สวัสดีครับ เหล่าคนเหงาในเมืองใหญ่ทุกคน
ผม ‘แทน แทนทะเล’ นะครับ หลายคนอาจจะเห็นหน้าค่าตาผมจากรายการ ‘Urban เจอนี่’ มาบ้าง แต่วันนี้ผมไม่ได้จะมาชวนไปดูรายการหรือทำอะไรประหลาดๆ หรอกนะ แค่เห็นว่าวีกนี้ Urban Creature เขาทำคอนเทนต์ธีม ‘Bangkok Zombie Town’ ที่ตีแผ่ชีวิตสุดห่วยในเมืองกัน ผมเลยอยากนำเสนอชีวิตหนึ่งวันในฐานะของผู้ชายขี้เหงาคนหนึ่งที่ก็อาศัยอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ ‘คนเดียว’ มานานกับเขาบ้าง
หลังจากปัด Tinder จนนิ้วด้าน โหลดแอปฯ เดตติงจนความจำในโทรศัพท์เต็ม ผมก็ฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้หัวใจเจ้ากรรมที่เริ่มด้านชากลับมามีสีสันมากขึ้น ผมจึงตัดสินใจว่า “วันนี้แหละที่เราจะไปปฏิบัติการตามหารักแท้ในเมืองด้วยตัวเอง เอง เอง” (ใส่เอกโค่เพิ่มความดราม่า)
แต่แหม จะให้ไปตามหาคนในฝันแบบธรรมดาๆ ก็ดูไม่ค่อยเหมาะกับพิธีกรรายการดังแบบผมเท่าไหร่ ด้วยความที่เป็นอดีตนักเรียนฟิล์มและชอบดูหนังมากๆ ผมเลยขอหยิบเอาหนังรักโรแมนติกมาใช้เป็น Reference สร้างซีนประทับใจในหนึ่งวันที่ผมออกไปเจอเธอสักหน่อย
จะได้รู้ดำรู้แดงกันไปเลยว่า ‘เมืองกรุงเทพฯ’ จะ ‘โรแมนติก’ แบบเมืองในหนังรักกับเขาได้ไหม
รับบทเป็นธีโอดอร์ ใน Her
มองเมืองแบบเหงาๆ คิดถึงเขาทำไงดี
ก่อนออกไปตามหารักแท้ในเมืองใหญ่ ผมก็ขอทำตัวเลียนแบบ ‘ธีโอดอร์’ ในหนังคนเหงาเรื่อง ‘Her’ กันสักหน่อย บิลด์ตัวเองให้เป็น Lonely Man เหม่อมองตึกระฟ้าในกรุงเทพฯ พลางคิดถึงเธอไปด้วย เผื่อความกว้างใหญ่เวิ้งว้างของวิวตรงหน้าจะทำให้คิดถึงเธอได้น้อยลงบ้าง
แต่เอ๊ะ ทำไมมองออกไปแล้วรู้สึกมัวๆ ไม่เจอยอดตึกสูง ท้องฟ้าใสแบบเขาบ้าง หรือว่ากรุงเทพฯ จะเข้าหน้าหนาว หมอกเลยเริ่มลงเหมือนขึ้นดอยที่ภาคเหนือ
ฮัดชิ้ว! อ๋อ…ไม่ใช่หมอก แต่เป็นฝุ่น PM 2.5 ที่ทำร้ายโพรงจมูกอยู่นี่เอง หมดกันหนังเรื่อง Her ในจินตนาการ ผมขอหนีฝุ่นเข้าข้างในอาคารที่มีเครื่องกรองอากาศก่อนนะครับ
อยู่ด้วยกันแบบหนัง Before Sunrise
ขอหนึ่งวันกับคนที่ใช่ ทำไมมันยากจัง
พรหมลิขิตแน่ๆ แค่เดินลงมาจากคอนโดฯ ก็เจอเธอคนนั้นกำลังยืนรอรถเมล์อยู่! เลยขอเดินเข้าไปทำความรู้จักสักหน่อย เผื่อจะได้ไปนั่ง Deep Talk กันต่อบนรถบัสเหมือน ‘เจสซี’ และ ‘ซีลีน’ ในหนังรักของหนุ่มสาวที่เพิ่งพบกันแบบเรื่อง ‘Before Sunrise’
แต่กว่าจะเดินไปถึงเธอ ระหว่างทางดันมีอุปสรรคเต็มไปหมด ไหนจะแดดกรุงเทพฯ ที่ร้อนจนแสบผิว ทางขรุขระที่เกือบสะดุดหน้าคะมำตั้งหลายรอบ แถมกว่าจะแทรกตัวผ่านผู้คนที่กำลังยืนรอรถเมล์ที่ป้ายเพื่อเข้าไปทำความรู้จักเธอ ก็ทำเอาผมเสียเวลาไปพักใหญ่
พอตั้งหลักทำความรู้จักเธอได้แล้ว ขณะที่กำลังคุยกันเพลินๆ ถึงเรื่องดาราที่ทำตัวเป็นฮีโร่ ว่ายน้ำรับบริจาคเงินให้โรงพยาบาล แต่ไม่ยอมพูดถึงการบริหารของรัฐบาล รถเมล์สายที่พวกเราจะขึ้นก็วิ่งผ่านป้ายไปดื้อๆ ทำเอาผมกับเธอหน้าเหวอ หลุดฟอร์มพระเอกหนังคนขรึมด่าขนส่งสาธารณะไทยไปพักหนึ่ง
หลังจากที่สงบอารมณ์ได้ โชคดีที่ผมตาไว หันไปเห็นมุมวินมอเตอร์ไซค์ที่ไม่ไกลจากป้ายรถเมล์เท่าไหร่ เลยขอยืมม้านั่งของผู้โดยสารวินมอ’ไซค์ นั่งทำความรู้จักพูดคุยกับเธอสักหน่อย อย่างน้อยก็ไม่เสียเที่ยวล่ะนะ
ตกลงไปในหุบเขารักแบบ Notting Hill
อยากนอนตักอ่านหนังสือแบบชิลๆ แต่โดนช็อตฟีลเฉย
ถึงแม้ว่ามิชชันคุยแบบ Deep Talk จะดูทุลักทุเลไปหน่อย เพราะเสียงรถยนต์บนท้องถนน ทำให้เราต้องตะโกนคุยกัน แต่สุดท้ายก็ไปได้สวยในแบบฉบับของมัน (กลับมาคีปคาแรกเตอร์หล่อเท่ต่อ)
ผมเลยขอเพิ่มระดับความแอดวานซ์รักเอยเตยหอมมากขึ้น ด้วยการชวนเธอไปนั่งชิลในสวนสาธารณะกันต่อ โดยใช้บริการพี่วินมอเตอร์ไซค์ตรงหน้า ให้เราทั้งคู่ลัดเลาะไปยังสวนสาธารณะที่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว หวังจะได้ใช้เวลาช่วงบ่ายสวีตหวาน นอนหนุนตักเธออ่านหนังสือแบบโรแมนติก เหมือนฉากสุดท้าย ในหนังเรื่อง ‘Notting Hill’ ของ ‘วิลเลียม แทกเกอร์’ กับ ‘แอนนา สก็อตต์’
แต่เหมือนว่าชีวิตในกรุงเทพฯ จะแอดวานซ์เกินกว่าที่คาดไปสักหน่อย เพราะแค่นั่งวินฯ ก็หวิดหายไปอยู่ใต้ท้องรถเมล์ได้ตลอดเวลา แถมสวนสาธารณะที่ใกล้ที่สุดก็อยู่ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร อย่าว่าแต่นอนหนุนตักอ่านหนังสือเลย แค่เดินทางก็หมดพลัง ไม่เหลือสภาพดีๆ ให้อินเลิฟแล้ว
ยิ่งพอถึงสวนสาธารณะ จะเลียนแบบหนังสักหน่อย ก็ต้องโดนช็อตฟีลด้วยคำว่า ‘ห้ามนอน’ ที่พ่นไว้ตรงม้านั่ง ทำเอาผมไปไม่เป็นอยู่เหมือนกัน สุดท้ายเลยได้มานอนตักอ่านหนังสือกันตรงป้ายรถเมล์ที่มีม้านั่งเล็กๆ แทน
วิวสวย แต่เธอสวยกว่าแบบ Midnight in Paris
เดินเล่นบนทางเท้าไทย ทำไมไม่เห็นเหมือนในปารีส
หลังจากนอนอ่านหนังสือตรงป้ายรถเมล์จนปวดเมื่อย ก็รู้สึกทนไม่ไหว ขอชวนเธอออกไปเดินเล่นในเมืองดีกว่า เผื่อจะได้สร้างบรรยากาศการพูดคุย ต่อบทสนทนา สานต่อความสัมพันธ์กันไปเรื่อยๆ ระหว่างทางเหมือนใน ‘Midnight in Paris’ ที่มีระฆังและรถยนต์ปริศนาพา ‘กิล เพนเดอร์’ พระเอกของเรื่องย้อนกลับไปยังเมืองปารีสในอดีต
แต่สำหรับประเทศไทย ไม่ต้องย้อนไปในอดีตให้เสียเวลา เพราะไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ทางเท้าและรถเมล์ไทยก็ไม่เคยเปลี่ยนไปจากอดีตสักนิด
แถมทางเท้าที่ปกติแคบอยู่แล้ว ยังมีเสาไฟกับต้นไม้ใหญ่อยู่กลางทางเดินไปอีก งานนี้เดินข้างกันคงไม่ไหว ทำได้แค่เดินเรียงหนึ่งต่อกันแบบเศร้าๆ จะหาเรื่องคุยก็ยาก เพราะต้องใช้สติ โฟกัสกับทางเท้ามากๆ เพราะเดินอยู่ดีๆ อาจสะดุดขอบปูนลงไปนั่งจับกบอยู่บนพื้นก็ได้
หมดกันภาพ ‘Midday in Bangkok’ ที่ผมวาดฝันเอาไว้ ช่างไม่โรแมนติกเอาซะเลย
ทะยานข้ามฝันไปด้วยกันแบบ Fallen Angels
ซ้อนมอเตอร์ไซค์ ในนครแห่งความเหงา
หลังจากไปนั่งคุย Deep Talk ที่วินมอเตอร์ไซค์ นอนหนุนตักอ่านหนังสือที่ป้ายรถเมล์ และเดินเล่นบนทางเท้าในกรุงเทพฯ ในที่สุดก็ได้เวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับไปใช้ชีวิตตัวคนเดียวในมหานครแห่งความเหงาเหมือนในอดีต
ก่อนลา ผมขอสวมบทเป็น ‘หวังจื่อหมิง’ ในเรื่อง ‘Fallen Angels’ พาเธอซ้อนมอเตอร์ไซค์อวดรักหวานแหวว ให้ผู้คนหลังเลิกงานเป็นประจักษ์พยานแห่งความรักในครั้งนี้ แต่เพราะติดไฟแดงนานไปหน่อย ผมเลยมีเวลาไปสมัครรับจ็อบเสริมเป็นวินมอ’ไซค์พาเธอทะยานความเหงาในเมืองใหญ่ที่ไม่เป็นใจกับความสัมพันธ์ไหนๆ
ถึงอย่างนั้น แม้จะเจออุปสรรคมากมายตลอดวัน แต่มิชชันตามหารักแท้แสนโรแมนติกตามฉบับหนังรักของผมก็ถือว่าประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี (?) เพราะอย่างน้อยวันนี้ผมก็ได้ใช้เวลาที่ต้องรอรถเมล์ รอติดไฟแดงทำความรู้จักเธอได้มากขึ้น จนแทบไม่รู้จะสรรหาเรื่องไหนมาคุยกันอีกทีเดียว
หวังว่าในอนาคต เมืองหลวงแห่งนี้จะเป็นใจให้ผมกับคนในฝันได้ใช้ชีวิตแบบโรแมนติกอย่างไม่ต้องฝืนจนเกินไปแบบวันนี้นะ
ปิดฉากรักสะเทือนใจเหมือน Titanic
ถึงจะจบวัน แต่รักเราไม่ล่มแน่นอน
สุดท้าย ผมลองคิดไปคิดมา ในเมื่อกรุงเทพฯ มันช่างไม่โรแมนติก ไหนจะรถติด พื้นที่สาธารณะไม่เพียงพอ แถมทางเท้ายังเดินลำบาก
ก็ขอลาจากกันด้วยการเลียนแบบฉากสุดคลาสสิกในหนังเรื่อง ‘Titanic’ ที่แจ็กกับโรสยืนกางแขนกอดกันอยู่บนหัวเรือไปเลยสิครับ เพราะอย่างน้อยชีวิตจริงเราคงไม่พบเจอกับโศกนาฏกรรมขนาดต้องเสียสละไม้กระดานให้อีกคนลอยคออยู่กลางน้ำ
เอ๊ะ แต่ถ้าอยู่ประเทศนี้ เราอาจจะอดตายก่อนก็ได้นะ
Writer
มณิสร วรรณศิริกุล
Graphic Designer
อาภาภัทร สังข์สมุทร
Photographer
