LATEST
Animal on Street ส่องสัตว์ในเมือง
ทุกๆ เช้าที่เราตื่นขึ้นมาดำรงชีวิตในเมืองใหญ่ ท่ามกลางความวุ่นวาย ภาพของท้องถนนที่การจราจรติดขัด หรือแม้กระทั่งมลภาวะทางอากาศ ทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เราเกิดความห่อเหี่ยวใจไม่ใช่น้อย บ่อยครั้งที่มีโอกาสเดินสำรวจเมืองในพื้นที่ต่างๆ เราสังเกตว่า นอกจากผู้คนแล้ว ก็ยังมีสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ในพื้นที่อยู่อาศัยของเราอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นหมา แมว หรือนก การมองดูพฤติกรรมและความน่ารักของสัตว์เหล่านั้น ช่วยทำให้ความเครียดของเราลดลง และเติมพลังให้มีแรงทำสิ่งต่างๆ มากขึ้น ประหนึ่งเป็นกำลังใจของคนที่รักสัตว์ หากคุณมีชุดภาพถ่ายที่อยากจะร่วมแชร์ในคอลัมน์ Urban Eyes สามารถส่งมาได้ที่ [email protected] หรือ [email protected]
ดีไซน์-เค้าเจอ : Archive ตุลาคม 2567
‘เหมือนได้จับโปเกมอน’ คือความรู้สึกของผมเวลาได้สแนปรูปสิ่งของไทยๆ ดีไอวายสไตล์ #ดีไซน์เค้าเจอ อาจจะอ่านแล้วดูตลกๆ แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ นะ เวลาเจอสิ่งของงานออกแบบไทยๆ ที่น่าสนใจทุกครั้ง ยิ่งถ้าเจอชิ้นที่รู้สึกว้าวมากๆ ก็ยิ่งเหมือนเราได้จับโปเกมอนตัวหายาก แม้ว่าผมจะเคยแชร์เคล็ดลับในการออกตามหาสิ่งของเหล่านี้หลายครั้งแล้วในคอลัมน์นี้ แต่ต้องยอมรับว่า เมื่อได้ลงเดินหาในสถานที่จริงๆ มันก็อาจไม่ง่ายดังกล่าว หาเจอบ้างไม่เจอบ้างเป็นเรื่องปกติ กลายเป็นว่าสำหรับผมเอง นอกจากจะต้องมีสายตาที่ดีแล้ว การจะพบเจอสิ่งของออกแบบไทยๆ พวกนี้ได้ อาจต้องใช้โชคชะตาประมาณหนึ่งด้วย แล้วมันคล้ายจับโปเกมอนยังไง คือ 1) เราต้องมีความพยายามและออกตามจับ (ด้วยสายตา) คล้ายต้องลงไปในพงหญ้าแบบในเกม 2) ในแต่ละพื้นที่เองก็อาจมีสิ่งของคล้ายๆ กันที่สามารถเจอได้ในบริเวณเดียวกัน คล้ายเป็นโปเกมอนท้องถิ่น ซึ่งในบางครั้งเราก็อาจจะโชคดีได้เจอตัวที่มีความเฉพาะมากๆ ที่หาที่อื่นไม่ได้ เหมือนเจอโปเกมอนหายากนั่นเอง ผมไม่ได้จะบอกว่าการมีอยู่ของสิ่งของออกแบบไทยๆ ที่ใช้แก้ปัญหาในชีวิตประจำวันแบบนี้ คือโปเกมอนแบบตรงไปตรงมา 100 เปอร์เซ็นต์นะ เพราะโลกความเป็นจริงนี้ไม่ได้ถูกกำหนดด้วยการกดปุ่มเหมือนเกม แต่ที่ผมต้องการจะสื่อคือ ลักษณะการปรากฏตัวของสิ่งของเหล่านี้มีอารมณ์ที่คล้ายๆ กัน มันเกิดขึ้นจากสภาพแวดล้อมและปัญหาหลายๆ อย่างตรงนั้นเป็นตัวกำหนด และถูกสร้างขึ้นเพื่อแก้ปัญหาจากฝีมือผู้คนตรงนั้นอย่างเฉพาะตัว แต่ที่มากไปกว่านั้นคือ เราสามารถเข้าใจและเรียนรู้ที่มาที่ไปของสิ่งของเหล่านี้ได้มากน้อยแค่ไหนนั่นเอง กลับมาที่เนื้อหาหลักของคอลัมน์นี้ ผมได้คัดสรรภาพสิ่งของงานออกแบบไทยๆ ที่ผมตามจับจากสถานที่ต่างๆ มาแบ่งปันให้ทุกท่านได้รับชมกันอีกครั้งเช่นเคย ซึ่งหากใครจับภาพสิ่งของแนวๆ นี้ได้เหมือนกับผม ก็ติด […]
แปรรูปโกโก้ในโรงงานช็อกโกแลต Infinite Cacao | The Professional
‘โกโก้’ เครื่องดื่มหวานๆ ที่หลายคนอาจโปรดปราน แต่รู้หรือไม่ว่า กว่าจะมาเป็นรสชาตินี้ โกโก้ถูกแปรรูปมาสารพัดวิธีเพื่อให้นำมาชงกินได้ง่ายในทุกวัน ขณะเดียวกัน ระหว่างทางการแปรรูปก็มีส่วนที่ต้องทิ้งตามรายทางไปอย่างเปล่าประโยชน์ “โกโก้หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ มันจะกลายเป็นช็อกโกแลตให้เราจริงๆ แค่ห้าเปอร์เซ็นต์ ถ้าเราแกะผลสดออกมา มันจะมีเมล็ดข้างในอยู่ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ส่วนที่เหลือคือเปลือกเจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ มันยังเหลือขยะอีกหลายๆ ส่วนที่เรายังไม่ได้ต่อยอดหรือยังไม่เห็น” Urban Creature คุยกับ ‘อาร์ม-ปฤญจ์ นิพัทธโกศลสุข’ เจ้าของโรงงานช็อกโกแลต ‘Infinite Cacao’ ในจังหวัดระยอง ผู้ซึ่งมองว่าโกโก้สามารถแปรรูปได้ทุกส่วนและต่อยอดไปได้อย่างไม่รู้จบ
BKK in pieces ธีสิสซีนของคนทำงานออกแบบผู้สนใจเมือง นำเสนอของดีไซน์ไทยๆ ผสมผสานกับความสนุกของกราฟิก
ความชอบในสิ่งพิมพ์ การสังเกตและอธิบายสิ่งธรรมดารอบตัว และการตั้งคำถามเรื่องอะไรคือสุนทรียภาพแบบไทยๆ นำมาสู่การทำ BKK in pieces ธีสิสจบการศึกษาคณะสถาปัตยกรรม ศิลปะและการออกแบบ สาขานิเทศศิลป์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง ของ ‘ชิตวัน เพชรรัตน์’ ในช่วงเวลาระหว่างนั้น หนังสือที่เธอกำลังอ่านชื่อ ‘The Beauty of Everyday Things’ โดย Soetsu Yanagi ก็ทำให้เห็นว่าการพิจารณาสิ่งของพาเราสืบสาวไปหารากวัฒนธรรมที่สร้างมันขึ้นมาได้อย่างไร “ในหนังสือมีส่วนที่กล่าวถึง Fundamental Principle ของการชงชา (Chabi) ไว้ว่า ‘As fortune would have it, it was not an intellectual concept, but rather consisted of concrete objects that acted as intermediaries…’ “กล่าวคือ ด้วยการมีอยู่ของสิ่งที่จับต้องได้อย่างสำนักชา ทางเดินในสวน […]
ชาวแบริ่ง-สำโรงเตรียมโบกมือลา XXXYYY คาเฟ่และโปรเจกต์สเปซ ไปอุดหนุนกันได้ถึงวันที่ 2 พ.ย. 67
เป็นเวลาหลายปีที่ย่านแบริ่ง-สำโรงมีชีวิตชีวาขึ้นจากการเกิดขึ้นของ XXXYYY คาเฟ่และโปรเจกต์สเปซของสองเพื่อนรักนักออกแบบ ‘ไนน์-กชพร เปี่ยมราศรี’ และ ‘หลิง-อรวรรณ กอเสรีกุล’ ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย นอกจากงานออกแบบและศิลปะ พวกเธอก็ชื่นชอบกาแฟกันเป็นชีวิตจิตใจ เมื่อหลอมรวมกับความเหนื่อยล้าจากการทำงานประจำ ผสมผสานกับการอยากลองทำอะไรใหม่ๆ กชพรกับอรวรรณจึงตัดสินใจศึกษาและก่อร่างสร้าง XXXYYY ให้เป็นคาเฟ่กึ่งพื้นที่ปล่อยของของนักออกแบบและคนรักงานดีไซน์ ที่ผ่านมา พื้นที่ X กับ Y แห่งนี้ได้มอบความสุขผ่านเครื่องดื่มและขนมให้คนที่ชอบบรรยากาศของคาเฟ่ และขณะเดียวกันก็นำเสนอนิทรรศการของนักออกแบบทั้งรุ่นเก่ารุ่นใหม่มาไม่น้อย เรียกได้ว่าเป็นพื้นที่ที่สร้างแรงบันดาลใจ เติมพลังให้คนย่านแบริ่ง-สำโรงทั้งแบบที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจก็ว่าได้ ทว่าเมื่อมีพบย่อมต้องมีวันลา เพราะ XXXYYY ประกาศว่าจะเปิดให้บริการก่อนจะปิดพักไม่มีกำหนดวันที่ 2 พฤศจิกายนนี้ โดยระหว่างนี้ทุกคนยังเข้ามาเอนจอยกับเครื่องดื่มและขนมอร่อยๆ ไวบ์ดีๆ รวมถึงนิทรรศการครั้งสุดท้ายกับ Hand’s Talent ที่นำเสนอผลงานอันเกิดจากการทำด้วยมือของเหล่าศิลปินและนักออกแบบ โดยจะจัดแสดงถึงวันที่ 29 ตุลาคมนี้ ใครที่อยากแวะไปเยี่ยมเยือน XXXYYY ก่อนจากกัน คาเฟ่และโปรเจกต์สเปซแห่งนี้ยังเปิดต้อนรับทุกคนที่ย่านแบริ่ง-สำโรง เดินทางโดย BTS สถานีแบริ่ง ทางออกที่ 4, รถยนต์ส่วนตัวจอดที่อาคารธนาคารเก่าก่อนถึงพื้นที่ 80 เมตร เปิดให้บริการวันอังคาร-วันอาทิตย์ เวลา 09.00 […]
ตามไปส่องเบื้องหลัง ‘วาโก้บราเดย์ บราเก่าเราขอ’ โครงการรับบริจาคชุดชั้นใน ที่จะนำไปกำจัดให้ถูกวิธีแบบฟรีๆ
ปกติแล้วเราจัดการกับชุดชั้นในที่ไม่ใส่แล้วอย่างไรกันบ้าง เพราะชุดชั้นในเหล่านี้อาจยากที่จะนำไปรีไซเคิลใหม่ ดังนั้นหากสภาพยังดีอยู่ บางคนคงเลือกส่งต่อให้ผู้ที่ต้องการ แต่ถ้ามันเยินจนใช้งานไม่ได้แล้ว ก็แค่แยกใส่ถุงเอาไว้ แล้วทิ้งขยะเพื่อเข้าสู่กระบวนการจัดการขยะต่อไป แต่มันจะง่ายอย่างนั้นเชียวหรือ เพราะหลังจากนั้นเราแทบไม่รู้เลยว่า อดีตชุดชั้นในตัวโปรดของเราจะไปอยู่ในกระบวนการไหน และโดยส่วนใหญ่แล้วของใช้ในหมวดหมู่เสื้อผ้ามักจะถูกนำไปฝังกลบ ซึ่งนอกจากจะไม่ได้เป็นการกำจัดอย่างถูกวิธีแล้ว ยังเป็นการเพิ่มขยะให้โลกอีกทางหนึ่งด้วย เพื่อช่วยลดขยะและลดการสร้างมลพิษให้โลก ‘Wacoal’ แบรนด์ชุดชั้นในของไทยได้มองหาวิธีการแก้ปัญหาส่วนนี้ ด้วยการร่วมเป็นส่วนหนึ่งที่จะช่วยกำจัดชุดชั้นในไปพร้อมๆ ลดโลกร้อนกับโครงการ ‘วาโก้บราเดย์ บราเก่าเราขอ’ ที่เปิดรับชุดชั้นในที่ไม่ใช้แล้วมาเข้าสู่กระบวนการกำจัดที่ถูกต้อง ลดมลพิษ และเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม คอลัมน์ Sgreen จึงขอพาไปพูดคุยกับทางวาโก้ถึงโครงการนี้ และการร่วมมือกับ ‘ไปรษณีย์ไทย’ ในการอำนวยความสะดวกให้ทุกคนโบกมือลาชุดชั้นในเก่าของตัวเองอย่างสบายใจและสบายโลก วาโก้ขออาสากำจัดบราเก่า ‘นงลักษณ์ เตชะบุญเอนก’ กรรมการบริหารสายงานสื่อสารองค์กรและกิจกรรมเพื่อสังคม บริษัท ไทยวาโก้ จำกัด (มหาชน) เริ่มต้นเล่าให้เราฟังว่า ชุดชั้นในแต่ละตัวนั้นประกอบไปด้วยหลากหลายวัสดุ ไม่ว่าจะเป็นฟองน้ำ ผ้าที่มีทั้งเส้นใยหลายชนิด ลวด ตะขอโลหะทั้งหลาย และการทิ้งขยะประเภทนี้มักใช้วิธีการฝังกลบ ซึ่งต้องใช้เวลานานกว่า 400 ปีกว่าจะย่อยสลาย ทางวาโก้เองคำนึงถึงปลายทางหลังจากที่ลูกค้าซื้อสินค้าไปแล้วว่า ชุดชั้นในเหล่านั้นจะต้องกลายเป็นขยะในท้ายที่สุด ดังนั้นเพื่อเป็นอีกหนึ่งทางในการลดขยะบนโลกลง ในปี 2555 วาโก้จึงมองหาวิธีการกำจัดขยะเหล่านี้ให้เร็วขึ้น พร้อมกับเปิดตัวโครงการ วาโก้บราเดย์ […]
‘ทุก 4 ชั่วโมง มีคน 1 คนกำลังหายออกจากบ้าน’ สถิติคนหายกำลังบอกอะไรกับเรา
“ทุกสี่ชั่วโมง มีคนหนึ่งคนกำลังหายออกจากบ้าน” คำพูดสั้นๆ นี้คือสิ่งที่ ‘เอกลักษณ์ หลุ่มชมแข’ หัวหน้าศูนย์ข้อมูลคนหาย มูลนิธิกระจกเงา หนึ่งในสปีกเกอร์ของงาน dataCon 2024 บอกกับเราระหว่างช่วง Talk ในหัวข้อ ‘ข้อมูลคนหาย อะไรอีกที่หายนอกจากคน’ เป็นระยะเวลากว่า 30 ปี ที่มูลนิธิกระจกเงามีบทบาทสำคัญในการตามหาคนหาย ที่นอกจากจะพบคนหาย ยังทำให้พบ ‘ความจริง’ บางอย่างที่สะท้อนเบื้องหลังสังคมไทย เมื่อพูดถึงคนหาย สิ่งแรกที่หลายคนนึกถึงคงเป็นกระบวนการค้ามนุษย์หรือการลักพาตัว แต่หลังจากเอกลักษณ์ก่อตั้งโครงการนี้และย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพฯ ทำให้พบว่าการหายตัวของบุคคลไม่ได้เกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์เพียงอย่างเดียว แต่เกิดขึ้นด้วยหลายปัจจัย โดยระยะเวลา 5 ปี ในระหว่างปี 2563 – 2567 พบว่า 5 อันดับสาเหตุการหายของคนไทยนั้น อันดับหนึ่งคือ การสมัครใจหนีออกจากบ้านด้วยตนเอง จำนวน 2,458 ราย และอันดับสองคือ จิตเวช จำนวน 1,933 ราย ตามมาด้วยสาเหตุ ขาดการติดต่อ 1,802 ราย, โรคสมองเสื่อม 634 […]
โตขึ้นแค่ไหน ก็ไม่ต้องซื้อรองเท้าคู่ใหม่ ‘ÜNOS’ รองเท้าผ้าใบที่โตตามขนาดเท้า One size fits all ซื้อหนึ่งครั้งใส่ได้ยาวๆ
ในอดีตคำว่า ‘One size fits all’ อาจเป็นคำโฆษณาชวนเชื่อที่ไม่มีอยู่จริง แต่สำหรับ ‘ÜNOS by Sz’ รองเท้าผ้าใบที่จะขยายขนาดไปตามรูปร่างเท้าของผู้ใช้งาน การจะใช้คำนี้อธิบายคงเป็นคำที่ถูกต้องที่สุด ÜNOS เป็นผลงานการออกแบบรองเท้าผ้าใบของ ‘D’Wayne Edwards’ นักออกแบบที่ออกแบบรองเท้าให้กับศิลปินมาแล้วกว่า 500 แบบ ไม่ว่าจะเป็น Tupac, Notorious B.I.G., Snoop Dogg หรือ Nas โดย ÜNOS ย่อมาจากคำว่า ‘Ü Need One Size’ ที่บอกเล่าถึงไอเดียสุดแหวกแนวของเขาในการทำให้รองเท้าหนึ่งคู่สามารถอยู่กับเราได้นานที่สุด ด้วยการขยายใหญ่ไปตามการเจริญเติบโตของเท้าเรา บริเวณพื้นรองเท้าออกแบบมาในรูปตัว Z ที่ทำให้สามารถปรับขยายออกตามขนาดและรูปร่างเท้าเพื่อรองรับการใช้งานในขณะสวมใส่ อีกทั้งยังช่วยให้รองเท้าผ้าใบมีน้ำหนักเบาและระบายอากาศได้ดี เหมาะสำหรับทั้งผู้ใหญ่และเด็ก ถือเป็นผลิตภัณฑ์รองเท้าที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมมากกว่ารองเท้าผ้าใบแบบเดิมๆ ด้วยการยืดอายุการใช้งานผลิตภัณฑ์ให้อยู่กับเราได้นานขึ้น ลดปริมาณรองเท้าที่ต้องถูกฝังกลบ อีกทั้งยังช่วยลดจำนวนการผลิตจากเดิมที่รองเท้าหนึ่งแบบจะต้องผลิตถึง 40 ขนาด ให้เหลือเพียง 8 ขนาด ปัจจุบัน ÜNOS วางขายแล้วในตลาดรองเท้าผ้าใบ ด้วยราคารองเท้าสำหรับผู้ใหญ่ประมาณ 50 […]
‘เกาะ Manresa’ อดีตเกาะโรงไฟฟ้าถ่านหินที่ทำลายธรรมชาติ สู่พื้นที่สาธารณะเพื่อการศึกษาและฟื้นฟูระบบนิเวศ
อดีตพื้นที่อุตสาหกรรมส่วนใหญ่หากไม่ได้ถูกทิ้งร้างไว้เฉยๆ ก็อาจถูกเปลี่ยนเป็นพื้นที่ในเชิงพาณิชย์ แต่ ‘Manresa’ อดีตเกาะที่ตั้งของโรงไฟฟ้าถ่านหินในช่องแคบลองไอแลนด์ ทางตะวันออกเฉียงใต้ของรัฐคอนเนตทิคัตที่มีประวัติพื้นที่น่าสนใจมาอย่างยาวนาน กำลังได้รับการฟื้นตัวเพื่อเป็นพื้นที่สาธารณะเปิดรับชาวเมืองให้เข้ามาใช้เวลาพักผ่อนหย่อนใจได้อย่างเต็มที่ เดิมที Manresa เป็นพื้นที่พักผ่อนอยู่แล้ว จนในปี 2493 ได้มีการเปลี่ยนแปลงให้เป็นโรงไฟฟ้าถ่านหินจนถึงปี 2555 ซึ่งการมีอยู่ของโรงไฟฟ้าก่อให้เกิดปัญหาระบบนิเวศมานานกว่า 60 ปี และหลังจากที่ปลดระวางโรงไฟฟ้าไป พื้นที่แห่งนี้ก็มีการฟื้นตัวทางระบบนิเวศตามธรรมชาติ โดยมีป่าเบิร์ช (Birch) ที่เติบโตบนขี้เถ้าถ่านหินเก่า และนกออสเปรย์ที่ทำรังอยู่ทั่วบริเวณ ทำให้ระบบนิเวศของพื้นที่ชุ่มน้ำเจริญรุ่งเรืองและมีความหลากหลายทางชีวภาพที่อุดมสมบูรณ์ ทาง ‘Bjarke Ingels Group (BIG)’ บริษัทสถาปนิกชื่อดังจากเดนมาร์ก และ ‘SCAPE’ บริษัทสถาปัตยกรรมภูมิทัศน์ในนิวยอร์ก มองเห็นถึงประโยชน์ในการเปลี่ยนแปลงพื้นที่นี้ให้เป็นสวนสาธารณะขนาด 125 เอเคอร์ หรือประมาณ 505,857 ตารางเมตร จึงร่วมมือกันออกแบบให้ Manresa กลายเป็นศูนย์กลางการพักผ่อนหย่อนใจ ศูนย์กลางการศึกษาและการฟื้นฟูระบบนิเวศ เกาะ Manresa ในรูปแบบใหม่นี้จะมาพร้อมพื้นที่กลางแจ้งหลากหลายรูปแบบ และมีไฮไลต์อย่างสนามหญ้าสีเขียวขนาดใหญ่ ชายหาดที่มองเห็นช่องแคบลองไอแลนด์และนิวยอร์ก สะพานคนเดิน รวมไปถึงท่าเทียบเรือที่ได้รับการฟื้นฟูเพื่อให้คนเข้ามาใช้พื้นที่พักผ่อนหย่อนใจทางน้ำกันด้วย อย่างไรก็ตาม โครงสร้างและส่วนประกอบเก่าๆ ของโรงไฟฟ้าที่หลงเหลืออยู่อย่างอาคารหม้อไอน้ำ ห้องกังหัน อาคารสำนักงาน […]
ลดแสงจ้า แก้ทางมืด สร้างเมืองน่าเที่ยว ทำความเข้าใจ Lighting Master Plan กับ ‘ผศ. ดร.จรรยาพร สไตเลอร์’
ชีวิตคนเมืองกำลังถูกรบกวนด้วยมลภาวะทางแสงโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเป็นแสงจากป้ายโฆษณา แสงจากอาคาร หรือแม้แต่ไฟจากถนน แน่นอนว่าข้อดีของแสงไฟเหล่านี้คือตัวช่วยให้เรามองเห็นในยามที่ท้องฟ้ามืดมิด แต่ก็ต้องยอมรับว่าบางครั้งความสว่างเหล่านี้กำลังรบกวนการใช้ชีวิตของเราและสรรพสัตว์ในเมืองโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน แล้วจะดีกว่าไหมถ้าเราสามารถกำหนดแนวทางการออกแบบแสงสว่างในเมืองได้ โดยการเลือกใช้สีของแสงให้เข้ากับบรรยากาศในพื้นที่ต่างๆ ของเมือง กำหนดความสว่างให้ไม่รบกวนสายตาทั้งในเขตที่อยู่อาศัยและย่านการค้า ซึ่งนอกจากความสวยงามที่ส่งเสริมอัตลักษณ์และกระตุ้นการท่องเที่ยวของเมืองแล้ว ยังช่วยด้านมิติสุขภาพและสิ่งแวดล้อมได้อีกด้วย คอลัมน์ Think Thought Thought วันนี้พาไปพูดคุยทำความเข้าใจเรื่องแสงในเมืองกับ ‘ผศ. ดร.จรรยาพร สไตเลอร์’ ผู้อำนวยการศูนย์วิจัยและนวัตกรรมการส่องสว่าง (LRIC) คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการออกแบบ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี หนึ่งในนักออกแบบแสงสว่าง (Lighting Designer) ว่า Lighting Master Plan คืออะไร และทำไม ‘แสงสว่าง’ ที่ส่งผลกับการใช้ชีวิตของเราในทุกมิติ ถึงควรถูกให้ความสำคัญทั้งจากภาครัฐและเอกชน ถอดบทเรียนแสงสว่างจากฝรั่งเศส พลิกโฉมอยุธยา กระตุ้นการท่องเที่ยวในเมืองเก่า ย้อนไป 20 ปีก่อน จรรยาพรเริ่มสนใจเรื่อง Lighting Master Plan การกำหนดแผนแม่บทหรือแนวทางการออกแบบแสงสว่างชุมชนเมือง ซึ่งเป็นเรื่องใหม่ที่ยังไม่ถูกเห็นความสำคัญในประเทศไทย จากการได้ทุนศึกษาปัญหาใน ‘เมืองเก่าอยุธยา’ ที่แม้จะเป็นสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ของไทย และรายล้อมไปด้วยสถาปัตยกรรมโบราณ ซึ่งเป็นพื้นที่มรดกโลกที่รับรองโดย UNESCO แต่กลับมีจำนวนนักท่องเที่ยวในเวลากลางคืนไม่มากเท่าที่ควรจะเป็น […]
เต้นสวิง เพลงแจ๊ส และการพัฒนากรุงเทพฯ ให้ดีขึ้นกว่าเดิม
หากพูดถึงการเต้นสวิง อาจจะดูเป็นเรื่องเก่าและไกลตัว แต่หลังจากช่วงโควิด-19 เบาลง หลายคนก็มองหากิจกรรมใหม่ๆ นอกบ้าน ทำให้แสงไฟที่สาดส่องฟลอร์เต้นก็ขยับขยายมากขึ้น พร้อมกับจำนวนนักเต้นมากหน้าหลายตาที่เพิ่มมาจากความสนุกของการได้เต้นและเพลงแจ๊สที่บรรเลงกลมกลืนไปกับจังหวะการขยับร่างกาย จากที่เคยเป็นกิจกรรมของคนกลุ่มเล็กๆ ในสตูดิโอ การเต้นสวิงก็กระจายตัวออกมาสู่การเป็นอีเวนต์ในพื้นที่สาธารณะ ทำให้สังคมให้ความสนใจกับอีเวนต์นี้มากขึ้น และยังส่งต่อไปถึงการเห็นภาพความเป็นไปได้ใหม่ๆ ในการพัฒนาพื้นที่สาธารณะ เพื่อทำให้กรุงเทพฯ เป็นเมืองที่ดีขึ้นได้อีกด้วย คุยกับ The Stumbling Swingout และ Jelly Roll Jazz Club สองทีมงานเบื้องหลังอีเวนต์ STEP INTO SWING : Take the A Train at Hua Lamphong ที่อยากให้การเต้นสวิงเป็นคัลเจอร์ที่แข็งแรงและเติบโตต่อไปในอนาคต
ชำแหละความงามในอุดมคติที่กำหนดโดยทุนนิยม บิวตี้สแตนดาร์ด และชายเป็นใหญ่ผ่าน THE SUBSTANCE
เทศกาลหนังเมืองคานส์ (Cannes Film Festival) ถือว่าเป็นอีกหนึ่งเทศกาลที่เรียกความสนใจจากคอหนังมาต่อเนื่องทุกปี บรรดาภาพยนตร์ที่ปรากฏชื่อในเทศกาลนี้ล้วนแล้วแต่ได้รับการพูดถึงไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง ยิ่งภาพยนตร์เรื่องไหนได้รับรางวัลจากเทศกาลนี้ จะกลายเป็นเครื่องการันตีคุณภาพของหนังระดับแปะ A must ว่าพลาดไม่ได้เด็ดขาด ซึ่งคานส์ขึ้นชื่อในเรื่องความเป็นศิลปะเป็นอย่างมาก พูดง่ายๆ ว่าหลายคนอาจบอกว่าหนังคานส์เป็น ‘หนังอาร์ต ดูยาก ดูไม่รู้เรื่อง’ ยกตัวอย่าง ภาพยนตร์ฝีมือคนไทยอย่าง Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives (2010) หรือ ลุงบุญมีระลึกชาติ ของ เจ้ย-อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล แต่หลายครั้งก็เป็นหนังที่ทุกคนชื่นชมไปในทางเดียวกันอย่าง Parasite (2019) ของ บงจุนโฮ ซึ่งในปีนี้แม้ผู้ชนะรางวัลใหญ่ของงาน Palme d’Or จะเป็นภาพยนตร์เรื่อง Anora (2024) (ซึ่งชาวไทยจะได้ชมกันในเร็วๆ นี้) ของ Sean Baker เจ้าของผลงาน The Florida Project (2017) แต่หนึ่งในภาพยนตร์ที่ได้รับเสียงลือลั่นฮือฮาบอกต่อกันมาถึงความแปลก […]