โลกของเราเต็มไปด้วย ‘งานศิลปะจากขยะ’ ที่ประดับประดามากมายอยู่รอบตัว ในสายตาคนอื่นอาจมองว่ามันสกปรก แต่ถ้าลองปรับความคิดอีกมุม ‘ขยะกองโต’ ก็คล้ายกับงานศิลปะที่เกิดขึ้นด้วยน้ำมือมนุษย์ จนกลายเป็นความงามจากของเหลือทิ้งที่ต่อตัวเหมือนประติมากรรมชิ้นใหญ่
เราเดินทางไปชมงานศิลปะที่ศูนย์กำจัดขยะมูลฝอยแห่งหนึ่งที่ไม่มีวันหลับไหล แกลเลอรีที่รอรับงานศิลปะขยะชิ้นน้อยใหญ่จากทั้ง 50 เขตของกรุงเทพฯ เพื่อรอชำแหละ ซึ่งในกองขยะมหึมา มีทั้งเศษกระดาษ โลหะ ถุงพลาสติก ถุงขนม หลอดพลาสติก โดยเฉพาะขวดพลาสติกที่นี่จะมีมากเป็นพิเศษ ส่วนชิ้นใหญ่ๆ ก็มีนับถ้วน ทั้งโซฟา ล้อรถยนต์ ฟูก เบาะ สายไฟ ซึ่งกองกันเป็นภูเขาลูกเล็กลูกใหญ่
คุณตาที่เราได้พูดคุย ซึ่งเปรียบเสมือนภัณฑารักษ์พาชมงาน (ขยะ) ศิลป์ เล่าว่า รถขยะ 1 คัน จะบรรจุขยะอยู่ 5 ตัน และแต่ละเขตจะมีรถขยะประมาณ 30 คัน ในหนึ่งวันเลยมีขยะมากกว่า 15,000 ตัน แวะเวียนเข้ามาที่แกลเลอรีแห่งนี้
เราสงสัยจังว่า เศษเสี้ยวของศิลปะขยะกองโตนี้ เคยจัดแสดงอยู่ที่ไหน ก่อนเดินทางมารวมตัวเป็น ‘ประติมากรรมขยะ’ ชิ้นมาสเตอร์พีซ
ประติมากรรมกองที่ 1 ประติมากรรมกองที่ 2 ประติมากรรมกองที่ 3
เจ้าตูบ หนึ่งในนายทหารที่คอยเฝ้าแกลเลอรีกองขยะ ถึงแม้มันจะแอบเผลอหลับบางทีบ้างก็เถอะ
ก่อนมาถึงที่นี่ มันคงตั้งตระหง่านเป็นที่สะดุดตา
ผู้คนคงพากันถ่ายรูปกับผลงานชิ้นเอกเหล่านั้น
เมื่อแสงไฟสาดส่องลงบนถุงพลาสติก ก็ระยิบระยับสวยดี
ศิลปะต้องห้าม มีแต่สารอันตรายก่อมะเร็ง ถ้าไหลลงแหล่งน้ำ หรือตกลงพื้นดิน จะทำให้สิ่งแวดล้อมปนเปื้อนพิษ สัตว์น้อยใหญ่ในแหล่งน้ำตาย มนุษย์รับเชื้อมะเร็งจากพิษก้นบุหรี่
ผืนผ้าใบที่ชื่อว่า “ริมทางรถไฟ”
ดูไปดูมาคลับคลาเหมือนโถฉี่ของมาร์แซล ดูชองป์ เหมือนกัน
ถ้าจอห์น เอเวอเรตต์ มิเล ยังอยู่ เราอยากเสนอให้เขาเขียนภาพโอฟีเลีย ผู้หญิงนอนในคลองประเวศ
นึกว่าซัลวาดอร์ ดาลี เคยมาสร้างผลงานที่ประเทศไทย
เจ้าหน้าที่ขนส่งงานศิลป์
ว่าแล้วก็ขออวดผลงานของแกลเลอรีบ้าง หลังจากฉลากแยกขวดแล้ว ก็เอาไปบีบอัดเป็นลูกบาศก์สี่เหลี่ยมตั้งเป็นชั้นๆ เต็มไปหมดเลย จากนั้นก็จะมีคนมาซื้อผลงานเหล่านี้ไป
วันหนึ่ง กรุงเทพฯ คงกลายเป็นเมืองศูนย์กลางแห่งศิลปะ (ขยะ)
Writer
