตัวตนเต็มไปหมด ด้วยความที่เมืองนี้เป็นพื้นที่ที่ผู้อพยพย้ายมาอยู่เยอะ เลยทำให้มีความหลากหลายทางวัฒนธรรมสุดๆ ไม่ค่อยเหมือนประเทศอื่นในยุโรปที่เราไป เพราะเราเคยไปอยู่ที่สาธารณรัฐลัตเวีย บรรยากาศเมืองจะอึมครึมๆ เขาไม่ได้ต้อนรับเราขนาดนั้น แต่พอเป็นเบอร์ลินมันดูสดใสขึ้น ทุกคนสามารถแสดงออกในแบบของตัวเองได้

ขณะเดียวกันพื้นที่สำหรับศิลปะก็เยอะมาก มีอาร์ตแกลเลอรีที่คุณไม่จำเป็นต้องเป็นศิลปินใหญ่ก็ยังได้จัดแสดงงาน มันมีพื้นที่สำหรับคนรุ่นใหม่ให้นำเสนอศิลปะของตัวเองทั่วเมืองเลย ไปไหนก็เจอกราฟฟิตี้ เจอคนทำงานศิลปะกลางแจ้ง อย่างตอนเราเข้าไปดูคอนเสิร์ตวงที่ชอบ ก็เจอแต่คนแต่งตัวจ๊าบๆ แบบที่เราไม่เคยเจอมาก่อน รู้สึกชอบตัวเองที่ได้อยู่ในสังคมและผู้คนแบบนั้น ทุกคนกล้าแสดงตัวตนออกมาหมดเลย อาจเพราะสภาพแวดล้อมเมืองมันเอื้อต่อการมีสุนทรียะ เข้าถึงศิลปินง่าย และเปิดโอกาสให้คนมีความคิดสร้างสรรค์ด้วย เราก็ไม่อยากโรแมนติไซซ์เขานะ เพราะเราไม่ได้อยู่ที่นั่นจริงๆ แต่ถ้าถามว่าชอบเมืองไหนมากที่สุดเราก็ตอบเมืองนี้แหละ

District : Prompong

กรุงเทพฯ จะมีโซนที่ดี แต่พอออกมานิดเดียวก็จะเจอโซนที่แย่ ความเหลื่อมล้ำมันแค่ก้าวเดียวเลย แต่ถ้าให้เลือกย่านที่เราชอบที่สุดคงเป็นพร้อมพงษ์ เราได้ไปย่านนี้บ่อยๆ เพราะค่าย Smallroom อยู่แถวนั้น ก็เลยทำให้รู้ว่าย่านนี้เป็นย่านที่คนญี่ปุ่นมาอาศัยอยู่เยอะ ทางเท้าเขากว้าง สะอาดดี อาหารก็เยอะ แถมอร่อยด้วย แต่ทุกอย่างก็จะแพงขึ้นมาภายในช่วงเวลาที่ไม่นาน มันเป็นย่านที่ทำให้เราเหมือนหลุดออกจากกรุงเทพฯ ไปแป๊บหนึ่งเหมือนกันนะ

นักวาดภาพประกอบ วาดฟ้า ศิลปินหญิง เพลง