Urban Eyes
รายละเอียดของเมืองทุกเมืองในมุมมองของคนหลังเลนส์
Clothes and Memories รำลึกความทรงจำผ่านเสื้อผ้าของแม่ที่จากไป
ย้อนกลับไปในสมัยเด็ก ตอนที่แม่พาไปสวนสาธารณะ เราเดินเล่นเลาะไปตามริมทาง สัมผัสแสงแดดอุ่นๆ และสูดกลิ่นดิน ความทรงจำนี้กลับมาอีกครั้งตอนเห็นรูปภาพในอัลบั้มภาพถ่ายที่พ่อถ่ายภาพแม่ไว้ในช่วงยุค 80 พร้อมๆ กับที่เจอเสื้อผ้าเก่าเก็บของแม่
‘จักรวาฬ’ ผลกระทบที่วาฬบรูด้า ได้รับจากน้ำมือมนุษย์
ผลงานชุด ‘จักรวาฬ’ เป็นผลงานภาพถ่ายสารคดีที่แสดงให้เห็นถึงผลกระทบที่วาฬได้รับจากมลพิษที่มนุษย์สร้างขึ้น รวมถึงต้องการถ่ายทอดภาพของทรัพยากรธรรมชาติ และความหลากหลายทางชีวภาพ วัฒนธรรม วิถีชีวิตของชุมชนชายฝั่งสิ่งแวดล้อมในทะเลอ่าวไทย ที่ได้รับความเสียหายไม่แพ้กัน
‘Pata ini ภูมิทัศน์ปราศจากเสียง’ วิกฤตธรรมชาติของอ่าวปัตตานีที่ตื้นเขิน
ภูมิทัศน์ปราศจากเสียง (Pata ini) คือผลงานศิลปะภาพถ่ายจากการลงพื้นที่สำรวจภูมิทัศน์บริเวณอ่าวปัตตานี นำเสนอสิ่งที่เกิดขึ้นจากผลกระทบของโครงการขุดลอกอ่าวปัตตานี
ลิ้นชักของกล้วยปิ้ง
“ถ้าความทรงจำ เปรียบเสมือนตู้ที่มีลิ้นชัก ลิ้นชักแต่ละใบ คงมีเรื่องราวความทรงจำที่ฉันได้เก็บเอาไว้ ในตู้ความทรงจำที่มีชื่อว่า ‘กล้วยปิ้ง’” หากคุณเคยสูญเสียสัตว์เลี้ยงตัวโปรด และยังเก็บข้าวของของเขาไว้ดูต่างหน้า คงเข้าใจดีว่าความคิดถึงมีหน้าตาเป็นอย่างไร คงไม่ใช่เรื่องที่แปลกมากนัก หากคนเรามักจะมีช่วงเวลาที่หวนกลับไปคิดถึงเรื่องราวในอดีต สิ่งเหล่านั้นอาจเป็นเหตุการณ์ ช่วงเวลา หรืออะไรก็ตามที่มีผลต่อความรู้สึก หลายคนอาจเคยมีประสบการณ์การสูญเสียบางสิ่งบางอย่างในชีวิต เช่นเดียวกับ ‘จิรัญญา มณีรัตนโชติ’ เจ้าของผลงาน ‘ลิ้นชักของกล้วยปิ้ง’ ที่ได้สูญเสียสุนัขจากการติดเชื้อไวรัสลำไส้อักเสบอย่างกะทันหัน และทำให้เธอได้เรียนรู้ว่าความเจ็บปวดจากการสูญเสียหนึ่งชีวิตที่รักมากเป็นอย่างไร จิรัญญาต้องการบันทึกเรื่องราวความทรงจำระหว่างเธอที่มีต่อ ‘กล้วยปิ้ง’ ผ่านสิ่งของในลิ้นชักแต่ละใบ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวกิจวัตรของกล้วยปิ้ง สิ่งของที่ชอบเล่น ช่วงเวลาที่เคยถ่ายงานด้วยกัน หรือแม้กระทั่งช่วงเวลาการเจ็บป่วยและการสูญเสีย ผลงานชิ้นนี้ไม่เพียงแต่เป็นการบอกเล่าเรื่องราวความทรงจำและความคิดถึงระหว่างการสูญเสียสัตว์เลี้ยงที่รัก แต่ยังสะท้อนให้เห็นว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน การจากลาไม่สามารถลบเลือนภาพความทรงจำของกล้วยปิ้งไปจากเธอได้เลย Urban Eyes : จิรัญญา มณีรัตนโชติติดตามผลงานได้ที่ IG : porjirunya
We Are Workers, We Are 99%
ในช่วงเย็นวันอาทิตย์ที่ผ่านมาที่เป็นวันพักผ่อน คนทำงานจำนวนหลักร้อยได้มารวมตัวกันที่แยกราชประสงค์ เพื่อเดินขบวนส่งเสียงในการชุมนุมของสหภาพคนทำงาน เนื่องในวันแรงงานแห่งชาติ
พี่น้องเอ๋ย ฟังเสียงเราบ้าง l Urban Eyes จะนะ
“มันดีนะ…การที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบรรพบุรุษแล้วปกป้องบ้านเกิด มันยังคงติดชื่ออยู่ ต่อสู้เพื่อปกป้องอากาศ ปกป้องชีวิต ปกป้องอนาคตให้กับลูกหลาน หนูว่าสำเร็จนะ ต่อสู้จนโดนคดี ต่อสู้จนแบบ ใจมันยังสู้อะ . . มันสำเร็จแล้วแหละ” เราอยากพาคุณล่องเรือสู่อำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา พูดคุยกับผู้คนในพื้นที่ถึงปัญหาและเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนเกิดกระแส #Saveจะนะ ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ทำไมการเข้ามาของนิคมอุตสาหกรรมถึงไม่เป็นที่ยอมรับ ผู้คนในท้องถิ่นต้องสู้กับอะไรและต่อสู้เพื่อสิ่งใด ร่วมเดินทางหาคำตอบไปพร้อมกับเราจาก Urban Eyes นี้กัน
Yugen เห็นความงามในความไม่สมบูรณ์แบบจากสิ่งรอบตัว
ภาพถ่ายชุดนี้เป็นผลงานของ ดลวรีย์ ปูธิปิน เธอตั้งใจที่จะบอกเล่าถึงความงามในแบบที่เธอเห็นและเข้าใจ ซึ่งโปรเจกต์เซตภาพถ่าย Still Life ชิ้นนี้มาจากความชอบจัดข้าวของ การเล่าเรื่องราวผ่านสิ่งของและความทรงจำของเธอ
Moment Diary – ณ เพียงชั่วขณะที่ได้พบเจอ จดจำ แล้วจางหาย
Moment Diary คือชุดภาพถ่ายที่มาจากภาพความทรงจำในชั่วขณะหนึ่ง ซึ่งปัจจุบันหลงเหลือไว้แค่เพียงเศษเสี้ยวความรู้สึกบางอย่าง
Fire in the Rain – แสงไฟในสายฝน
เขาว่ากันว่า ถ้าอยากดูหิ่งห้อยต้องมาดูที่อัมพวา จะได้เห็นหิ่งห้อยนับหมื่นพันใต้ต้นลำพู ไอ้เราก็ไม่เคยเห็น จนกระทั่งวันนี้ได้มีโอกาสมาสัมผัส
My Fluffy and Worthy Love : ความรักที่อยากแก่ชราไปด้วยกัน
เราชอบถ่ายรูปผ่านสมาร์ตโฟน เพราะมันบันทึกความทรงจำได้ไวและง่ายที่สุด บวกกับโตมาในยุคของ Instagram รูปถ่ายส่วนใหญ่ของเราจึงเป็นภาพสี่เหลี่ยมจัตุรัสไปโดยปริยาย เรามีความสุขกับการเก็บภาพผ่านกรอบสี่เหลี่ยมจัตุรัสนี้มาก มุมเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวัน อาหารที่กินแล้วอยากกินอีก แสงแดดที่เห็นแล้วชอบ ท้องฟ้าที่เห็นแล้วประทับใจ กระทั่งความทรงจำธรรมดาที่ผ่านตาแบบไม่ทันคิดอะไรแต่อยากบันทึกไว้ พูดง่ายๆ ว่าชีวิตในแต่ละช่วงของเราล้วนได้ถูกบอกเล่าในภาพถ่ายทั้งหมด และในช่วงชีวิตที่ผ่านมา ภาพที่เราถ่ายไว้มากที่สุดคือ ‘คุณ’ เรากับคนรักที่เป็นผู้หญิงเหมือนกันคบกันมา 7 ปีแล้ว ความรักของเราคือความรักธรรมดาทั่วไป อยากเห็นเขาได้รับสิ่งดีๆ เจออะไรน่ารักก็คิดถึงเขา การมีความรักเป็นเรื่องที่งดงามและล้ำค่ามากๆ สำหรับเรา เพราะมันเป็นการได้รับพลังที่ส่งต่อจากคนคนหนึ่ง การถูกรัก การได้ส่งความรัก ทำให้เรามีพลังในการใช้ชีวิตและรักตัวเองมากขึ้น เราแชร์กับเขาได้ทุกความรู้สึก ความทุกข์ไม่ต้องถูกซุกซ่อนไว้ วันไหนที่ใจไม่ค่อยดี แค่คิดว่ากลับบ้านไปแล้วได้เจอเขา เรื่องหม่นใจก็ถูกปัดเป่าไปหมด คนรักเราชอบอ่านหนังสือ ชอบจดบันทึก ไม่ชอบฟังเพลงเท่าไหร่ ชอบถ่ายพุ่มหญ้าต้นไม้ และชอบเขียนการ์ดขอบคุณ หน้าตาตอนมีความสุขกับของกินอร่อยๆ ตายิ้มๆ มือก้อนๆ ที่ทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ เราอยากบันทึกไว้ทั้งหมด เพราะภาพถ่ายชีวิตประจำวันไม่ได้บรรจุแค่ความทรงจำเท่านั้น มันมีทั้งความรักความรู้สึกที่เรามีต่อเขาและสิ่งต่างๆ ที่รวมอยู่ด้วยในตอนนั้น เวลาย้อนกลับมานั่งดูมันชื่นใจ ความฝันของเรากับคนรักคือ อยากมีชีวิตที่ดี เติบโต และแก่ชราไปด้วยกัน แต่เราทั้งคู่กลับต้องสงสัยอยู่เสมอว่าจะมีชีวิตไปด้วยกันจนแก่ในฐานะคนรักได้ไหม หรือต้องถูกเข้าใจว่าเป็นเพื่อนสนิทกันไปแบบนี้ […]
บันทึกหาด (แม่) รำพึง เมื่อน้ำมันรั่วกลางทะเล
เย็นวันที่ 29 มกราคม 2565 “เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เพิ่งจะฟื้นตัวจากโควิด นี่มาน้ำมันรั่วอีก ทำไมอะไรๆ มันก็เข้ามาที่ระยอง” ป้าเจ้าของร้านอาหารทะเลเอ่ยเบาๆ ขณะยืนมองกลุ่มคนใส่ชุด PPE สีขาวกำลังทำความสะอาดคราบน้ำมันบริเวณชายหาดแม่รำพึง ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 25 มกราคม 2565 ออกจากชายฝั่งท่าเรือมาบตาพุด จ.ระยอง ไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ระยะทางประมาณ 20 กิโลเมตร เวลาประมาณสามทุ่มเศษๆ เกิดเหตุการณ์ ‘น้ำมันดิบรั่วไหลบริเวณทุ่นผูกเรือน้ำลึกแบบเดี่ยวกลางทะเล’ หรือเรียกง่ายๆ ว่า จุดขนถ่ายน้ำมันกลางทะเล ของบริษัท สตาร์ ปิโตรเลียม รีไฟน์นิ่ง จำกัด มหาชน (SPRC) และจากการคาดการณ์ทิศทางเคลื่อนตัวของคราบน้ำมันของกรมควบคุมมลพิษ (คพ.) ด้วยวิธีการ Oilmap ว่าคราบน้ำมันจะเข้ามาถึงฝั่งในวันที่ 28 มกราคม ที่บริเวณชายหาดแม่รำพึง เมื่อข่าวการรั่วของน้ำมันเป็นที่รับรู้ของชาวบ้าน และชาวประมงพื้นบ้านในบริเวณใกล้เคียงในวันรุ่งขึ้น แม่ค้าขายส่งหมึกในพื้นที่เล่าว่า “ลูกค้าประจำโทรมาถามแล้วว่าหมึกเอามาจากไหน ถ้าเป็นหมึกจากระยองต้องขอยกเลิกก่อน มันจะเหมือนน้ำมันรั่วคราวก่อนปี 56 ไหม ที่ชาวประมงออกไปหาปู หาปลา ไม่ได้ ถึงหามาได้ก็ไม่มีคนกล้าซื้อหรือกล้ากิน […]
ส่องทางม้าลายในกรุงเทพฯ l Urban Eyes
ข้อมูลจากสำนักงานสถิติแห่งชาติ พบว่าคนไทยประสบอุบัติเหตุจากการเดินบนท้องถนนถึง 2,500-2,900 รายต่อปี กว่า 1 ใน 3 เป็นพื้นที่ กทม. เฉลี่ย 900 รายต่อปี ตัวเลขดังกล่าวมาจากการบันทึกไว้เป็นสถิติยังมีอีกหลายปัญหาที่อยู่นอกเหนือจากสถิติ ทั้งภาพที่เราเห็นกันบ่อยครั้ง เช่นเวลาจะข้ามทางม้าลายแต่กลับต้องหลบให้รถที่มาเร็วไปก่อน หรือทางม้าลายตรงทางแยกที่เต็มไปด้วยรถจอดทับ หรือแม้แต่ข่าวน่าเศร้าที่เราต่างรู้กันดี Urban Eyes ในตอนนี้เราจึงอยากจะถ่ายทอดภาพที่เราเห็นเหล่านั้นออกมา เพื่อสะท้อนปัญหาที่เราทุกคน ผู้ใช้เท้าย่างเดินบนท้องถนนกำลังเผชิญ #UrbanCreature #UrbanEye #ทางม้าลาย #กรุงเทพ