“ด้วยความเต็มใจ”
ท่ามกลางตึกรามน้อยใหญ่ที่ฉาบทาไปด้วยสีและแสงแห่งความศิวิไลซ์ ผู้คนมากมายไม่ว่าไทยหรือเทศต่างพากันหลั่งไหลมาเยี่ยมเยือนนครติดทะเลที่ชื่อว่าพัทยาแห่งนี้ไม่เว้นแต่ละวันด้วยหวังจะเฟ้นหาความสุขที่แอบซ่อนอยู่ในซอกหลืบแห่งความเจริญรุ่งเรืองนี้ แตกต่างกันไปในจุดหมายแต่ผลลัพธ์อาจจะใกล้เคียงกัน
ภายใต้ความสวยงามในภาพลักษณ์ของนครแห่งความศิวิไลซ์นั้น บางสิ่งบางอย่างที่บาปช้าและโสมมกลับแอบซ่อนตัวอยู่อย่างกลมกลืนและแนบเนียน มันเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของความสวยงามในเมืองใหญ่ มันคือสิ่งที่คอยลวงหลอกและยั่วยวนตัณหาในจิตใจของมนุษย์ มันคือสิ่งที่เรียกว่า”การขายบริการทางเพศ”
ตั้งแต่เด็กจนโตมา ผมฟังเพลงเกี่ยวกับอาชีพการขายบริการทางเพศมาไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยเพลง แทบทุกเพลงล้วนพูดถึงความรันทดของชีวิตสาวน้อยบ้านนาที่ต้องตกระกำลำบากมาพลีกายถวายเรือนร่างให้ชายที่กลัดมันเพื่อส่งเสียคนทางบ้านให้อยู่ดีกินดี
แต่ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น!
ทุกวันนี้แทบจะ100%เต็มของคนที่ทำอาชีพขายบริการหรือโสเภณีนั้นล้วนเต็มใจมาทำทั้งสิ้น เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะมันสบายยังไงล่ะ! ไม่ต้องใช้ความรู้ใช้สมองหรือใช้อะไรเลย ใช้แค่เรือนร่างเท่านั้นเอง บางคนอายุอานามนี่ปาเข้าไปหลักสี่หรือหลักห้าสิบแล้วก็ยังยึดอาชีพนี้อยู่เลยนะ เวลาคุณไปเยือนนครบาปแห่งนี้คุณลองสังเกตดูสิ การแต่งตัวสามารถจำแนกได้ง่ายมากคือมองปร๊าดเดียวนี่รู้เลยแหละ
ไม่แปลกหรอกที่เคยมีข่าวฝรั่งถามหญิงไทยว่า “How much?” เพราะภาพลักษณ์มันเป็นแบบนี้จริงๆในถนนคนเดินนี่อื้อหืออ ยั๊วเยี๊ยเยอะแยะไปหมดบางทีงงเหมือนกันนะอันไหนนมจริงอันไหนนมเก๊หญิงแท้กระเทียมเทยยืนกันให้ควักไปหมด และคนพวกนี้จะคุ้นชินกับคำถามว่าฮาวมัชอยู่แล้วล่ะนะ….
เด็กบางคนผมเห็นละก็เสียดายหน้าตาและอนาคตที่ควรจะไปได้ไกลกว่านี้ แต่ก็นั่นแหละ ชีวิตใครใครก็เลือกเอา จะเดินจะก้าวแบบไหนขึ้นอยู่กับกระบวนการความคิดของแต่ละคน
ผมไม่ได้เหมารวมว่าผู้หญิงที่นั่นทุกคนจะต้องเป็นโสเภณีนะเพราะถ้าเทียบจำนวนประชากรจริงๆมันก็ยังเป็นส่วนน้อยอยู่ เพียงแค่ว่ามันหาง่ายมากเท่านั้นเอง
คนบางกลุ่มที่ไม่ประสาโลกยังคงคิดว่าเมืองไทยเป็นเมืองพุทธที่ขาวสะอาดอยู่เลย หารู้ไม่ว่าบางสถานที่นี่เป็นแหล่งซ่องสุมของพวกที่ผิดศีล 5 กันอย่างสนุกสนานเลย หรืออาจจะรู้แหละแต่ทำเป็นไม่รับรู้ไม่สนใจ หลอกตัวเองเข้าไป บางทีผมก็อยากจะพาคนพวกนี้มาเดินเล่นที่นครแห่งนี้ดูสักครั้ง พวกเค้าอาจจะติดใจก็ได้ใครจะไปรู้…
และเมื่อวันก่อนผมมีโอกาสได้ไปเดินซ่าหาเพลงร็อคฟังในนครคนบาปแห่งนี้ เนื่องด้วยผมนิยามนครนี้ในอีกมุมว่า “สุสานนักดนตรี” เพราะแต่ละร้านนั้นมีนักดนตรีที่ฝีมือฉกาจฉกรรจ์แฝงตัวอยู่มากมาย ร้านบางร้านเป็นบาร์รูดเสาที่มีสาวนุ่งน้อยห่มน้อยขึ้นไปจับเสาเต้นยั่วยวนบนแท่นสูงๆด้วยนะแต่ดนตรีนี่โคตรมันส์เลย บางคนเคยเป็นสมาชิกของวงดนตรีที่มีชื่อเสียงในยุคหนึ่ง พอเริ่มโรยราก็ต้องขวนขวายดิ้นรนหาเงินในเส้นทางที่ตนเองถนัดซึ่งก็หนีไม่พ้นการเล่นดนตรีกลางคืนอย่างที่ผมตั้งใจไปฟังในคืนนั้น ก็เฉกเช่นเคยกับภาพเดิมๆที่เห็นจนชินตา ความจอแจของผู้คนที่ต่างก็มีความกระหายในบางสิ่ง บางคนกระหายในความสำราญอย่างผมนี่แหละ บางคนก็กระหายในเงินตรา
เมื่อความกระหายพวกนี้มารวมกันมันจึงเกิดความบาลานซ์ขึ้นในตัวของมันเองน่ะนะ
และเมื่อความสุนทรีย์ทางดนตรีจบลงผมแวะทานข้าวต้มร้านดังใจกลางเมืองที่เปรียบเสมือนจุดแวะพักของคนคอทองแดงอย่างผมเลยก็ว่าได้ชื่อร้าน “ข้าวต้มประจัญบาน” ที่นี่ทำกระเพราเนื้อของโปรดของผมได้อร่อยเด็ดดวงมากๆเลยนะอันนี้แนะนำเลยครับ อาหารรสชาติถูกปากแถมราคาไม่แพงด้วยนะเออ…
หลังจากที่ผมอิ่มหนำกับความสำราญแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องบินกลับรังนอนเสียที ซึ่งวันนั้นมีโอกาสได้แวะเข้าไปโฉบเล่นๆในเวิ้งหลังปั๊มใหญ่ชื่อดังปั๊มนึง ปั๊มที่เหล่าชายกลัดมันแห่งชลบุรีรู้จักกันดี ปั๊มที่เป็นเหมือนปราการใหญ่ให้เหล่ากลีบบุหงาได้บานสะพรั่งในยามราตรี ปั๊มอะไรไม่ต้องบอกชื่อนะ……ด้วยความที่มันเป็นแหล่งใหญ่สำหรับนักเที่ยวสายนี้ เหล่าสาวงามยามราตรีจึงมีกันอยู่มากมายเพื่อรองรับนักเที่ยวที่แวะเวียนมาในแต่ละคืนอย่างไม่ขาดสายตลอดทั้งคืน
ด้วยความที่อยากจะยลเกสรของดอกไม้ราตรีพวกนี้เสียหน่อย ไม่ได้ต้องการจะเช่าเด็ดมาเชยชมหรืออย่างไรนะ แค่เพียงบินผ่านแล้วชายตามองแค่นั้นเอง (สาบานว่าไม่ได้ซื้อกินนะคืนนั้น)
ต่อไปนี้คือตัวอย่างการเรียกแขกของเหล่าบุหงาราตรีแต่ละช่อแต่ละดอกนะครับ….
“พี่แวะดูก่อน ลองงานหนูก่อนได้”
“พี่ ลองขึ้นไปดูตัวก่อน เช็คของก่อนค่ะถ้าไม่ชอบไม่เอาไม่เป็นไรหนูไม่ว่า”
“พี่คะ มากัน2คนเหรอคะ ลงมาคุยกับพวกหนูก่อนเร้ววว”
บางจังหวะที่จอดเปิดกระจกคุยเล่น มือไม้ของพวกหล่อนบางคนก็มีมาสะกิดมาลูบมาคลำมาบีบมาขย้ำตามเนื้อตัวเรา เพื่อหวังให้เราเกิดความสยิวยอมแพ้ต่อตัณหาแล้วยอมเสียเงินให้พวกหล่อนได้พลีกายให้ แต่อย่าได้หวังเลยครับ ผมเมาเกินกว่าจะมีแรงไปทำอะไรแบบนั้นแล้วและที่สำคัญ! ผมปฏิญาณล้างมือในอ่างทองคำไว้แล้วว่าจะไม่ยุ่งกับสิ่งพวกนี้อีกเนื่องด้วยกลัวของแถมที่จะตามมาหากประมาทพลาดพลั้งไป ผมกลัวว่าจะได้อยู่ดูโลกนี้ไม่นานพอจนอิ่มหนำ กลัวว่าจะทำให้พ่อแม่จะเสียใจ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงต้องเด็ดขาดกับความต้องการของตัวเอง และวันนั้นก็ทำให้ผมได้รู้ว่าสิ่งพวกนี้ไม่สามารถทำลายกำแพงในตัวผมได้ มันเป็นแค่โมเม้นต์ที่อยากจะไปส่องดูนิดๆหน่อยๆ ดูว่าพวกหล่อนดำเนินชีวิตในเงามืดนั่นอย่างไร ก็แค่นั้น
เอ้อออ! มีอยู่เคสนึงจากปากคำของพี่ชายที่ผมรู้จักเล่าให้ฟังว่า แกเคยมาใช้บริการที่เวิ้งนี้แหละและได้เลือกสาววัยแรกรุ่นคนนึงขึ้นไป เธอบอกเค้าว่าเธออายุ 16 ปี มาจากอำเภอ “หนองวัวซอ” ผมได้ยินทีแรกผมถามโพร่งขึ้นกลางปล้องเลยว่า”ไอ้หนองวัวซอนี่มันจังหวัดไรวะพี่ผมไม่เคยได้ยินเลย?” แกก็บอกว่าอยู่อุดรฯเพิ่งจะรู้จักเหมือนกัน ทีนี้แกเล่าต่อว่าเด็กคนนี้ดูท่าทางไม่เป็นงานเลย ดูทนุถนอมและหวงตัวไม่ยั่วไม่เย้าและไม่ยวนใดๆทั้งสิ้น หลังจากเสร็จกิจแกจึงขอไลน์ขอเฟสบุ๊คมาเพื่อจะไขข้อสงสัยต่างๆที่เกิดขึ้นในระหว่างปฏิบัติกิจว่าไปไงมาไงถึงได้มาทำงานที่นี่ ซึ่งได้ความว่า”เด็กมันทะเลาะกับแฟนมา จึงหนีตามเพื่อนมาทำงานที่นี่!” ผมนี่ตกใจกับเหตุผลเลยครับ อารมณ์เหมือนอยากประชดแฟนมั้ง....คงประมาณนั้น และหลังจากนั้นไม่ถึงเดือนก็ได้ข่าวว่าเด็กคนนี้เลิกทำแล้วกลับไปอยู่บ้านที่หนองวัวซอเช่นเดิม เบ็ดเสร็จทำงานประมาณ 2 เดือนได้เงินก้อนกลับไปใช้ชีวิตเยี่ยงวัยรุ่นบ้านนอกธรรมดาทั่วไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมขอเฟสบุ๊คเด็กคนนี้จากพี่ชายท่านนี้มาส่องดูด้วยเพราะความอยากรู้ว่าเธอจะใช้ชีวิตต่อไปแบบไหน ซึ่งก็ตามที่เล่ามาน่ะแหละครับ
คืนนั้นผมกลับบ้านมาพร้อมความคิดในหัวมากมาย
คิดว่าถ้าสมมติผมตกลงจ่ายค่าบริการให้พวกเธอไปประมาณ1,000-1,200เนี่ย เงินพวกนี้มันจะไปอยู่ที่ใครบ้าง
1.แม่เล้า 2.แมงดาคุมซ่อง 3.ตัวเธอเองงี้เหรอ….
คิดว่าถ้าพวกเธอทำงานจนสาแก่ใจแล้วไปมีครอบครัวมีลูก ภาพความทรงจำเหล่านี้จะหลอกหลอนพวกเธอมั้ย?….
คิดว่าคืนนึงพวกเธอต้องรับแขกกี่คน
คิดว่าถ้าเกิดว่าพวกเธอพลาดติดโรคขึ้นมา เธอจะใช้ชีวิตกันยังไง จะทำงานต่อแพร่เชื้อให้ชาวบ้านไปเรื่อยๆหรือเปล่า?….
และอีกหลายคำถามที่ผมคิดจนหัวป่วนและผลอยหลับไปในที่สุด
บางทีผมก็ช่างแม่งให้กับปัญหาอะไรพวกนี้นะ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม แต่เอาเข้าจริงๆมันก็น่าวิตกแทนชาวบ้านเค้าว่าถ้าวันนึงมีอิเจ๊คนนึงซึ่งมีครอบครัวมีลูกมีเต้าใช้ชีวิตอย่างปกติสุข เกิดติดโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาหายจากผัวที่แอบนอกใจไปซื้อบริการทางเพศของเหล่าบุหงาราตรีพวกนี้ขึ้นมาชีวิตเค้าจะเป็นยังไงนะ มันคงพังทลายลงไม่เป็นท่าแน่ๆ ก็ได้แต่หวังว่าวันนึงมันจะมียารักษาไอ้โรคห่านี่จนหายขาดจริงๆเสียที
ในขณะที่พิมพ์เล่าเรื่องอยู่นี้ ผมย้อนนึกถึงในช่วงสองสามสี่ปีก่อนที่ผมตะลอนออกต่างจังหวัดบ่อยๆเฮ้ยยย! เอาเข้าจริงแม่งก็มีทุกจังหวัดนะไอ้แหล่งขายบริการทางเพศเนี่ย แม่สอดก็มีเป็นเวิ้งเลยเด็กพม่าทั้งนั้นราคาห้าหกร้อยบาท หนองคายนี่ก็เพียบสาวฝั่งลาวข้ามมาขายทั้งนั้น
หล่มสักนี่ตัวถูกเลยห้าร้อย เชียงใหม่นี่ไม่ต้องพูดถึง เต็ม!! ขอนแก่น อุดร โคราช ลากไปยันระนองภูเก็ตหาดใหญ่ ส่วนในกรุงเทพนี่ไม่ต้องพูดถึงนะ คนกรุงน่าจะรู้ดี555555
(ที่พูดมาผมไม่เคยใช้บริการสักที่ บางที่ก็ให้คนขับรถตู้ที่ขับพาไปทำงานน่ะแหละพาไปดูแล้วก็กลับบางที่ก็ถามสามล้อบ้างวินบ้างแท็กซี่บ้างบ๋อยโรงแรมบ้างฯลฯ เอาเข้าจริงผมค่อนข้างกลัวและเสียดายตังค์มากๆนะกับเรื่องพวกนี้ แต่ชอบที่จะเสาะหาข้อมูลมาประดับสมอง คือชอบรู้ไว้เฉยๆอะ)
ฝากถึงสาวๆบางคนที่อาจจะกำลังประกอบอาชีพนี้อยู่และได้อ่านเรื่องเล่านี้ว่า”ป้องกันตัวเองให้ดีสุขภาพสำคัญกว่าเงินทองมากมายนัก” และขอให้เหล่านักเที่ยวสายนี้โชคดีไร้โรคภัยทุกคน เมามากก็ไม่ต้องไปนะเพราะเวลาขาดสติแล้วแม่งพลาดง่ายมากจริงๆ หรือทางที่ดีควรซื่อสัตย์ต่อครอบครัวของตัวเองจะดีกว่า อย่าใช้ชีวิตในทางเสี่ยงที่ไม่จำเป็นเลย เพราะเมื่อไม่ทำโอกาสพลาดก็จะเป็นศูนย์นะครับ ถ้าเบื่อหน้าเมียที่บ้านก็คิดถึงหน้าลูกๆไว้ให้มากๆแล้วกัน
เทคแคร์นะ….
นครแห่งคนบาปยังคงตั้งตระหง่านอย่างทรนงต่อไปด้วยแสงไฟที่ล่อแมลงให้เข้าไปตอม เหล่าแมลงที่ยินยอมพร้อมใจบินเข้าไปก็หวังจะได้เพียงแค่ความสนุกอันฉาบฉวย สุดท้ายเมื่อแสงไฟดับลง ทุกคนต่างแยกย้ายกลับรังนอน รอเวลาที่แสงไฟสว่างขึ้นอีกครั้ง พวกเค้าจะกลับมาดิ้นรนและเสพสมในเส้นทางของแต่ละคนต่อไป “ด้วยความเต็มใจ”
credit photo:
Matt Weber, 1988
prostitute sincity
Writer
เป็นคนเลื่อนลอยที่รักความอิสระยิ่งชีพ
ปัจจุบันทำอาชีพขับมอเตอร์ไซค์รับจ้างในนิคมอุตสาหกรรมแห่งนึงที่จังหวัดชลบุรี
แต่อนาคตนั้นยังไม่มีความแน่นอนใดๆ
ยังคงตามหาความสุขที่แท้จริงของการใช้ชีวิตในสังคมที่เต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายนี้ต่อไป
และหวังว่าจะมีจุดๆนึงที่เหมาะสมกับการดำรงชีวิตของตัวผมเองครับ
