ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนปี 2019 เพื่อนของเราชวนไปที่ไหนสักที่นานๆ โดยที่ใช้เงินไม่มาก ในตอนนั้นเองที่เราคิดถึงโครงการ WWOOF (Worldwide Opportunities on Organic Farms)
เริ่มแรกพวกเราอยากไปญี่ปุ่นเพราะเราทั้งคู่ชอบการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่อง Silver Spoon เลยมีความฝันว่าอยากจะลองไปทำสวนที่ฮอกไกโดสักครั้ง แต่ก็อย่างที่รู้กันว่าประเทศญี่ปุ่นมีระยะเวลาฟรีวีซ่าแค่ 15 วัน หลังจากนั้นหากเราไม่ได้ไปด้วยวีซ่าเยี่ยมเยียนก็แทบเป็นไปไม่ได้เลย สุดท้ายลองคิดอีกแผนคือการไปทำ WWOOF ที่ประเทศเกาหลีใต้แทน เพราะเกาหลีมีฟรีวีซ่า 90 วัน แถมราคาตั๋วบินจากเกาหลีไปญี่ปุ่นก็ไม่เกิน 3,000 บาท
ก่อนไปเกาหลี เราไม่ได้มีความหลงใหลในบ้านเมืองของเขาเท่าไรนัก แค่อยากใช้เวลาในช่วงปิดเทอมทำโปรเจกต์ถ่ายภาพอะไรสักอย่าง เมื่อได้คุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาในคณะ เขาก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจ พร้อมให้คำแนะนำว่าอย่าเพิ่งเอามุมมองของเราไปครอบสถานการณ์ของคนที่นั่น ให้ปล่อยตัวเองได้รู้จักกับวัฒนธรรมและสิ่งรอบตัวไปก่อน
เราไปอยู่ที่เมืองยอนชอน ซึ่งเป็นเมืองที่มีเขต Demilitarized Zone (ปลอดทหาร) และเป็นเมืองที่ชายแดนติดกับประเทศเกาหลีเหนือ วันไหนอากาศดีๆ จะส่องกล้องส่องทางไกลเห็นถึงเปียงยางเลยทีเดียว ฉะนั้นสภาพเมืองนี้จึงไม่ได้เป็นเมืองที่เจริญมากนัก เป็นแค่เมืองเล็กๆ ที่ถูกทิ้งร้างไป 40 – 50 เปอร์เซ็นต์ ผู้อยู่อาศัยส่วนมากเป็นผู้สูงอายุที่ประกอบอาชีพกสิกรและทหารประจำการ โดยฟาร์มที่เราไปทำงานนั้นกินพื้นที่ประมาณ 1 เขาเล็กๆ เหล่าผลไม้และผักต่างพากันผลัดกันเติบโตในฤดูกาลที่ต่างกัน ในช่วงฤดูร้อนนี้ หลักๆ จะเป็นราสป์เบอร์รี พลัมป่า และโคซารี
การมาเกาหลีใต้ในครั้งนี้ทำให้เรารู้อย่างกระจ่างแจ้งถึงสภาวะการกดขี่ผู้หญิงในประเทศที่ชายเป็นใหญ่ ซึ่งสิ่งนี้สะท้อนกลับมาให้เราเริ่มเข้าใจความตึงเครียดถึงเรื่องเพศในบ้านเขา (รวมถึงบ้านเรา) ขึ้นมากๆ ภาพถ่ายส่วนใหญ่ในเซตจึงแทรกเรื่องเหล่านี้เข้าไป การกีดกันและการขีดเส้นแบ่งระหว่างเพศของบ้านที่เราอาศัยอยู่มีความชัดเจนอย่างมาก อย่างผู้ชายมีหน้าที่ทำงานเพียงอย่างเดียว เพราะเขาจะไม่ยุ่งกับเรื่องอื่นอีกเลย กระทั่งการขับรถหรือเตรียมอาหาร ในขณะเดียวกันฝ่ายหญิงคือคนที่เตรียมทุกอย่างตั้งแต่ต้องตื่นนอนก่อนเพื่อเตรียมของไปฟาร์ม ก่อนจะปลุกสามีและขับรถไปส่งเขา เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในทุกๆ วัน
เราไม่แน่ใจว่าช่วงเวลาไหนคือการตกลงกับตัวเองว่าสุดท้ายแล้วงานของเราอยากจะส่งสารเรื่องอะไรและอย่างไร อาจจะเป็นช่วงที่เราได้ออกมาจากบ้านหลังนั้น ออกจากเมืองเล็กที่ถูกทิ้งร้าง หรือตอนที่เราไปถึงดิสนีย์แลนด์ เรารู้สึกว่าทุกอย่างที่ได้ผ่านพบมาตลอดหนึ่งเดือนกว่าๆ นั้นช่างมีความหลากหลายและประหลาดตา เราอยู่ในโลกที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความแปลกแยกแตกต่างกันอย่างหมดจด แต่ในความผิดแผกนั้นเองก็มีสิ่งที่เหมือนๆ กัน นั่นคือสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยมนุษย์ ไม่ว่าจะเพศ อายุ สถานะ หรืออะไรก็ตามแต่ ไม่ว่าที่ไหนก็มีภาพสะท้อนของกันและกัน ในโลกใบเล็กแคบเดียวกัน นั่นจึงทำให้เราเลือกนำเสนอภาพถ่ายเป็นแบบคอลลาจอย่างที่เห็น
ติดตามผลงานของ ปารย์ โพธิ์ปริสุทธิ์ ต่อได้ที่ Instagram : pnraparn
และหากคุณมีชุดภาพถ่ายที่อยากจะร่วมแชร์ในคอลัมน์ Urban Eyes สามารถส่งมาได้ที่ [email protected]
Writer & Photographer
