ย้อนกลับไปในช่วงปลายปีที่ผ่านมา เราได้มีโอกาสไปเดินทริปตามรอยการ์ตูนเรื่อง ‘Moonlight Serenade’ ที่นำโดยนักวาดเว็บตูนลายเส้นเป็นเอกลักษณ์อย่าง ‘Siradasue’ หรือ ‘โบว์-ศิรดา สื่อไพศาล’ ซึ่งก่อนหน้านี้เธอเคยฝากฝีไม้ลายมือกับเรื่อง Blooming Days การ์ตูนแนว Slice of Life ที่พูดถึงเรื่องราวความรักและช่องว่างระหว่างวัยของเหล่าตัวละครจนถูกใจใครหลายคน
แม้จะเป็นทริปเล็กๆ จบในหนึ่งวัน แต่ก็ถือเป็นประสบการณ์แสนอบอุ่นหัวใจ ที่พาเราเริ่มต้นเดินตามรอยความทรงจำของลิลี่และฟรานซิสในย่านตลาดน้อย-ทรงวาด เพื่อเยือนสถานที่จริงที่ใช้เป็นแรงบันดาลใจในการวาดภาพสถาปัตย์เรื่อง Moonlight Serenade แถมยังได้เรียนรู้เรื่องราวสถาปัตยกรรมของตึกแถว และการค้าขายกับต่างชาติของย่านเมืองเก่าในอดีต
และต่อให้ทริปเดินตามรอยจะจบลง แต่ลิลี่ ฟรานซิส และตัวละครอื่นๆ ของโบว์ก็ยังคงใช้ชีวิตอยู่ในย่านตลาดน้อย-ทรงวาดภายใต้ลายเส้นการ์ตูนของเธอต่อไป
จากความประทับใจในทริปครั้งนี้ Urban Creature ขอถือโอกาสยืมตัวนักวาดคนเก่งมาสนทนากันถึงเรื่องราว แนวคิด และประสบการณ์ในชีวิต ที่ทำให้อดีตกราฟิกดีไซเนอร์หันมาจับปากกาวาดลวดลาย จนกลายเป็นนักวาดการ์ตูนชาวไทยที่ได้มีผลงานตีพิมพ์ลงหน้าหลักของ LINE WEBTOON ที่มียอดวิวรวมมากกว่า 4.4 ล้านวิว และได้เรตติงสูงถึง 9.9 เต็ม 10 ดาว
เดบิวต์ในฐานะนักวาด
นามปากกา Siradasue ของโบว์เกิดขึ้นง่ายๆ จากการนำชื่อจริงของเธอมารวมเข้ากับพยางค์แรกของนามสกุล อาจไม่ได้มีความหมายลึกซึ้ง แต่เชื่อว่าชื่อนี้คงคุ้นตานักอ่านที่สิงตัวอยู่ในแอปพลิเคชัน LINE WEBTOON อยู่ไม่น้อย
แต่กว่าจะมาเป็นนักวาดเว็บตูนอย่างในทุกวันนี้ ก่อนหน้านี้การวาดรูปสำหรับโบว์คืองานอดิเรกเพียงเท่านั้น เพราะในช่วงแรกของการเริ่มต้นทำงาน เธอเป็นฟรีแลนซ์อยู่ในสายงานกราฟิกดีไซน์มาก่อน ก่อนชีวิตจะมาพลิกผันอีกครั้งในช่วงโควิด
“ช่วงนั้นเราต้องนั่งทำงานในบ้านเฉยๆ ออกไปไหนไม่ได้ ทำให้เกิดความรู้สึกเบื่อ เบิร์นเอาต์จนไม่อยากทำงาน ไม่อยากตื่นมาทำอะไร เลยตัดสินใจเริ่มวาดการ์ตูนลงเพจเล่นๆ” โบว์เล่าถึงจุดเริ่มต้นการสร้างลายเส้นของตัวเอง
หญิงสาวเริ่มต้นจากการวาดการ์ตูนเรื่อง Blooming Days เป็นแก๊กสั้นๆ ลงเพจตามอารมณ์ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอบังเอิญไปเจอโพสต์รับสมัครนักวาดการ์ตูนของโปรดิวเซอร์จาก LINE WEBTOON ในกลุ่มกราฟิกดีไซเนอร์ ทำให้โบว์ตัดสินใจลองส่งพอร์ตฯ และกลายมาเป็นนักเขียนวาดเว็บตูนหน้าหลักในที่สุด
เว็บตูนคืองานกลุ่ม
โบว์เล่าว่า ในช่วงที่ย้ายสายมาเริ่มวาดการ์ตูนเรื่องยาวแทนการวาดการ์ตูนช่องสั้นๆ ความยากสำหรับเธอคือการต้องจัดการงานฟรีแลนซ์และงานวาดไปพร้อมๆ กัน
“ในช่วงแรกเรายังบริหารจัดการงานไม่เป็น ทำให้งานโหลดมาก เคยทำงานยิงยาวตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงแปดโมงเช้าของวันต่อมาก็มี แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าปรับตัวยากเท่าไหร่ พอมีผู้ช่วยก็ดีขึ้น”
ในการ์ตูนแต่ละตอน โบว์กับทีมจะใช้เวลาสร้างสรรค์ประมาณ 3 – 4 วัน ตั้งแต่การคิดสตอรีบอร์ดไปจนถึงการร่างภาพ ลงสี และใส่คำพูด จากนั้นจะส่งตอนที่เสร็จแล้วให้นักดนตรีที่เป็นคนทำสกอร์ประกอบเรื่องในบางตอนต่อไป เพราะโบว์ต้องการให้เพลงเป็นอีกหนึ่งประสาทสัมผัสที่ทำให้ผู้อ่านอินกับเรื่องราวมากขึ้น
“ใน Blooming Days ที่เป็นการ์ตูนเรื่องแรก เราใส่เพลงเข้าไปในเนื้อเรื่องเพื่อบิลด์อารมณ์เฉยๆ ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับตัวละครมากเท่าไหร่ พอมาถึงเรื่อง Moonlight Serenade เราก็ตั้งใจกับการใส่เพลงมากขึ้น” นี่คือเหตุผลที่การ์ตูนของโบว์มีเพลงประกอบ
นอกจากนี้ เธอยังบอกกับเราอีกว่า เพลงบรรเลงในหลายๆ ตอนของเรื่อง Moonlight Serenade มีไว้เพื่อสื่ออารมณ์ของตัวละครที่แตกต่างกันออกไป เพราะเธอเชื่อว่าเสียงบางเสียงจะทำให้เรารู้สึกระลึกถึงอดีตได้ เหมือนเวลาที่ได้ยินเสียงเพลงไหว้เจ้า ลูกหลานชาวจีนอย่างเธอก็จะนึกถึงเรื่องราวสมัยก่อนของตัวเอง
ความทรงจำที่ซ่อนอยู่ภายในภาพวาด
“เราเป็นคนชอบรายละเอียดของชีวิตประจำวันของคนทั่วไป เวลาวาดฉากต่างๆ ในการ์ตูนจะพยายามใส่รายละเอียดเล็กๆ ลงไปด้วย เพื่อให้คนอ่านที่เห็นสิ่งเหล่านี้รู้สึกอินกับบรรยากาศของเนื้อเรื่องมากขึ้น”
จากความชอบนี้เอง ทำให้ระหว่างอ่านงานของโบว์ เรามักพบเห็นสถานที่ที่ดูคุ้นตาอยู่บ่อยๆ ทั้งป้ายรถเมล์ ถนนเยาวราช ร้านขายยา ร้านขายของชำ ไปจนถึงบ้านโบราณดีไซน์สวย จากทั้งเรื่อง Blooming Days ที่จบไปแล้ว และ Moonlight Serenade ที่เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นอยู่ในตอนนี้
พ้นไปจากความชอบในสิ่งละอันพันละน้อย ตัวโบว์เองก็มีความสนใจในย่านเมืองเก่าและวิถีชีวิตคนเมืองเก่าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อีกทั้งการนำเสนอวิถีชีวิตของคนจีนในการ์ตูนยังได้รับอิทธิพลจากชีวิตประจำวันของเธอในอดีต กล่าวคือ เป็นตึกแถวที่ชั้นล่างเปิดหน้าร้านค้าขาย และชั้นบนสำหรับอยู่อาศัย
“เราเติบโตมาอย่างนั้น ในบ้านเก่าที่อากงเซ้งมาเปิดโรงกลึงข้างล่าง แล้วข้างบนก็เป็นห้องพักอยู่กันทั้งครอบครัว จนมาวันหนึ่งที่บ้านถูกเวนคืนเพื่อทุบทิ้ง แล้วสร้างตึกสมัยใหม่ขึ้นมาแทน จนบรรยากาศรอบๆ ไม่เหมือนเดิม กลายเป็นตลาดที่เอาไว้ขายของอย่างเดียว ไม่ได้มีพื้นที่อยู่อาศัยเหมือนที่เราเคยมีความทรงจำในอดีต” จากความเปลี่ยนแปลงของพื้นที่ที่เติบโต ทำให้หญิงสาววาดชิ้นส่วนของความทรงจำในวัยเด็กของเธอลงไปในการ์ตูน
“ด้วยความรู้สึกโหยหาอดีต เราคิดถึงวิถีชีวิตช่วงนั้น คิดถึงบ้านเก่า บรรยากาศเก่า ก็เลยพยายามแคปเจอร์เรื่องราวเหล่านี้ลงไปในการ์ตูน เพราะถ้าไม่เขียนมัน บางทีอนาคตเราอาจลืมไปก็ได้ว่าในอดีตเคยเกิดอะไรขึ้น และถ้าถึงเวลานั้นเราก็คงไม่รู้ว่าจะสื่อสารเรื่องพวกนี้กับคนอื่นยังไง”
ภาพวาดจากสถานที่จริง
อีกส่วนสำคัญที่ทำให้โบว์ตัดสินใจเลือกย่านตลาดน้อย-ทรงวาด มาเป็นเซตติงดำเนินเรื่องหลักของ Moonlight Serenade ก็เพราะเหตุการณ์บางส่วนในเรื่องเกิดขึ้นในช่วงยุคสมัยรัชกาลที่ 5 คาบเกี่ยวรัชกาลที่ 6 ที่มีตัวเอกเกิดในครอบครัวพ่อค้าฝรั่งและพ่อค้าคนจีนที่เข้ามาค้าขายในไทย ทำให้ย่านตลาดน้อยเป็นทำเลที่น่าสนใจ เนื่องจากพื้นที่ตรงนี้เป็นแหล่งรวมวัฒนธรรมที่มีความหลากหลาย
“ส่วนเหตุผลที่เราเลือกวาดสถานที่ที่มีอยู่จริง เพราะมันประหยัดเวลาในการสร้างเรื่องราวมากกว่าการขึ้นโครงบ้านใหม่ทั้งหมด ซึ่งเราเองก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องสถาปัตยกรรมมากขนาดนั้น”
และเมื่อถามถึงการคัดเลือกสถานที่ต่างๆ ภายในย่าน เพื่อนำมาใช้เป็นฉากสำคัญๆ ภายในเรื่อง โบว์ก็เล่าว่า ล้วนแล้วแต่เกิดจากการพบเห็นในระหว่างการเดินทางของเธอทั้งสิ้น
“อย่างบ้านของพระเอก เราเลือกจากยุคสมัยที่ตัวละครมีชีวิตอยู่ เลยดึงเอาบ้านเลขที่หนึ่งมาใช้เป็นต้นแบบ บวกกับวันหนึ่งที่เรานั่งเรือด่วนเจ้าพระยาผ่านสถานทูตโปรตุเกส ซึ่งมีทรงบ้านคล้ายๆ กัน เราก็เลยดึงมาใช้เป็นแรงบันดาลใจ” หญิงสาวเล่าถึงที่มาที่ไปของบ้านโบราณริมน้ำของตัวละครฟรานซิส
ในขณะที่ต้นแบบซุ้มประตูบ้านของฟรานซิสก็ได้มาจากการเดินผ่านรั้วประตูบ้านเผ่าหลิม หรือแม้กระทั่งตึกแถวบ้านนางเอกอย่างลิลี่ ที่เป็นร้านยาตึกแถวสองคูหาหลังใหญ่ ก็มีต้นแบบจากร้านขายยาบนถนนเจริญกรุง ที่ได้มาจากการที่โบว์เดินผ่านแล้วสะดุดตา
“เราเป็นคนไม่ค่อยชอบถ่ายรูป ส่วนหนึ่งเพราะมองว่าสถานที่เหล่านี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของคนอื่น เราเลยเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาร่างแบบเร็วๆ แล้วค่อยกลับมาขึ้น SketchUp อีกที” เธอบอกเล่าถึงกระบวนการทำงานสร้างสถาปัตย์ในเรื่อง
อีกเรื่องสนุกที่เธอเล่าให้เราฟังคือ ด้วยความที่อยากวาดตึกแถวโบราณลงไปในงานของตัวเองเยอะๆ วันหนึ่งโบว์ก็ตัดสินใจเดินตั้งแต่ย่านเสือป่าไปสำเพ็ง เข้าทรงวาดมาออกบริเวณห้างฯ โอเดียน เพื่อเดินดูรูปแบบหน้าบานของตึกในบริเวณนั้น จนมาสะดุดกับ ‘ตึกผลไม้’ บริเวณทรงวาดที่มีหน้าบานเป็นรูปผลไม้หลากหลายชนิด ทำให้ที่นั่นกลายเป็นต้นแบบของร้านขายของชำภายในเรื่อง
“ถ้าสังเกตจะเห็นว่าสถานที่แต่ละแห่งอยู่ไกลกันประมาณหนึ่ง แต่สุดท้ายพอเอามาวาดในเรื่อง เราก็ดึงเอาแต่ละส่วนที่ชอบมาอยู่ในบริเวณใกล้ๆ กันแทน”
เดินทริปตามรอย สัมผัสประวัติศาสตร์
ความที่ชอบเดินสำรวจเมือง บวกกับหลายสถานที่ที่โบว์นำมาใช้เป็นแรงบันดาลใจในการวาดการ์ตูนอยู่ในพื้นที่ที่ใกล้กันแบบเดินถึง ทำให้เกิดเป็นทริปเดินตามรอยตัวละครในเรื่อง Moonlight Serenade ขึ้นในที่สุด
“จริงๆ ทริปนี้เป็นสิ่งที่คิดเอาไว้ตั้งแต่เริ่มเขียนเนื้อเรื่องที่อิงจากสถานที่จริงแล้ว เพราะรู้สึกว่าถ้าเราอ้างอิงจากพื้นที่จริงมากขนาดนี้ ก็น่าจะทำทริปเชิงประวัติศาสตร์ได้”
เมื่อได้จังหวะที่เหมาะ เนื้อเรื่องดำเนินไปได้สักพัก เข้าสู่ช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนต้นเดือนธันวาคมที่อากาศประเทศไทยเริ่มดีขึ้น โบว์จึงได้โอกาสจัดทริปโดยชักชวน ‘ธันว์’ จาก ร้านค้า และ façade เพจเล่าเรื่องราวร้านค้าย่านเมืองเก่าที่มีความสนใจร่วมกันมาเดินด้วย
“ตอนเขียนเรื่องนี้ เราเขียนด้วยความรู้สึกที่ต้องการจะนำเสนอภาพของเมืองเก่าให้ออกมาสวยงาม เพื่อที่ผู้อ่านจะได้มีความรู้สึกอยากลองมาเดินเที่ยว สัมผัสบรรยากาศแบบที่เคยเห็นในการ์ตูนบ้าง” เธอเล่าถึงความตั้งใจพลางยิ้ม
ขณะเดียวกัน เธอก็มองว่าบรรยากาศที่แตกต่างออกไปในแต่ละย่านล้วนแล้วแต่ส่งผลต่อความครีเอทีฟของผู้อยู่อาศัย และหากความสวยงามของอาคารบ้านเรือนกับวิถีชีวิตในรูปแบบเก่าหายไปเนื่องจากถูกเปลี่ยนไปเป็นตึกพาณิชย์จนหมด ก็คงเป็นเรื่องที่น่าเศร้าไม่น้อย
“ถ้าสุดท้ายย่านจะเปลี่ยนแปลงไป ยังไงเราก็คงจะวาดสถาปัตย์แบบเดิมในงานอยู่ดี เพราะในอนาคตเราหวังว่าคนในยุคเราที่อ่านการ์ตูนแล้วได้เห็นฉากเหล่านี้ จะมีความรู้สึกที่อยากเก็บรักษาสิ่งเหล่านี้เอาไว้” หญิงสาวกล่าวทิ้งท้าย
Writer
มณิสร วรรณศิริกุล
Photographer
เจนวิทย์ สุธนะสิริชัย
Graphic Designer
