Urban Creature

จะเป็นอย่างไรถ้าวัดและโรงแรมตั้งอยู่ในที่เดียวกัน แบบชนิดที่ว่าแม้แต่ทางเข้าก็ยังเป็นทางเดียวกัน ‘Tokyo Tatemono Mitsutera Building’ คืออาคารใจกลางเมืองโอซากา ตัวอย่างการอนุรักษ์ศาสนสถานโบราณเดิมด้วยการปรับเปลี่ยนโครงสร้างโดยรอบจนเป็นวัดสไตล์เมือง เพื่อโอบรับผู้มาเยือนที่มีหลากหลายกลุ่ม แม้มองจากภายนอก Tokyo Tatemono Mitsutera Building จะเป็นตึกหน้าตาโมเดิร์นทั่วๆ ไป แต่เมื่อมองเข้าไปจะพบว่ามีวิหารหลักเก่าแก่ของ ‘วัดมิสึเทระ’ (Mitsutera Temple) ซึ่งเป็นวัดที่มีประวัติศาสตร์มากกว่า 1,300 ปี ซึ่งได้รับการเคารพนับถือและเป็นส่วนหนึ่งของเมืองซ่อนตัวอยู่ จากเหตุการณ์ระเบิดเมืองโอซากาในปี 1945 ทำให้ทั้งผู้คนและสิ่งก่อสร้างในเมืองได้รับผลกระทบและความเสียหายเป็นวงกว้าง โชคดีที่ตัววิหารหลักของวัดไม่ได้รับความเสียหายอะไรมาก จึงมีการตัดสินใจสร้างตึกที่ภายในประกอบด้วยร้านค้าต่างๆ และโรงแรม Candeo Hotels ครอบวิหารไว้ ขณะเดียวกัน ด้วยความที่คอนเซปต์ของโรงแรมคือ ‘Gleaming Brightly’ โถงทางเข้าหลักจึงตกแต่งด้วยงานแล็กเกอร์เคลือบเงาและแผ่นทอง สะท้อนถึงความสง่างาม สว่างไสว ทำให้ตัวตึกสมัยใหม่กลมกลืนไปกับสถาปัตยกรรมเดิมของตัววัด ภายในตึกแบ่งออกเป็น 3 ส่วนหลัก ได้แก่ วัด โรงแรม และร้านค้า ผ่านการออกแบบชั้น 1 – 3 ด้วยโครงสร้าง Atrium เป็นห้องโถงใหญ่ที่รองรับผู้คน […]

‘Balance Bench’ คือการรวมตัวกันระหว่าง ‘ม้านั่งยาว’ และ ‘กระดานกระดก’ ที่เปลี่ยนให้การนั่งม้านั่งใน Garden of Generations สวนสาธารณะในเมืองไอน์เบ็ก ประเทศเยอรมนี สนุกมากขึ้น ผลงานการออกแบบของ ‘Martin Binder’ ศิลปินชาวเบอร์ลิน ที่อยากชวนทุกคนมามีปฏิสัมพันธ์กันมากขึ้นผ่านม้านั่งรูปทรงเรียบง่ายที่สร้างขึ้นด้วยโครงเหล็กและไม้โอ๊ก ด้วยกลไกบังคับของการเป็นไม้กระดกทำให้ Balance Bench เป็นม้านั่งความยาว 4.5 เมตร กลายเป็นม้านั่งที่ต้องการผู้นั่งอย่างน้อย 2 คนและรองรับคนได้ถึง 8 คน เพื่อทำให้เกิดการพูดคุยค้นหาความสมดุลในระหว่างการนั่ง Martin Binder ให้คำอธิบายแนวคิดของผลงานชิ้นนี้ว่าเป็น ‘Democracy in Design’ ที่ไม่มีลำดับชั้น ไม่มีศูนย์กลางที่แน่นอน และไม่มีผู้นำ วิธีเดียวที่จะทำให้เกิดการนั่งที่สบายขึ้นได้คือการสื่อสารและการตระหนักรู้ถึงผู้อื่นไปพร้อมๆ กัน เพื่อค้นหาสมดุลที่เหมาะสม ทำให้ Balance Bench ไม่เพียงแต่เป็นม้านั่งที่ใช้งานได้จริงเท่านั้น แต่ยังทำหน้าที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับการสนทนาระหว่างกัน เพื่อนำเสนอว่างานศิลปะบนพื้นที่สาธารณะจะส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชนและสะท้อนถึงคุณค่าของสังคมได้อย่างไร  “คุณไม่สามารถบังคับเจตจำนงของคุณกับม้านั่งได้ เพราะฟิสิกส์ไม่อนุญาตให้เราทำเช่นนั้น เช่นเดียวกับพื้นที่ประชาธิปไตยที่ต้องการการให้และรับ การตระหนักรู้ถึงความต้องการของผู้อื่น และความเต็มใจที่จะปรับตำแหน่งของตนเองเพื่อประโยชน์ร่วมกัน” Martin Binder […]

นอกจากการออกแบบสถาปัตยกรรมหรือชิ้นงานใหญ่ๆ ที่บ่งบอกถึงแนวคิด บริบท และเทรนด์ในยุคนั้นๆ ได้ งานออกแบบชิ้นเล็กๆ ที่อยู่บนหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ก็บอกเล่าถึงประวัติศาสตร์ความเป็นมาของเมืองและสังคมในช่วงเวลาที่ตีพิมพ์ได้เช่นเดียวกัน หลังจากเปิดขายสินค้าของเด็ดของดีในกรุงเทพฯ มาหลายเดือน ห้างซัพสินค้าของคนรักกรุงเทพฯ อย่างเนเบอร์มาร์ท ขอเติมสีสันเปิดลานกิจกรรมไว้ภายในร้านด้วยการชวน ปุณณ์ พจนาเกษม นักออกแบบสื่อสารข้อมูล (Information Designer) ทายาทรุ่นที่ 3 ของหนังสือพิมพ์จีน กวงฮั้วป่อ ผู้ชุบชีวิตสิ่งพิมพ์ของครอบครัวขึ้นมาอีกครั้ง หลังหลับใหลมา 66 ปี ในชื่อ กวงฮั้ว แอนด์ ดอว์น มาจัดนิทรรศการขนาดย่อมของตัวเอง ภายในนิทรรศการนี้ เราจะได้พบกับโฆษณาเก่าในหนังสือพิมพ์จีนเจ้าใหญ่ ใครที่เกิดทันก็น่าจะตื่นเต้นมากๆ กับการได้เห็นเศษเสี้ยวความทรงจำของยุคสมัยนั้นอีกครั้ง ส่วนใครเกิดไม่ทัน แค่ลองสำรวจชิ้นงานก็สนุกแล้ว หลายชิ้นน่ารักจนนึกไม่ถึงเลยว่า นี่คืองานออกแบบที่ใช้โฆษณาในหนังสือพิมพ์จริงหรือนี่ มากไปกว่านั้น ใครที่อินเรื่องเมืองและสังคม ลองหยิบเอาอุปกรณ์แว่นขยายในนิทรรศการมาส่องดูบริบทของยุคสมัยและกรุงเทพฯ ผ่านตัวอักษร ฟอนต์ที่ใช้ วิธีการโฆษณา และภาษาภาพแบบใกล้ๆ ได้เลย เพราะทั้งหมดนี้อยู่ในยุครุ่งเรืองของหนังสือพิมพ์ทรงอิทธิพลในหมู่ชุมชนชาวจีนบางกอกยุคก่อนสงครามเย็น แถมชมนิทรรศการเสร็จแล้วยังอุดหนุนชิ้นงานและแสตมป์สติกเกอร์ตัวอักษร A–Z ที่ปุณณ์ออกแบบและหยิบยืมแรงบันดาลใจจากหน้าหนังสือพิมพ์กวงฮั้วป่อได้อีกด้วย ใครเพิ่งรู้ข่าวแล้วอยากตามไปชมนิทรรศการ Guānghuá Bào LETTER Press […]

เมื่อพูดถึงรถขยะและสถานีขยะ มักมาพร้อมภาพจำของความสกปรกและกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่ส่งผลให้คนมีอคติโดยไม่รู้ตัว ‘Langfang Beifengdao Garbage Transfer Station’ คือสถานีขนถ่ายขยะในมณฑลเหอเป่ย ประเทศจีน ที่สตูดิโอออกแบบ ‘Atelier Ingarden’ หยิบเอาพื้นที่มุมเมืองที่ถูกทิ้งร้างหลังการรื้อถอนหมู่บ้านกลับมาใช้งานอีกครั้ง โดยหวังเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อสถานีขนถ่ายขยะ ผ่านการออกแบบที่จะทำให้สถานีแห่งนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของภูมิทัศน์เมืองและคำนึงถึงสิ่งแวดล้อม จากความตั้งใจนี้เกิดเป็นสถานีขนถ่ายขยะขนาด 2 คันรถ ที่ใช้แผ่นไม้ลามิเนตเป็นวัสดุหลักในการก่อสร้างแทนการใช้สังกะสีแบบเดิมๆ เกิดเป็นรูปลักษณ์ที่ช่วยลดอคติเชิงลบเกี่ยวกับการกำจัดขยะ ทำให้สถานีไม่แปลกแยกออกจากพื้นที่ และยังเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม เนื่องจากสามารถลดปริมาณการปล่อยคาร์บอนได้มากกว่าสถานีแบบเดิม อีกทั้งยังช่วยให้ลมพัดผ่านได้สะดวกและให้แสงสว่างทางอ้อมภายในอาคารจากการวางตัวไม้ในแนวเฉียง นอกจากนี้ สถานีขนถ่ายขยะ Langfang Beifengdao ยังมุ่งเน้นการเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานสูงสุดภายในพื้นที่จำกัด ทำให้สถานีแห่งนี้แบ่งพื้นที่ออกเป็น 3 ส่วน ได้แก่ พื้นที่เก็บและขนถ่ายขยะ พื้นที่จอดรถบรรทุกขยะ และพื้นที่จัดเก็บเครื่องมือ บนพื้นที่ที่มีความกว้างเพียง 7.8 เมตรและยาว 12.6 เมตรเท่านั้น  เรียกได้ว่าเป็นสถานีขนถ่ายขยะที่ได้รับการออกแบบอย่างใส่ใจ และแสดงให้เห็นว่าการออกแบบมีบทบาทสำคัญอย่างมากในการปรับปรุงสภาพแวดล้อมในเมือง ทั้งในแง่ของการใช้งานและความสวยงาม อีกทั้งยังเปลี่ยนมุมมองของคนที่มีต่อสถานีขนถ่ายขยะด้วย Sources : ArchDaily | t.ly/_LSL6 UNI | t.ly/eKkKa 

หลายคนอาจเคยได้ยินสังคมเหงาๆ และการแยกตัวอยู่คนเดียวแบบ ‘ฮนจก’ ซึ่งหมายถึงวัฒนธรรมการแยกตัวอยู่คนเดียวของเกาหลีใต้ หรือ Hitoribotchi ของสังคมญี่ปุ่นที่ Kazuhisa Arakawa ผู้เชี่ยวชาญด้านความโสดกล่าวถึงข้อมูลใน White Paper ของรัฐบาลญี่ปุ่น ปี 2020 ว่า ครัวเรือนญี่ปุ่นมีคนโสดเพิ่มขึ้นเท่าตัวเป็น 38 เปอร์เซ็นต์จากปี 1980 แถมในโตเกียวยังมีครัวเรือนที่อยู่คนเดียวเพิ่มขึ้นถึง 52 เปอร์เซ็นต์ แต่นอกจากเมืองญี่ปุ่นและเกาหลีใต้แล้ว ตอนนี้ประเทศไทย โดยเฉพาะกรุงเทพฯ เองก็กลายเป็นเมืองที่มีความเหงาและการแยกตัวออกจากสังคมสูงไม่ต่างกัน Urban Creature เลยอยากแนะนำ ‘Otterlone.BKK’ ซีเนียร์โปรเจกต์ของ ‘ซันซัน-ณิชารีย์ ทรัพย์ประพฤทธิ์’ นิสิตภาควิชาการสื่อสารมวลชน สาขาวิชาการออกแบบและผลิตสื่อ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่พูดถึงปรากฏการณ์ความเหงาของคนในเมือง ซึ่งอาจไม่ได้เกิดจากชีวิตส่วนตัวของเราอย่างเดียว แต่เป็นผลจากเมือง การขาดพื้นที่สาธารณะ หรือสภาพกรุงเทพฯ ที่ไม่ได้เอื้อให้เราคลายเหงาได้ง่ายขนาดนั้น โปรเจกต์นี้แบ่งเป็น 3 ส่วน ได้แก่ 1) Lonely Very Mush เว็บไซต์ Interactive หน้าตาน่ารักที่จะชวนทุกคนไปสำรวจตัวเองและชีวิตเหงาๆ […]