JARB ศิลปินที่ใช้เพลง City Pop มาสร้างงาน - Urban Creature

เมื่อสี่ปีก่อน เรารู้จัก ‘JARB’ หรือ ‘จ๊าบ–มงคล ศรีธนาวิโรจน์’ ตอนเขาไปฝึกงานที่กองบรรณาธิการนิตยสาร a day Magazine เป็นครั้งแรก 

จ๊าบเป็นนักศึกษาฝึกงานตำแหน่ง Illustrator หรือนักวาดภาพประกอบไฟแรง ที่ทั้งขยันและทำงานด้วยสนุก 

ความขยันและความหาทำของจ๊าบ (ชม) ทำให้เขาผ่านประสบการณ์การฝึกงานมาอย่างโชกโชน จนกระทั่งเรียนจบจากสาขาวิชาภาพพิมพ์ คณะจิตรกรรมฯ รั้ว ม.ศิลปากร จ๊าบก็เข้าทำงานที่ Flvr Studio ของ โอ-ศรัณย์ เย็นปัญญา ก่อนที่เขาจะกลับมาเป็นนักวาดภาพประจำที่ a day สื่อสิ่งพิมพ์บันดาลใจที่ผลักดันให้เขาใฝ่ฝันอยากเป็นนักวาดภาพประกอบมาตั้งแต่ครั้งเรียน ม.ปลาย 

สำหรับคนที่ติดตามผลงานจ๊าบเป็นประจำจะเห็นว่างานของเขาโคตรเท่

แต่ถ้าลงลึกไปกว่านั้น เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในวงการสื่อและสิ่งพิมพ์ต่างขนานนามให้เขาเป็นนักวาดภาพประกอบสุดไฮเปอร์ ที่ทำงานด้วยง่าย ทำได้ทุกแบบทุกสไตล์ แถมสร้างสรรค์งานอย่างว่องไว และได้ผลลัพธ์เนี้ยบกริบชนิดหาตัวจับยาก

และเอกลักษณ์พิเศษที่โดดเด่นไม่เหมือนใครของจ๊าบ คือสายตาโหยหาอดีตที่เขาหยิบจับเอาความ Nostalgia และความเครซี่ในแนวเพลง Japan City Pop มาแต่งแต้มจนกลายเป็นงานส่วนตัวที่สร้างสรรค์ออกมาอย่างต่อเนื่อง แน่นอน ปัจจุบันเขาบุกเข้าไปในโลก NFT แล้วสะสมชื่อเสียงในระยะเวลาอันรวดเร็ว จนล่าสุดฝีมือไปสะดุดตาค่ายเพลง Universal ประเทศไทย จนได้ทำ Thai Lyric Visualizer เพลง Out of Time ให้ศิลปินระดับโลกอย่าง The Weeknd 

ช่วง 90’s ‘จ๊าบ’ คือศัพท์สแลงที่วัยรุ่นไทยใช้เรียกความเท่เก๋ไก๋

ส่วนในยุคนี้ ‘จ๊าบ’ คือชื่อเรียกศิลปินรุ่นใหม่จอมไฮเปอร์ที่ไม่เคยหยุดสร้างสรรค์ผลงานจ๊าบๆ ออกมา และต่อจากนี้คือประโยคบอกเล่าเกี่ยวกับเส้นทางศิลปะมากสีสันแสนสนุกของ JARB

เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม ที่มาที่ไปเป็นยังไง ทำไมได้ไปทำ Thai Lyric Visualizer เพลง Out of Time ให้ศิลปินระดับโลกอย่าง The Weeknd

ช่วงนี้เราทำงานใน NFT เป็นงานภาพวาด Motion สไตล์ City Pop ตอนนั้นทาง Universal Music Thailand อยากได้ Visualizer ที่มีความเป็นโมชันสไตล์ซิตี้ป็อป ให้กับเพลง Out of Time ของ The Weeknd ซึ่งตัวศิลปินซื้อเพลง Midnight Pretenders ของ Tomoko Aran มาแต่งเนื้อร้องและทำใหม่ เป็นเพลงที่ดังมากๆ ในฝั่งซิตี้ป็อป คนที่ฟังเพลงแนวนี้ต้องเคยฟัง พอเอาภาพแนวซิตี้ป็อปมาประกอบก็น่าจะช่วยแทนความรู้สึกของเพลงได้ดี เขาเลยติดต่อมาเพราะเห็นงานเซต NFT ของเรา เราก็ตอบตกลงทันทีเลย เพราะเพลงนี้เป็นเพลงที่เราชอบที่สุดในอัลบั้ม Dawn FM

คุณตีความเพลง Out of Time ของ The Weeknd ออกมาเป็นภาพได้ยังไง

เราตีความเป็นภาพของ The Weeknd ตอนแก่กำลังขับรถยนต์ จากเนื้อเพลง Out of Time เขาเล่าเรื่องช่วงเวลาของความรักที่ได้ผ่านพ้นมานานแล้ว แต่กลับยังคงรู้สึกเสียดาย เราเลยถ่ายทอดออกมาเป็นภาพของเดอะวีกเอนด์นั่งสูบบุหรี่และนั่งขับรถช่วงเวลากลางคืน แล้วแทนด้วย Memphis Graphic กราฟิกสไตล์ 80s ที่เป็นริบบิ้น และรูปทรงเรขาคณิตให้ไหลผ่านรถไปเรื่อยๆ ซึ่งเราแทนค่าตัว Memphis ที่สีสันสดใสพวกนี้เป็นเรื่องราวต่างๆ ซึ่งเกิดขึ้นในอดีตและผ่านไปแล้ว แต่มันยังคงความสวยงามอยู่ ซึ่งจริงๆ ถ้ามองไปที่ดวงตาและใบหน้าของเดอะวีกเอนด์ จะเห็นเลยว่าเขารู้สึกเสียดาย

ย้อนกลับไปช่วงวัยเด็กหน่อย เด็กชายจ๊าบเริ่มต้นวาดรูปตอนไหน

เราวาดรูปมาตลอด จริงๆ ตอนเด็กเราเป็นคนสมาธิสั้น และไฮเปอร์มากๆ แต่จะรู้สึกว่าตัวเองมีสมาธิที่สุดตอนลงมือวาดรูป มันเป็นเรื่องที่คุณแม่เล่าตรงกับคุณครู ซึ่งเขียนมาในสมุดรายงาน ทุกคนบอกว่าจ๊าบเป็นคนไฮเปอร์และร่าเริงมาก แต่จะจดจ่อมีสมาธิและนิ่งตอนวาดภาพ

เราเรียกคุณว่า Born to be นักวาดภาพได้ไหม

ไม่ขนาดนั้น แค่ชอบวาดรูปน่ะ ที่บ้านก็ไม่ได้ขัด เขาส่งเสริมเรื่องการวาดรูปของเรามาโดยตลอด 

จริงๆ แล้วคุณพ่อเราเคยอยากเรียนช่างศิลป์ และอยากเรียนในคณะจิตรกรรม ม.ศิลปากร ในบ้านจะมีภาพวาดที่พ่อวาดเอาไว้จำนวนหนึ่ง ที่บ้านเลยค่อนข้างสนับสนุนให้เราวาดรูปด้วย

ครอบครัวสนับสนุนจ๊าบให้วาดภาพยังไงบ้าง

เขาซื้ออุปกรณ์ให้ ถ้าเราบอกว่า อยากได้อะไรที่เกี่ยวข้องกับศิลปะ เขาจะเสิร์ฟให้ สำหรับเด็กคนอื่นๆ อาจจะได้ของเล่น แต่ของเราจะขออุปกรณ์วาดภาพจากพ่อแม่มากกว่า ก็เลยวาดของเล่น และประดิษฐ์ของเล่นออกมาเอง เพื่อเอามาเล่นกับน้องที่บ้านด้วย

ตอนเด็กๆ ชอบวาดภาพอะไรบ้าง

ส่วนมากตอนเด็กชอบวาดรูปคน เริ่มต้นจากการวาดภาพตามตัวการ์ตูนที่เราชอบมากๆ และในบางครั้งจะมีญาติผู้ใหญ่ขอให้เราวาดภาพตัวเขาด้วย ซึ่งเราก็จะวาดให้ แต่โดยส่วนตัว จะวาดมังงะได้เข้ามือมากกว่า จำได้ว่ามีช่วงหนึ่งที่วาดมังงะเยอะมาก เมื่อคุณครูเห็นว่าเราวาดได้ดี ก็เลยเริ่มเข้าสู่กระบวนการที่เขาพาเราไปประกวดวาดรูปเรื่อยๆ กลายเป็นตัวแทนแข่งขันวาดรูปให้โรงเรียนมาตลอด ก็จะได้รางวัลกลับมา ทั้งรางวัลที่หนึ่ง ที่สอง หรือรางวัลชมเชย คละๆ กัน

ตอนนั้นรู้ตัวแล้วว่า อยากเป็นนักวาดการ์ตูน หรือทำอาชีพอะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องกับการวาดรูป ถ้าย้อนไปดูตามสมุดและหนังสือเรียนเก่าๆ จะเห็นและได้เจอเลยว่า เราวาดรูปการ์ตูนไว้เต็มเลย

ทำไมตอนเด็กๆ ถึงใฝ่ฝันอยากเป็นนักวาดภาพ

หลักๆ คือ เราชอบอ่านการ์ตูนมังงะเรื่อง Slam Dunk และเราก็ชอบกีฬาบาสเกตบอลมากๆ ด้วย เนื้อเรื่องของสแลมดังก์มัน Inspire ให้เราเริ่มเล่นบาสฯ ก็เลยทั้งวาดรูปและเล่นบาสฯ ไปด้วย พอตกเย็นกลับมาบ้านก็จะวาดรูป พยายามแต่งเนื้อเรื่องการ์ตูนที่เกี่ยวข้องกับบาสเกตบอลเอาไว้เยอะมาก

แล้วพอขึ้นมหา’ลัย คุณก็ตัดสินใจเรียนต่อที่ศิลปากร ที่นั่นมีส่วนหล่อหลอมตัวตนของคุณยังไงบ้าง

พอเข้าไปคณะจิตรกรรมฯ เราเป็นคนในคณะคนแรกๆ เลยที่รู้ตัวเลยว่า ไม่ได้อยากเป็นศิลปินไฟน์อาร์ต มันช่วยยืนยันว่า เราอยากเป็นนักวาดภาพประกอบจริงๆ เพราะเราอยากเป็นนักวาดภาพประกอบมาตั้งแต่ช่วง ม.ปลาย อยู่แล้ว 

เราได้แน่ใจกับตัวเองเลยว่า ไม่ได้อยากทำงานไฟน์อาร์ตแค่อย่างเดียว เพราะงานนักวาดภาพประกอบจะยังคงทำให้เราได้วาดรูปเยอะ ไปพร้อมๆ กับการทำงานคอมเมอร์เชียลด้วย ซึ่งขายได้ง่ายกว่ามาก เราว่ามันย่อยง่ายกว่าไฟน์อาร์ตนะ อย่างงานไฟน์อาร์ตอาจมีกำแพงบางอย่างที่ทำให้คนทั่วไปเข้าถึงได้ยากกว่า 

ตอนนั้นเรียนสาขาภาพพิมพ์ เราคิดว่าศาสตร์นี้ มันใกล้เคียงกับ Illust ที่สุด เพราะองค์ประกอบมีเซนส์ของความเป็นกราฟิก ในงานมีการทับซ้อนกันของเลเยอร์ ซึ่งจริงๆ แล้วภาพพิมพ์ก็คือกราฟิกทำมืออย่างหนึ่ง แต่ต่อให้เราเรียนสาขาไหน เราก็ยังคงหนักแน่นว่า จบออกมาก็จะเป็นนักวาดภาพประกอบให้ได้

ต้องเล่าย้อนกลับไปว่าตั้งแต่เรียนมหา’ลัยมาจนกระทั่งเลือกวิชาเอกตอนปีสาม เราเป็นคนที่ชอบวาดรูป David เวอร์ชัน Medici มากๆ 

จริงๆ แล้วเราชอบวาดเดวิดมาเรื่อยๆ ย้อนกลับไปสมัยมัธยมฯ เราเข้าไปขลุกตัวอยู่ในห้องหมวดศิลปะ ตอนนั้นครูอยากให้ Drawing พื้นฐาน นักเรียนคนอื่นๆ จะเลือกวาดแก้ว และของที่ Simple แต่เราเลือกที่จะวาดรูปหุ่นเดวิดเลย พอวาด ก็วาดได้เลย โดยที่ไม่ได้มีพื้นฐานตรงนี้มาก่อน ก็เลยรู้สึกติดใจกับการวาดตรงนี้ จากนั้นก็วาดภาพเดวิดมาตลอด สมัยที่เริ่มทำเพจ JARB ในเฟซบุ๊กก็หยิบรูปเดวิดมาเป็นรูปโปรไฟล์ จนถึงตอนนี้ก็ยังวาดเดวิดอยู่ กลายเป็นส่วนหนึ่งของงานส่วนตัวที่ทำมาอย่างต่อเนื่อง

ทำไมถึงหลงใหลการวาดภาพ David เวอร์ชัน Medici มากขนาดนี้

เรารู้สึกว่ามันคือ Object หนึ่งที่ตัวเอง Nostalgia กับมัน ตอนได้เห็นรูปปั้นนี้ หรือตอนที่กำลังวาดรูปนี้ รู้สึกเหมือนได้หวนคิดถึงอะไรบางอย่าง ที่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเรา แต่กลับรู้สึกว่าถูกจริตจังเลย เราชอบอยู่ในสภาวะนี้จัง ทำให้ได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น จริงๆ แล้วองค์ประกอบของพวกหุ่นหรือพวกเพลงยุค 80s ที่อยู่ในงานส่วนตัวในปัจจุบัน เราเกิดไม่ทันยุคเหล่านั้นหรอก แต่เราชอบคิดและจินตนาการย้อนไปถึงช่วงนั้นมากๆ

ส่วนใหญ่คนรุ่นคุณน่าจะชอบเพลงยุคใหม่ๆ แต่ทำไมตัวคุณถึงชอบฟังเพลงเรโทร

เราเป็นคนชอบฟังเพลงเรโทรยุค 70s -90s ฟังเพลงเก่ามาตั้งแต่ตอนเป็นเด็กแล้ว เพราะพ่อกับแม่เปิดคลอๆ ตอนอยู่บ้าน เลยชอบนั่งฟังเวลาว่างๆ ประกอบกับตอนเด็กๆ อยากคุยเรื่องเพลงกับผู้ใหญ่ให้รู้เรื่อง เลยไปฟังเพลงเก่าๆ เพื่อให้คุยเรื่องเพลงกับเขาได้ด้วย 

อย่างตอนทำศิลปนิพนธ์ก็ทำเรื่องการ Nostalgia ด้วย

ใช่ๆ เป็นงาน Nostalgia ที่เกี่ยวเนื่องกับความทรงจำเรื่องสระว่ายน้ำ เราทำงานวาดสระน้ำมาตั้งแต่เรียนปี 2 แล้ว เป็นสิ่งที่ไม่ว่ายังไงก็ยังดื้อทำมาอยู่เรื่อยๆ เราเป็นคนที่ชอบสเปซสระน้ำมากๆ และนั่งอยู่กับมันได้เป็นวันๆ ชอบมากๆ เวลามองสระน้ำแล้วก็รู้สึก Nostalgia ด้วย เพราะตอนเด็กๆ สมัยอยู่อนุบาลหรือประถมฯ เคยไปออฟฟิศที่พ่อทำงาน ที่นั่นมีสระว่ายน้ำที่ลึก เราอยากเล่น แต่ว่ายน้ำไม่เป็น 

มีครั้งหนึ่งพ่อเห็นว่าวันต่อๆ ไปต้องล้างสระอยู่แล้ว เลยให้คนมาสูบน้ำให้มันตื้น เพื่อให้เราลงไปเล่นได้ จากนั้นเราก็ลงไปเล่นในนั้นคนเดียวทั้งวัน ในความทรงจำส่วนตัว มีความรู้สึกว่า สเปซแบบนี้มันดีจัง ชอบจังเลย ทั้งตัวกระเบื้องและความว่างเปล่าข้างหน้า ซึ่งก็ทำให้รู้สึกเหงาหน่อยๆ เราชอบความรู้สึกนี้นะ พอโตขึ้นมา ตอนได้เห็นสระน้ำทีไร ก็จะย้อนหวนนึกถึงโมเมนต์นั้นตลอด เลยอยากจะดึงเอาความรู้สึกนั้นกลับมาทำงานด้วย

ในงานธีสิส เราเลือกใช้องค์ประกอบของปกอัลบั้มเพลงยุค 80s มาใช้ โดยเชื่อมโยงสิ่งนี้เข้ามาโดยตรง กลายเป็นเซตงานสระน้ำทั้งหมด และเป็นสระน้ำที่ลึก แต่ระดับน้ำมีแค่ปริ่มๆ ซึ่งจะมีสัญลักษณ์เป็นเก้าอี้พับบริเวณสระน้ำ 2 ตัว หมายถึงที่นั่งของพ่อและแม่ มีบอร์ดว่ายน้ำเล็กๆ ของน้อง และเบาะช่วยว่ายน้ำของเรา เพราะเราเป็นคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น 

ได้รู้มาว่าก่อนเรียนจบ คุณฝึกงานอยู่หลายที่ แต่พื้นที่ที่เข้าไปฝึกฝนมากที่สุดคือแวดวงนิตยสาร ทำไมเจาะจงเข้ามาฝึกงานในแวดวงสื่อ

คิดมาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมฯ แล้วว่า อยากเป็นนักวาดภาพประกอบของนิตยสาร a day เพราะเราได้อ่านเล่มที่ 128 ธีม Inspiration หน้าปกเป็นรูป Dot หลายๆ สี แล้วให้คนอ่านโยงเอาเองว่า อยากให้ออกมาเป็นภาพอะไร ซึ่งในเล่มนั้นเป็นเล่มที่รวบรวมสิ่งของอินสไปร์ความคิดของศิลปินหรือนักออกแบบสร้างสรรค์

จำได้ว่า เป็นเล่มที่เปิดดูแล้วไปเจอศิลปินหลายๆ คนที่เป็นนักวาดภาพประกอบ อย่างพี่โลเล-ทวีศักดิ์ ศรีทองดี เลยทำให้ค้นพบว่ามันมีอาชีพศิลปินที่เป็นนักวาดภาพประกอบอยู่ด้วย หลังจากนั้นก็เริ่มอ่าน a day มาเรื่อยๆ ยุคนั้น พี่โอ-ธีรวัฒน์ เฑียรฆประสิทธิ์ วาดปกให้นิตยสาร a day เยอะมากๆ แล้วเราชอบทุกปกที่เขาวาด ทำให้เราอยากวาดภาพประกอบลง a day สักครั้ง เป็นความใฝ่ฝัน ซึ่งก็ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริง 

พอช่วงเรียนปี 3 – 4 ที่ a day เปิดรับฝึกงาน Illustrator ตอนนั้นยังไม่ใช่โปรเจกต์ a team junior ก็เข้าไปฝึกงานอยู่ 1 เดือน ฝึกวาดภาพประกอบ และก็ต้องทำกราฟิกบ้าง สนุกมาก จนรู้สึกว่าเวลาสั้นไป เลยสมัครเข้าไปฝึกงานโครงการ a team junior ในตำแหน่ง Art Director ต่อ แต่หลังจากฝึกรอบแรกก็มีงานฝิ่นจาก a day ส่งมาให้วาดภาพประกอบในเล่มตลอด ก็ยิ่งยืนยันว่า เราชอบงานตรงนี้ เอนจอยมาก รู้สึกว่า ได้ตามฝันในวัยเด็ก พอฝึกงานเสร็จ พี่เบนซ์- วัชรพงศ์ แหล่งหล้า อาร์ตไดเรกเตอร์ของ a day ในตอนนั้นก็ให้เราวาดปกเล่ม 218 ซึ่งเป็นเล่มอาหารในมหา’ลัย เป็นเล่มแรกเลยที่ได้วาดภาพขึ้นปก 

ว่ากันตามตรง ส่วนใหญ่เรตค่าตัว แทบทุกตำแหน่งในงานนิตยสารไทย เงินเดือนค่อนข้างต่ำมากเลยนะ ทำไมยังอยากเข้ามาทำงานตรงนี้ ทั้งที่ไปวาดภาพประกอบให้แวดวงอื่นๆ ก็ได้

ยอมรับว่าจนมากนะ แต่เป็นเพราะแพสชันของตัวเองล้วนๆ เลย มันคือความฝันวัยเด็กที่อยากวาดภาพประกอบลง a day เราเป็นคนที่ถ้าฝันว่า อยากจะทำอะไร กูต้องทำมันให้ได้จริงๆ แต่เมื่อเราก้าวเข้าไปทำ ก็รู้ว่ารายได้น้อยมากๆ ซึ่งคิดว่าน่าจะพอหาเลี้ยงตัวเองได้อยู่ แต่ต้องทำควบคู่ไปกับการทำงานฟรีแลนซ์ภาพประกอบงานอื่นๆ ด้วย

เรารู้สึกว่า ทุกคนที่ทำงานอยู่ในแวดวงนี้ ตั้งใจทำเพราะแพสชันส่วนตัว งานสื่อมันเงินน้อยจริงๆ พวกเราอยู่ตรงนี้ด้วยความรัก ซึ่งมันมีทั้งข้อดีและข้อเสียนะ แต่เรารู้สึกว่ามันเป็นข้อเสียมากๆ เพราะถ้าเป็นไปได้ก็อยากเห็นการทำงานที่พวกเรารักได้อย่างคุ้มค่า และได้ค่าตอบแทนที่ทำให้ทุกคนได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีคุณภาพด้วย 

ที่ผ่านมา จ๊าบทำภาพประกอบหลากหลายสไตล์มากเลยนะ เรียกว่าทำมาแทบทุกรูปแบบเลย

ไม่อยากพูดว่าทำทุกแบบแล้ว เพราะอาจมีศิลปะบางอย่างที่เรายังไม่ได้ค้นพบมัน แต่อาร์ตเวิร์กที่ทำให้สื่อ ทั้งตอนที่เป็นฟรีแลนซ์ และทำงานประจำให้ a day ก็รู้สึกว่าทำมาแล้วแทบทุกสไตล์จริงๆ 

ทั้งงานดรอว์อิ้ง งานสีไม้ งานสีน้ำ งานหมึกจีน งานคอลลาจ งาน Pop Art งานภาพพิมพ์ หรืองานทดลอง ทำมาหลายเทคนิค ซึ่งต้องคิดโจทย์ออกมาว่า สร้างสรรค์รูปแบบไหนถึงจะเข้ากับการนำเสนอในแพลตฟอร์มสื่อแต่ละชนิดบ้าง

ด้วยความที่ตอนมัธยมฯ เราอ่าน a day มาเรื่อยๆ และมีไอดอลเป็น พี่โอ-ธีรวัฒน์ เฑียรฆประสิทธิ์ เขาวาดภาพได้ทุกสไตล์ เราก็อยากทำได้แบบเขา ช่วงแรกๆ ที่เข้ามาเป็นนักวาดภาพประกอบ เราพยายามทำงานให้ได้ทุกแบบทุกสไตล์ เวลามีโจทย์มาก็คิดว่า กูจะทำให้ได้

การที่เราทำงานได้ทุกแนว ในทางหนึ่งเป็นการค้นหาจริงๆ ว่าเราชอบงานสไตล์ไหน ซึ่งจะสนุกทุกครั้งที่มีโจทย์ใหม่ๆ ของเล่ม หรือคอลัมน์ต่างๆ โยนมา แล้วได้ผันเปลี่ยนไปตามสไตล์และคอนเซปต์ต่างๆ ซึ่งเท่ากับว่าการวาดเป็นพื้นที่ของการทดลองด้วย ทำให้เป็นการค้นหาตัวเองไปด้วยว่าจริงๆ แล้วเราชอบวาดงานสไตล์ไหน 

แล้วท้ายที่สุด คุณค้นพบสไตล์งานที่เป็นตัวเองได้ยังไง

เรารู้สึกว่าการทำงานทุกแนวเรื่อยๆ จะไม่ได้ Explore ตัวเองจริงๆ สักที ก็เลยพยายามจะค้นหาว่าอะไรที่เป็นตัวเองกันแน่ เรากลับมาคิดทบทวนและตกตะกอน จนได้รวบรวมความชอบของตัวเองออกมาว่า เราชอบและรักอะไรบ้าง เลยกลายเป็นการรวมเอาความรู้สึก Nostalgia เกี่ยวกับรูปปั้นเดวิด และเรื่องเพลงย้อนยุคที่ชอบมานานแล้ว เพื่อกลั่นกรองออกมาเป็นงาน Personal

เพลงแบบไหนที่จ๊าบ Inspire ออกมาเป็นงานภาพวาดส่วนตัว

ตอนนั้นย้อนกลับไปรวบรวมเรื่องเพลง เพราะเราเป็นคนชอบฟังเพลงเก่าๆ ตอนเรียนมหา’ลัยประมาณปี 3 ไปเจอพวกเพลงที่มีชื่อเรียกว่า Vaporwave เป็นลัทธิหรือเป็น Culture อย่างหนึ่งที่เอาเพลงเก่ามารีมิกซ์ใหม่ให้มีความยืด สะดุด และย้วย 

มีความบังเอิญตรงที่ Art Work หรือปกเพลงของ Vaporwave จะเป็นงานพวก Sculpture ในยุคคลาสสิก มีหุ่นเดวิดและหุ่นวีนัสอยู่ด้วย เราชอบทั้งเพลงและอาร์ตเวิร์ก ตอนนั้นได้ฟังแนว Vaporwave มาเรื่อยๆ โดยส่วนใหญ่จะเป็นเพลงญี่ปุ่น ยิ่งฟังก็ยิ่งอยากรู้ว่าเพลงต้นฉบับเป็นยังไง ก็เริ่มไปเจอเพลงญี่ปุ่นจำนวนมาก อย่างเพลง Plastic Love ของ Mariya Takeuchi ที่ดังมากๆ และได้ค้นพบอีกหลายๆ เพลงที่เป็นเพลง City Pop ของญี่ปุ่น เมื่อเราไปลงลึกกับตรงนั้นมากเข้า ก็ยิ่งรู้สึกชอบอาร์ตเวิร์กอัลบั้มของเขาจริงๆ ซึ่งถูกจริตตัวเองมากๆ เลยด้วย

สิ่งสำคัญเลย เราได้เจองานออกแบบปกอัลบั้ม For You ของศิลปิน Tatsuro Yamashita ซึ่งปกนั้นอาจารย์ Eizin Suzuki เป็นคนออกแบบและวาดเอาไว้ อันนั้นโคตรบันดาลใจเราเลย ทั้งปกและเพลงในอัลบั้ม เลยได้แรงบันดาลใจมาจากอาจารย์ Eizin แล้วก็มีคนที่ทำปกซิตี้ป็อปดังๆ อีกคนก็คือ Hiroshi Nagai ซึ่งเป็นลายเสื้อที่เราใส่ตอนนี้ (ชี้ไปที่เสื้อ) ปกอัลบั้มของเขาจะทำออกมาเป็นสไตล์นี้เลย

เมื่อโลกใบนี้ไม่มีอะไรใหม่ ถ้าอย่างนั้นคุณทำงานส่วนตัวให้มีเอกลักษณ์ยังไง

ส่วนใหญ่ เราจะเอาสิ่งที่ตัวเองชอบใส่เข้าไปในงาน ทั้งการใช้สีน้ำเงินเยอะๆ ทั้งการวาดหุ่นเดวิด แล้วใส่ Memphis Graphic Design ที่เป็นกราฟิกสไตล์ยุค 80s เข้าไป จะมีริบบิ้นที่เป็นซิกเนเจอร์ของอาจารย์ Eizin ซึ่งมันอินสไปร์เรามากๆ เราตกตะกอนทั้งหมดออกมาเป็นรูปแบบผลงานของตัวเอง ทำลายเส้นและรายละเอียดต่างๆ ให้รู้สึกหรือมีมวลความเป็นซิตี้ป็อป คือในอนาคตเราอาจจะเปลี่ยนไปชอบทำงานอย่างอื่นแทนก็ได้ แต่เรารู้สึกว่าสิ่งนี้อยู่กับเรามายาวนานมากที่สุด แต่ส่วนตัวก็ไม่ได้อยากไปกำหนดว่ามันควรจะต้องออกมาเป็นรูปแบบนี้ตลอดไป 

ในอนาคต นักวาดภาพประกอบชื่อ JARB อยากเห็นปลายทางของตัวเองบนเส้นทางศิลปะเป็นแบบไหน

ได้ทำงานแบบที่เราชอบและอินกับมัน ได้เป็นศิลปินที่ได้ทำงานของตัวเองจริงๆ จังๆ ถ้าพออยู่ได้ประมาณหนึ่ง ก็อยากเปิดสตูดิโอส่วนตัว ทุกวันนี้ เราเริ่มรู้สึกเติมเต็มตัวเองทุกครั้ง เวลามีคนมาเลือกให้เราทำงานเพราะชอบสไตล์แบบที่เราตั้งใจทำ ดีใจที่คนรอบตัวเห็นและสนใจว่า เราทำงานแบบไหนหรือกำลังอินสิ่งไหนอยู่ ผลงานที่ทำออกมา ไม่ได้คาดหวังว่าคนต้องเห็นมันเยอะๆ หรือทุกคนต้องชื่นชมมันตลอด มีงานชิ้นหนึ่งที่เราเคยลงในเพจ เราชอบมากๆ แต่คนไม่ค่อยพูดถึงเลย แต่อย่างน้อยก็รู้สึกว่า มัน Success แล้ว เพราะเราชอบงานชิ้นนั้นจริงๆ

ในฐานะศิลปินรุ่นใหม่ที่เติบโตในรัฐที่สนับสนุนคุณค่าของศิลปะอย่างจำกัดจำเขี่ย คุณอยากเห็นทิศทางวงการศิลปะบ้านเราเป็นยังไง

ทุกวันนี้คนทำงานวาดภาพ เริ่มหนีไป NFT มากขึ้น เพราะมันไม่ได้ขึ้นตรงกับรัฐบาล คนเก็บสะสมงานของพวกเราก็คือชาวต่างชาติ ค่าตอบแทนที่ได้มาจากแพลตฟอร์มก็สมเหตุสมผลกว่าพื้นที่ออฟไลน์ กลายเป็นกรณีที่คนไทยหลายๆ คนเห็นแล้วฮือฮาว่า ทำไมงานชิ้นหนึ่งขายได้เป็นแสนๆ ความเป็นจริงมันก็ควรจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เรารู้สึกว่าการทำงานในโลกออฟไลน์ รายได้ไม่ควรจะน้อยขนาดนี้ งานศิลปะในประเทศนี้ ไม่ได้ถูกให้คุณค่ามากเพียงพอ ในขณะที่คนไทยยังคงทำงานหาเช้ากินค่ำเพื่อให้มีชีวิตรอด เขาไม่มีเวลามานั่งดูงานเราหรอก มันก็กลายเป็นเรื่องของคนไม่กี่กลุ่มไปโดยปริยาย

ถ้าจะแก้ไขจริงๆ ก็ต้องเริ่มต้นแก้กันที่การบริหารงานของรัฐบาล และยังต้องแก้ไขสิ่งที่มากกว่าตัวรัฐบาลด้วย จากนั้นการพัฒนาระบบหรือโครงสร้างหลายๆ อย่างก็จะตามมาเอง ซึ่งรวมถึงการสร้างสรรค์และส่งเสริมคุณค่าของศิลปวัฒนธรรมในประเทศนี้ให้เกิดขึ้นได้อย่างแท้จริงด้วย 

art Art & Design Artist นักวาดภาพประกอบ ศิลปะ ศิลปากร ศิลปิน