‘ไม่ดูตาม้าตาเรือ’ สำนวนสุภาษิตไทยที่เราทุกคนคุ้นเคยและได้ยินกันบ่อยๆ มักใช้กับการตำหนิคนที่ไม่รอบคอบและไม่ระมัดระวัง ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าที่มาของสำนวนนี้จะมาจากกีฬาหมากรุก
ซีรีส์ภาพถ่าย Lost and Found ประจำสัปดาห์นี้ ขอพาไปพบกับงานอดิเรกที่ทุกคนรู้จักกันดี และเมื่อก่อนเราสามารถพบเห็นกิจกรรมเหล่านี้ได้ตามพื้นที่ต่างๆ ของชุมชน แต่ปัจจุบันเรากลับเห็นภาพนี้น้อยลงเรื่อยๆ
เมื่อก่อนตอนมีเวลาว่าง ด้วยความที่เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านและไม่มีเพื่อนบ้านที่เป็นรุ่นราวคราวเดียวกันในละแวกนั้นเลย กิจกรรมของผมส่วนใหญ่คือการเดินออกไปที่สะพานเหล็กเพื่อซื้อแผ่นเกม และเดินกลับบ้านมาเล่นเกม ผมใช้ชีวิตส่วนใหญ่ตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันไปกับการเล่นเกม ต้องยอมรับเลยว่าการเล่นเกมนั้นได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว แต่บางครั้งความเหงาก็ก่อกำเนิดขึ้นในจิตใจ เพราะไม่ได้พบเจอ พูดคุยกับเพื่อน หรือกระทั่งเล่นกับเพื่อนตามช่วงชีวิตของเด็กในวัยนั้นที่ควรมี
ต้องบอกก่อนว่าในอดีตบ้านของผมที่สำเพ็งเป็นอาคารพาณิชย์สูงห้าชั้น ด้านล่างแบ่งให้ร้านขายผ้าเช่า ผมจึงใช้ชีวิตส่วนใหญ่ที่ชั้นสามของบ้านเท่านั้น ด้วยความเหงาและอยากหาเพื่อนคุยเล่น ผมตัดสินใจเดินลงไปที่ชั้นหนึ่งของบ้าน และขอร่วมวงเล่นหมากรุกกับพี่ๆ ที่ทำงานอยู่ในร้านขายผ้าตอนนั้น นับว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมมีประสบการณ์มีเพื่อนต่างวัยเป็นครั้งแรกของชีวิต
เวลาล่วงเลยมาเกือบยี่สิบปีที่ผมไม่ได้เล่นหมากรุกเลย ด้วยสภาพสังคมที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป มีกิจกรรมทางเลือกมากขึ้น กิจกรรมที่ผมทำทดแทนการเล่นหมากรุกคือการเล่น Trading Card Game เพียงแค่พกสำรับการ์ดติดตัวเราก็สามารถไปร่วมเล่นและทำความรู้จักกับคนอื่นๆ ในสถานที่ใหม่ๆ ที่มีอย่างแพร่หลายมากขึ้นในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ผมมองว่ากีฬาหมากรุกก็ไม่ต่างจาก Trading Card Game เท่าไรนัก เพียงแค่ในปัจจุบันพื้นที่ที่ถูกจัดให้เล่นหมากรุกมีน้อยลงจากเมื่อก่อน
ด้วยความสงสัยและอยากเล่นอีกครั้ง ผมได้หาข้อมูลจนไปเจอซุ้มหมากรุกสองซุ้มที่น่าสนใจและไม่ไกลจากคอนโดฯ ที่พักอาศัยมากนัก ที่แรกที่ผมเลือกเดินทางไปคือซุ้มใต้สะพานพระราม 8
ในวันนั้นผมเดินทางถึงจุดหมายเวลาประมาณบ่ายสามกว่าๆ สิ่งที่พบเจอคือภาพคุณน้าคุณลุงนั่งเล่นหมากรุกกันอย่างเอาจริงเอาจัง ห้อมล้อมไปด้วยบริเวณด้านข้างที่มีร้านรถเข็นขายอาหารและเครื่องดื่มอยู่พอสมควรตามขนบของสวนสาธารณะที่ต้องมีทุกที่ ผมใช้เวลายืนดูการเล่นอยู่ประมาณสองเกม คุณลุงท่านหนึ่งก็เดินมาหาและชวนผมนั่งเล่น
จากบทสนทนากับคุณลุงที่มีไม่มากนัก เพราะเราทั้งสองต่างจดจ่อกับการเล่น ทำให้ผมได้ทราบว่า คนที่มาที่ซุ้มหรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า ชมรมหมากรุกใต้สะพานพระราม 8 ส่วนใหญ่จะมาเล่นตั้งแต่ช่วงบ่ายของวัน โดยคนส่วนใหญ่ที่มาเล่นมักออกมาพร้อมชุดกีฬา เมื่อเล่นหมากรุกเสร็จก็ไปออกกำลังกายต่อที่สวนหลวงพระราม 8 ที่อยู่ด้านหลังนี่เอง
ในวันถัดมาผมได้เดินทางต่อไปที่ซุ้มอนุสาวรีย์ชัยฯ ซุ้มนี้ตั้งอยู่ตรงวินมอเตอร์ไซค์ฝั่งที่จะเดินต่อไปยังห้างฯ Century ได้
ผมยืนดูอยู่ครู่หนึ่ง คุณน้าคุณอาที่กำลังเล่นกันก็ชวนผมให้ร่วมวงเล่นทันที ครั้งนี้สิ่งที่ผมรู้สึกได้จากการเล่นคือผมคิดว่าผมเก่งขึ้นกว่าเมื่อวาน และพอเล่นไปสักพัก คุณลุงคุณน้าก็เล่าให้ผมฟังว่า ซุ้มหมากรุกตรงนี้เกิดขึ้นมาประมาณห้าปีที่แล้วในช่วงโควิดพอดี โดยเริ่มแรกมาจากการที่พี่ๆ วินมอเตอร์ไซค์นำกระดานหมากรุกมาตั้งเล่นกัน และด้วยพื้นที่ตรงนั้นเป็นศูนย์กลางของการคมนาคม ไม่ว่าจะเป็นรถไฟฟ้า รถตู้ และรถเมล์ ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาพบเห็นได้ไม่ยากนัก ทุกๆ คนที่เล่นอยู่ที่นี่ก็สัญจรผ่านอนุสาวรีย์ชัยฯ ทั้งสิ้น พอเดินทางบ่อยๆ แวะเข้ามาเล่นบ่อยๆ ทุกคนก็กลายเป็นเพื่อนกัน
หลังจากที่ได้สัมผัสและร่วมพูดคุยกับคนในวงหมากรุก ทำให้ผมรู้ว่าข้อดีของกีฬาประเภทนี้ที่หลายคนอาจมองข้ามคือ การทำให้ผู้คนต่างวัยพูดคุยเรื่องเดียวกันได้อย่างเข้าใจ ไร้ช่องว่างระหว่างวัย และเป็นการสร้างคอมมูนิตี้ให้กับผู้ใหญ่วัยเกษียณ ที่แม้ว่าจะมีอาชีพหรือสังคมที่ต่างกัน แต่ทุกคนล้วนสร้างมิตรภาพใหม่ได้ที่คอมมูนิตี้แห่งนี้
Writer & Photographer
