เจาะลึกเรื่องราวของ “หญิงขายบริการ” ที่มีประเด็นถกกันอย่างเข้มข้นระหว่างนักอนุรักษ์นิยมเกี่ยวกับขนบธรรมเนียม และนักวิชาการเกี่ยวกับการขับเคลื่อนเพื่อให้โสเภณีในประเทศไทยถูกกฎหมาย ถึงทิศทางความเป็นไปของ “โสเภณี” ว่า อาชีพนี้ ควรถูกกฎหมายหรือไม่?
“ห้ามคุยกับคนแปลกหน้า” “คนแปลกหน้าอันตราย” “อย่ารับของจากคนที่ไม่รู้จัก” ประโยคเชิงลบถึงคนแปลกหน้าที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่ม แต่ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อนก็ขยันเพิ่มลงซีรีบรัมตั้งแต่เด็ก พร้อมย้ำซ้ำๆ ให้จำกันขึ้นใจอีกว่า ‘คนแปลกหน้า = อันตราย’ เราและหลายคนจึงถูกกระบวนการทางสังคมหล่อหลอม (socialization) ให้เติบโตและใช้ชีวิตกับกรอบความเชื่อแบบนั้นโดยอัตโนมัติ เรากังวลเวลาอยู่ใกล้พวกเขา เพราะเราไม่มีข้อมูล เราไม่รู้ว่าเจตนาของพวกเขาคืออะไร เราจึงจัดพวกเขาไว้ในกล่องของ “คนแปลกหน้า” จนถึงยุคที่สังคมโลกถูกแทรกแซงด้วยคำว่า ‘สังคมไซเบอร์’ เกิดแพลทฟอร์มต่างๆ ที่ทำให้เราได้ทักทายกับคนแปลกหน้าผ่านตัวอักษร หรือแม้กระทั่งการตั้ง status บอกใครสักคนบนโลกให้ผ่านมาเห็น โดยอาจลืมคิดไปว่า สิ่งนั้นคือจุดเริ่มต้นของการพูดคุยกับคนแปลกหน้า เราจึงขอชวนทุกคนมาเปิดโลกอีกมุมในการมองคนแปลกหน้า ที่กลายเป็นความสบายใจภายใต้การไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ Hello Strangers “When you talk to strangers, you’re making beautiful interruptions into the expected narrative of your daily life — and theirs,” ประโยคชวนคิดจาก ‘ไคโอ สตาร์ค […]
คืนหนึ่งเราเปิดเพลงฟังวนตอนหัวแตะหมอนไปตามประสา แล้วการสุ่ม playlist ก็พาเรามาเจอกับเสียงร้องนุ่มฟังสบาย พร้อมเสียงเกากีตาร์ในท่วงทำนองดนตรีป็อป ซุกซ่อนกลิ่นอายโซล จากเพลง ‘ยิ้ม’ ที่ชวนให้มุมปากยกยิ้มได้ง่ายๆ และพวกเขากลายเป็นอีกหนึ่งวงดนตรีโปรดของเราไปโดยปริยาย เรากำลังพูดถึง “Whal & Dolph” นำ้วน – วนนท์ กุลวรรธไพสิฐ (วาฬ) และ ปอ – กฤษสรัญ จ้องสุวรรณ (ดอล์ฟ) ดูโอดนตรีป็อปที่เดินทางมาจากมหาสมุทรกว้างใหญ่ เพื่อมอบเสียงเพลงให้คนเมืองได้ปล่อยใจพักผ่อนกัน เมื่อเจ้าวาฬกับเจ้าดอล์ฟเล่นเพลงใหม่ล่าสุดที่ mv มีความทะเล้นได้ใจอย่าง “เก็บเธอเอาไว้ดูก่อน” ให้ฟังสดๆ เป็นที่เรียบร้อย เราจึงเริ่มการพูดคุยแบบเป็นกันเองที่สุดในบรรยากาศชุ่มฉ่ำหลังฝนตก ไปพร้อมกับความอารมณ์ดีของแก๊งปลาเพื่อนซี้ UC : จุดเริ่มต้นของกระแสน้ำที่พัดพา Whal & Dolph ให้มาเจอกัน น้ำวน : เมื่อก่อนเรามีวงดนตรี underground กันคนละวง เริ่มรู้จักกันจากตรงนั้น สมาชิกในวงเก่าปอเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเลยสนิทกัน จนวันหนึ่งเรามานั่งคิด และตั้งต้นโปรเจ็กต์ด้วยคำว่า Whal & Dolph คุยกันว่า […]
คนไหนคนเมืองใหญ่ จะรู้ได้ไง ถ้าอ่านแล้วเข้าข่ายล่ะคนเมืองใหญ่แน่น๊อนน ไม่ได้มาร้องเพลงให้ฟัง แต่จะมาให้ดู 9 สัญญาณที่บ่งบอกว่าคุณนั้นเป็นคนเมืองใหญ่โดยแท้จริง ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ แต่แค่คุณรู้สึกว่าคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ อ่านแล้วรู้สึกว่า “ใช่เลย นี่มันชีวิตชั้นนี่!” บอกเลยว่าคุณอยู่ไม่ผิดที่ผิดทางแน่นอน ยินดีด้วย เมืองนั้นคือบ้านของคุณ 1.กาแฟคือพลัง! ก่อนตาจะเปิดกาแฟต้องเข้าร่างซะก่อน ไม่ว่าวันนั้นคุณจะมีตารางชีวิตที่จ่อรออยู่แค่ไหนก็ตาม ความวุ่นวายต่างๆ ไม่สามารถหยุดคุณจากการหากาแฟกระแทกปากได้เสมอก่อนคุณจะพร้อมเผชิญโลก จนคุณไม่รู้แล้วว่าคุณติดคาเฟอีนจริงๆ หรือว่ามันคือ routine ประจำวันที่เป็นสัญญาณในการเตรียมจิตใจให้พร้อมสำหรับการสู้ชีวิตในวันนั้นๆ กันแน่ แต่ไม่ว่าเพราะเหตุผลไหน กาแฟคือพลังงานสำหรับร่างกายและจิตใจคุณ 2. ทานข้าวนอกบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเพราะตารางชีวิตที่แน่นจนไม่มีเวลาเตรียมอาหารเองได้ทุกวัน หรือเป็นเพราะในเมืองมันมีร้านอาหารอร่อยๆ เต็มไปหมด ถึงอยากจะประหยัดโดยการกินข้าวบ้าน แต่รู้ตัวอีกทีเย็นวันศุกร์หลังเลิกงานคุณก็นั่งแทะไก่บอนชอน ปิ้งเนื้อบาบีคิวพลาซ่ากับเพื่อนๆ ตบท้ายด้วยชิบูย่าโทสต์อาฟเตอร์ยูเรียบร้อย 3. เพื่อนบ้านชื่ออะไร? คุณไม่รู้จักเพื่อนบ้านของคุณ คุณไม่รู้แม้กระทั่งว่าเค้าชื่ออะไร แม้ว่าจะเจอกันทุกวันหน้าบ้าน หน้าปากซอย ในลิฟคอนโด เพราะคุณไม่มีเวลาหรือกระจิตกระใจจะทำความรู้จักกับใคร แต่คุณก็จำหน้าตาเค้าได้ รู้แม้กระทั่งกิจวัตรของพวกเค้า แถมตั้งชื่อในจินตนาการให้พวกเค้าเสร็จสรรพในหัว ไม่ว่าจะเจ๊ผมสั้นข้างบ้านที่เลี้ยงแมวเยอะๆ ตี๋เนิร์ดห้องตรงข้ามที่ออกจากห้องอาทิตย์ละครั้งเพื่อไปเซเว่น มนุษย์ป้าหน้าดุที่รดน้ำต้นไม้ทุกเช้า แต่คุณก็ไม่คิดจะเข้าไปคุยกับพวกเค้าหรอกนะ 4. ไลน์แมนมาเยี่ยมบ้านบ่อยกว่าเพื่อน คุณมีกล่องอาหาร ตะเกียบไม้ […]
สวัสดีปีหมา เราก็เลยนำเรื่องหมาๆ มาแนะนำชาวเมืองทุกคนที่กำลังมองหาเจ้าตูบมาเป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน แต่ชาวเมืองประเทศไทยพื้นที่จำกัด ไม่มีสวนหรือพื้นที่วิ่งเล่นสำหรับน้องหมา ไม่ว่าจะอยู่คอนโด อพาร์ทเม้นท์ ตึกแถว ทาวน์โฮม จะเลี้ยงหมาทั้งทีต้องเป็นหมาที่เหมาะสมกับพื้นที่ บ้านไม่พัง น้องหมาอยู่สบายไม่เครียด ขอแนะนำน้องหมา 8 สายพันธุ์นี้เลย แต่อย่างไรก็ตาม ถึงเป็นหมาที่เหมาะกับการเลี้ยงในพื้นที่จำกัด ก็ต้องพาน้องไปทำกิจกรรมนอกบ้านและเข้าสังคมบ้างนะ เค้าจะได้อารมณ์ดี สุขภาพดี และอยู่กับเราได้นานๆ ไง Cavalier King Charles Spaniel หมาหน้าตาไฮโซขนสวยนี้ผมยาวสลวยนี้ มีพื้นเพมาจากประเทศอังกฤษ เป็นหมาขนาดเล็กแต่ไม่จิ๋ว มีอุปนิสัยขี้เล่น ชอบเข้าสังคม ช่างสงสัย แต่ใจเย็น และซนแบบมีขอบเขต ขี้อ้อน และไม่ขี้กลัวด้วย ด้วยความฉลาดและปรับตัวง่าย ทำให้สอนง่ายและใครๆ ก็หลงรักในความสวย น่ารัก สง่าแบบหมาผู้ดีอังกฤษเลยล่ะ อยู่ในอพาร์ทเม้นได้ เป็นหมา indoor ที่แท้จริง Chihuahua หมาพันธุ์สุดฮิตตัวเล็กจิ๋ว ที่จริงๆ แล้วนิสัยใหญ่เกินตัว มีทั้งพันธุ์ขนสั้นและขนยาว มีอุปนิสัยกล้าหาญ รื่นเริง ตื่นตัว ไม่กลัวใคร แถมว่องไวสุดๆ ตั้งใจทำอะไรแล้วก็จะมุ่งมันมากๆ […]
ช่วงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่อย่างนี้เราจะพลาดกันได้ไง กับการออกไปถ่ายภาพ หาความน่าสนใจใส่สมองเราให้ได้พักผ่อนกันจริงไหม ช่วงตลอดเดือนนี้ตามสถานที่ต่างๆ ก็ต่างกันจัดงานเทศกาลเฉลิมฉลองวันคริสต์มาสและงานปีใหม่ สำหรับช่างภาพสตรีทอย่างผมช่วงนี้คือสวรรค์เลย เพราะจะมี subject ให้เราได้สร้างสรรค์ผลงานกันเพิ่มขึ้น มี action ของคนที่จะทำท่าแปลกๆ มี activity ที่หลากหลาย เพียงแต่เราต้องคอยไปเดิน มองหาซีนที่มันจะสร้างเรื่องราวให้สร้างสรรค์กันมากขึ้น สถานที่ที่ 1 ผมจะพากันคือที่ลานหน้า EmQuartier จุดนี้ทาง EmQuartier เค้าจะมีพี่หมีโพล่าแบร์ ตัวเล็ก ตัวใหญ่ทำท่าประหลาดๆ เต็มไปหมด แถมยังมีเวทีให้คนขึ้นไปโพสท่าถ่ายรูปมี action นั่นนี่ทีนี้ก็เป็นหน้าที่เราแล้วว่าจะจัดวาง composition ยังไงให้ภาพมันน่าสนใจในตัวของมันเอง โดยที่ไม่ใช้การละลายหลังทำให้สิ่งที่อยู่หน้าเรามันออกมาเรียบร้อย ด้วยฝีมือเราเอง อย่างภาพนี้ผมก็พยายามจะจัดวางเรียงตัวแบบให้ทับซ้อนกันน้อยที่สุด (บางทีมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้) และพยายามเติมเต็มเฟรมทั้งเฟรมให้ได้เต็มที่สุด ( Fill the frame ) จุดเล็กๆ น้อยๆ เราก็จับนั่นนี่เอาเข้าไป โชคดีที่มีคนมายืนอยู่ตรงทางเชื่อมพอดี เติมเฟรมนี้ด้านบนได้พอดี ไม่งั้นเฟรมโซนด้านบนจะมีแต่พี่หมีตัวเดียวโดดๆ ดูโดดเดี่ยวเกินไปหน่อย จะว่าไปใบนี้ก็ยังไม่ใช่ภาพที่ดีที่สุด เราก็ไปต่อกับใบต่อเลยละกัน หรือเราจะหาอีกมุมที่สามารถสร้าง contrast อารมณ์กันก็ได้ระหว่างเฟรมขวากับซ้ายในรูป รอจังหวะดีๆ […]
ต่างชาติหลายๆ คนที่เคยมาเที่ยวเมืองไทยได้ทำวีดีโอท่องเที่ยวแบบ cinematic โคตรจะสวย เท่ห์ โชว์ความงามและความมีสเน่ห์ของทั้งกรุงเทพและประเทศไทยในแบบของพวกเค้าออกมาได้แบบทำให้คนไทยเองดูแล้วยังรู้สึกตื่นตาตื่นใจซะเองว่าโห.. ประเทศเราผ่านมุมมองคนต่างชาติมันเป็นอย่างนี้นี่เอง!
อย่างที่เคยได้กล่าวไปว่าวินฯที่ผมประจำการอยู่นั้น มีสมาชิกมากหน้าหลายตาร่วมๆแปดสิบกว่าชีวิต สลับสับเปลี่ยนกันออกมาหากินกันไป บางคนมาแค่ช่วงเช้า บางคนมาแค่ช่วงเย็น หรือบางคนก็อยู่เฝ้าทั้งวันไปเลยแล้วแต่ว่าใครจะชอบจะพอใจแบบไหน ไม่ได้มีการบังคับขู่เข็นว่าจะต้องมาเวลานั้นเวลานี้ใดๆ มันขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของตัวเอง ซึ่งตรงนี้แหละที่มัน”อิสระ”กว่าอาชีพอื่นๆ ทีนี้มันจะมีอีกกลุ่มนึงที่จะอยู่จนดึกจนดื่น ถึงประมาณห้าทุ่มหรือห้าทุ่มครึ่ง ผมเรียกกลุ่มนี้ว่า “วินกะดึก” ช่วงแรกที่ผมเข้าไปขับวินฯใหม่ๆ ผมจะอยู่ดึกทุกวัน(ยอมรับว่าช่วงนั้นร้อนเงินมาก) คือยอมเสียเวลาอีกสองสามชั่วโมง เพื่อให้ได้มาซึ่งเงินอีกเพียงน้อยนิดเท่านั้นเอง คุณอาจจะคิดว่าอยู่ดึกคนน้อยรายได้จะงามใช่ม้า? เปล่าเลยครับมันตรงกันข้ามด้วยซ้ำ การที่จะอยู่กะดึกนั้นต้องใช้ความอดทนค่อนข้างสูงเลยทีเดียว อดทนต่อระยะเวลาที่ต้องรอคอย เพราะกว่าจะมีลูกค้าออกมาแต่ละคนนั้นนานแสนนานเหลือเกิน ไหนจะยุงที่มันจ้องจะดูดเลือดดูดเนื้อเราอย่างเคียดแค้นปานว่าเราได้ไปเผาบ้านมันไว้เมื่อชาติ ปางก่อนอีก55555 และบางทีนะรอมานานครึ่งค่อนชั่วโมงลูกค้าเรียกให้ไปส่งตรงเนี้ย ใกล้ๆได้ค่าโดยสาร 10 บาท!! แล้วกลับมาต่อคิวใหม่ มันเป็นอะไรที่โคตรช้ำเลยนะ ฉะนั้นจึงเป็นอย่างที่ผมว่านั่น แหละว่าวินกะดึกน่ะ ไม่ใช่ว่าจะรายได้งามอะไรหรอก แต่ที่เค้าอยู่กันเพราะอะไรรู้มั้ยครับ ผมคิดว่าเค้าอยู่กันเพื่อความสบายใจมากกว่า… ที่ว่าอยู่เพื่อความสบายใจนั้นหมายถึงว่า เหล่าขาประจำที่อยู่ดึกเค้าจะพูดคุยกันสัพเพเหระ คุยสนุกสนานสบายใจ ผมสังเกตเห็นว่าไม่มีใครเอาเรื่องเครียดๆมาคุยเลยนะ มีแต่สนุกสนานเฮฮาเหมือนได้ผ่อนคลายความเครียดที่สะสมมาทั้งวันแล้วในตอนดึกๆก่อนจะเข้าบ้านไปพักผ่อนแค่นั้นเอง ในช่วงแรกๆจะมีไม่กี่คันหรอกที่ อยู่ดึก มีผมเบอร์ 60 มีเบอร์ 1 เบอร์ 39 ไอ้อ้วนเบอร์ 79 ละก็เจ๊ผู้หญิงเบอร์ 13 ที่พูดมานี่คือขาประจำนะ บางวันก็จะมีเบอร์อื่นๆมาร่วมด้วยสนุกสนานกันไป เจ๊เบอร์ 13 แกจะไม่ได้มาร่วมคุยอะไรกับพวกผมมากนักหรอก แกจะนั่งฟังละก็หัวเราะตามไปกับเรื่องราวในแต่ละกัน แกจะหิ้วงานเสริมมาทำที่วินระหว่างช่วงรอลูกค้าตลอดนะ บางวันก็ถักกระเป๋าใบเล็กๆ บางวันก็ร้อยเชือกอะไรไม่รู้ งานทำนองเนี้ยนิดๆหน่อยๆพอได้เงินค่านมลูก แกว่างั้น… มีอยู่คืนนึง คืนนั้นฝนตกตั้งแต่หัวค่ำ ขาประจำคนอื่นๆเค้านัดแนะกันไปสังสรรค์กันที่ร้านยาดองร้านนึงที่เค้าว่าสาวๆเด็ดนักเด็ดหนาเนี่ยแหละ ผมปฏิเสธคำเชิญชวนของพวกเค้าเนื่องด้วยห่วงเงินที่จะต้องได้ในช่วงดึก จึงจำใจอยู่ต่อกะว่าคงมีเพื่อนอยู่ด้วยล่ะวะ ที่ไหนได้คืนนั้นอยู่คนเดียวเลย ด้วยอากาศอันหนาวเหน็บเพราะฝนยังคงตกปรอยๆและตัวผมก็เปียกมาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว บวกกับลูกค้าที่ทยอยออกมาโบกกันอย่างไม่ขาดสาย สรุปคืนนั้นผมวิ่งไม่ทัน! ไม่ทันนี่คือ รับคนนึงไปส่ง อีกคนนึงออกมาไม่เจอวินเค้าก็ไม่รออะไรประมาณเนี้ยครับ จะเร็วมากก็ไม่ได้ถนนมันลื่น ล้มไปไม่คุ้มอีก ถามว่าเสียดายมั้ยต้องบอกว่าเสียดายนะ อยากจะรับให้ได้ทุกคนเลยจริงๆเพราะถ้าได้ทุกคนล่ะก็อิ่มแน่นอน 55555 แต่ก็อย่างว่า ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นล่ะครับ ดีกว่าไม่มีใครอยู่วินเลยปล่อยให้ลูกค้าเดินกันหมด ถึงหนาวก็ต้องทนไปก่อนล่ะนะ คืนนั้นผมอยู่รอจนหยดสุดท้ายเลยประมาณห้าทุ่มครึ่ง จนแบบรปภ.หน้าโรงงานมองแล้วอะว่านี่มึงยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ไม่มีใครเค้ามาขึ้นมึงแล้ว! อะไรประมาณนี้ ผมจึงค่อยๆบิดรถกลับบ้านอย่างหนาวๆ และผลสุดท้ายตื่นเช้าม ป่วย!!! ทนพิษบาดฝนไม่ไหว5555 ช่วงหลังๆมาผมสังเกตเห็นว่ามีวินมาอยู่รอสมทบช่วงดึกเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น จนเยอะ… ผมจึงไม่ค่อยได้อยู่ดึกแล้วเพราะลำพังอยู่กันสามสี่คันนี่ก็แทบจะไม่ได้อะไรเพิ่มอยู่แล้ว นี่เพิ่มมาอีกเพียบขนาดนี้ผมขอบายดีกว่า เค้าคงคิดว่าอยู่ดึกรายได้คงดีละมั้ง “ดังที่ผมบอกไปว่าขาประจำที่อยู่ดึกนั้น เค้าไม่ได้หวังเรื่องเงินอะไรหรอก เค้าแค่หาความผ่อนคลายให้ชีวิตเท่านั้น” บางครั้งบางทีเราเครียดจากสิ่งรอบข้างมาทั้งวัน การได้หัวเราะอย่างเบิกบานนี่มันเป็นตัวช่วยบำบัดความเครียดชั้นดีเลยนะครับ เค้าถึงได้มีคำกล่าวว่าคนที่ร่าเริงเนี่ยมักจะอายุยืน ซึ่งผมว่ามันก็น่าจะมีเค้าความจริงนะ เพราะอย่างน้อยการหัวเราะมันไม่ได้ทำร้ายเราเหมือนความเครียดหรอกจริงมั้ย และผลพลอยได้จากการอยู่ดึกก็คือ เงินเล็กๆน้อยๆจากการส่งผู้โดยสารกะดึกเช่นกัน ถือว่าสบายใจทั้งสองฝ่ายนะ… Photo Credit : http://tokyostreet.photo http://2wheelsstory.blogspot.com
เชื่อว่าหลายคนคงเคยมีประสบการณ์ การสัมผัสกับกลิ่นไม่พึงประสงค์ ที่ออกมาจากตัวของผู้คนรอบข้างมาบ้างไม่มากก็น้อยใช่มั้ยครับ ยิ่งถ้าไปประสบในสถานที่ๆมีผู้คนแออัดอย่างเช่นบนรถเมล์รถไฟฟ้า หรือที่อื่นๆแล้วล่ะก็ บอกเลยว่าเห็นนรกรำไรๆอยู่ตรงหน้าเลยแหละ
พูดไปก็หาว่าอวย เรามาเปิดมุมมองกับ 5 แฟชั่นฟิล์มโดยคนไทยที่ทำให้รู้สึกว่า “กรุงเทพเก๋ขนาดนี้เลย!” และยังเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึงที่จะชวนให้คุณออกไปสำรวจได้ไม่รู้จบ
กรุงเทพมหานคร เมืองหลวงของประเทศไทย ที่ผู้อาศัยอยู่ส่วนใหญ่ ต่างบอกว่าเป็นเมืองที่วุ่นวายและแออัด การเปลี่ยนแปลงไปของบ้านเมืองเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อโลกวิวัฒนาเดินหน้าต่อไป สรรพสิ่งย่อมเปลี่ยนแปลง …..จากวิถีชีวิตของผู้คนที่เคยอาศัยอยู่ในแนวราบ เริ่มเปลี่ยนไปเป็นแนวดิ่ง จากที่อยู่กันเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียว กลายเป็นตึกสูงลิ่วเสียดฟ้า ใช้ชีวิตอยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลมากขึ้น มีผนังกั้นเป็นห้องๆ ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ด้วยกัน ลดน้อยลงไปทุกที ความเหนื่อยล้าและอ่อนแรงทำให้เราเกียจคร้านที่จะพาตัวเองออกไปที่ไหนไกลๆ บางครั้งอาจก่อให้เกิดปัญหาโรคกลัวการเข้าสังคม หรือโรคซึมเศร้ามากขึ้น …..เราต่างเรียกร้องหาความสุข หลายคนเรียกร้องให้มีพื้นที่สีเขียวเพิ่มขึ้นเพื่อพักผ่อนหย่อนกายา ต้องรอวันหยุดหรือเวลาว่างเพื่อออกไปชมวิวสวยๆข้างนอกเมืองนั่น แต่หารู้ไม่ ว่าป่าคอนกรีตที่เต็มไปด้วยตึกสูงเนี่ย ก็เป็นวิวที่ใช้พักผ่อนหย่อนหัวใจได้เหมือนกัน ยังไงหนะเหรอ คุณเคยเหม่อมองฟ้าในเมืองบ้างหรือเปล่าหละ ปล่อยให้สมองได้พักผ่อนจากสิ่งต่างๆรอบกาย ด้วยการเก็บสมาร์ทโฟนไว้ในกระเป๋า เปิดเพลย์ลิสต์เพลงโปรดของตัวเองคลอไว้ เสมือนว่าโลกทั้งใบนี้ มีแค่ตัวเราเองเท่านั้น เอาหละ ถ้าพร้อมแล้ว ปล่อยหัวใจ ให้ได้ไปชมวิวเมืองกรุงเทพด้วยกันเลย . แค่เปลี่ยนมุมมอง …..เราชอบขึ้นไปบนดาดฟ้าสักที่ แล้วชมวิวและทิวตึกจากมุมนั้น จ้องมองอยู่นานพอควร ไม่ได้มองจริงๆหรอก อาจค่อนไปทางเหม่อซะมากกว่า บนตึกสูงๆอากาศดีมากเลยนะ แตกต่างไปจากทุกวันที่เคยใช้ชีวิตข้างล่างนั่น กรุงเทพฯยิ่งถ้าเป็นตอนเช้าบรรยากาศดีมาก มีทั้งเสียงนกร้อง เสียงเพลงจากตึกข้างๆ เสียงเคาะเหล็กและตอกเสาดังอึกทึกมาจากระแวกนั้นบริเวณที่เป็นเขตก่อสร้าง เสียงเด็กน้อยเจื้อยแจ้วดังมาจากโรงเรียนอนุบาลแถวๆนั้น หรือจะเป็นคุณลุงที่นั่งจิบกาแฟอยู่ บางคนกำลังมุ่งหน้าไปทำงานในตอนเช้า บางคนก็ออกมารดน้ำต้นไม้ เรายืนนิ่งๆและซึมซับบรรยากาศ ทุกชีวิตดำเนินไปอย่างเนิบช้า ความไม่เร่งรีบท่ามกลางความเร่งรีบ […]
หากย้อนถอยหลังกลับไปเมื่อ 20-30 ปีก่อน ศูนย์กลางมนุษย์วัยรุ่นเมืองกรุงคงจะหนีไม่พ้นกระจุกตัวอยู่ในย่านสยามสแควร์ ทั้งในเรื่องของการคมนาคม ตัวเลือกของสถานที่นัดพบ ศูนย์การค้ารูปแบบใหม่เอี่ยม ปัจจัยเรื่องของ trend และ fashion และปัจจัยอีกหลายอย่างที่ทำให้พื้นที่ตรงนี้เป็นที่รวมพลของคนมากมายในยุคนั้น
