Urban Creature

นอกจากการออกแบบสถาปัตยกรรมหรือชิ้นงานใหญ่ๆ ที่บ่งบอกถึงแนวคิด บริบท และเทรนด์ในยุคนั้นๆ ได้ งานออกแบบชิ้นเล็กๆ ที่อยู่บนหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ก็บอกเล่าถึงประวัติศาสตร์ความเป็นมาของเมืองและสังคมในช่วงเวลาที่ตีพิมพ์ได้เช่นเดียวกัน หลังจากเปิดขายสินค้าของเด็ดของดีในกรุงเทพฯ มาหลายเดือน ห้างซัพสินค้าของคนรักกรุงเทพฯ อย่างเนเบอร์มาร์ท ขอเติมสีสันเปิดลานกิจกรรมไว้ภายในร้านด้วยการชวน ปุณณ์ พจนาเกษม นักออกแบบสื่อสารข้อมูล (Information Designer) ทายาทรุ่นที่ 3 ของหนังสือพิมพ์จีน กวงฮั้วป่อ ผู้ชุบชีวิตสิ่งพิมพ์ของครอบครัวขึ้นมาอีกครั้ง หลังหลับใหลมา 66 ปี ในชื่อ กวงฮั้ว แอนด์ ดอว์น มาจัดนิทรรศการขนาดย่อมของตัวเอง ภายในนิทรรศการนี้ เราจะได้พบกับโฆษณาเก่าในหนังสือพิมพ์จีนเจ้าใหญ่ ใครที่เกิดทันก็น่าจะตื่นเต้นมากๆ กับการได้เห็นเศษเสี้ยวความทรงจำของยุคสมัยนั้นอีกครั้ง ส่วนใครเกิดไม่ทัน แค่ลองสำรวจชิ้นงานก็สนุกแล้ว หลายชิ้นน่ารักจนนึกไม่ถึงเลยว่า นี่คืองานออกแบบที่ใช้โฆษณาในหนังสือพิมพ์จริงหรือนี่ มากไปกว่านั้น ใครที่อินเรื่องเมืองและสังคม ลองหยิบเอาอุปกรณ์แว่นขยายในนิทรรศการมาส่องดูบริบทของยุคสมัยและกรุงเทพฯ ผ่านตัวอักษร ฟอนต์ที่ใช้ วิธีการโฆษณา และภาษาภาพแบบใกล้ๆ ได้เลย เพราะทั้งหมดนี้อยู่ในยุครุ่งเรืองของหนังสือพิมพ์ทรงอิทธิพลในหมู่ชุมชนชาวจีนบางกอกยุคก่อนสงครามเย็น แถมชมนิทรรศการเสร็จแล้วยังอุดหนุนชิ้นงานและแสตมป์สติกเกอร์ตัวอักษร A–Z ที่ปุณณ์ออกแบบและหยิบยืมแรงบันดาลใจจากหน้าหนังสือพิมพ์กวงฮั้วป่อได้อีกด้วย ใครเพิ่งรู้ข่าวแล้วอยากตามไปชมนิทรรศการ Guānghuá Bào LETTER Press […]

เมื่อพูดถึงรถขยะและสถานีขยะ มักมาพร้อมภาพจำของความสกปรกและกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่ส่งผลให้คนมีอคติโดยไม่รู้ตัว ‘Langfang Beifengdao Garbage Transfer Station’ คือสถานีขนถ่ายขยะในมณฑลเหอเป่ย ประเทศจีน ที่สตูดิโอออกแบบ ‘Atelier Ingarden’ หยิบเอาพื้นที่มุมเมืองที่ถูกทิ้งร้างหลังการรื้อถอนหมู่บ้านกลับมาใช้งานอีกครั้ง โดยหวังเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อสถานีขนถ่ายขยะ ผ่านการออกแบบที่จะทำให้สถานีแห่งนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของภูมิทัศน์เมืองและคำนึงถึงสิ่งแวดล้อม จากความตั้งใจนี้เกิดเป็นสถานีขนถ่ายขยะขนาด 2 คันรถ ที่ใช้แผ่นไม้ลามิเนตเป็นวัสดุหลักในการก่อสร้างแทนการใช้สังกะสีแบบเดิมๆ เกิดเป็นรูปลักษณ์ที่ช่วยลดอคติเชิงลบเกี่ยวกับการกำจัดขยะ ทำให้สถานีไม่แปลกแยกออกจากพื้นที่ และยังเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม เนื่องจากสามารถลดปริมาณการปล่อยคาร์บอนได้มากกว่าสถานีแบบเดิม อีกทั้งยังช่วยให้ลมพัดผ่านได้สะดวกและให้แสงสว่างทางอ้อมภายในอาคารจากการวางตัวไม้ในแนวเฉียง นอกจากนี้ สถานีขนถ่ายขยะ Langfang Beifengdao ยังมุ่งเน้นการเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานสูงสุดภายในพื้นที่จำกัด ทำให้สถานีแห่งนี้แบ่งพื้นที่ออกเป็น 3 ส่วน ได้แก่ พื้นที่เก็บและขนถ่ายขยะ พื้นที่จอดรถบรรทุกขยะ และพื้นที่จัดเก็บเครื่องมือ บนพื้นที่ที่มีความกว้างเพียง 7.8 เมตรและยาว 12.6 เมตรเท่านั้น  เรียกได้ว่าเป็นสถานีขนถ่ายขยะที่ได้รับการออกแบบอย่างใส่ใจ และแสดงให้เห็นว่าการออกแบบมีบทบาทสำคัญอย่างมากในการปรับปรุงสภาพแวดล้อมในเมือง ทั้งในแง่ของการใช้งานและความสวยงาม อีกทั้งยังเปลี่ยนมุมมองของคนที่มีต่อสถานีขนถ่ายขยะด้วย Sources : ArchDaily | t.ly/_LSL6 UNI | t.ly/eKkKa 

หลายคนอาจเคยได้ยินสังคมเหงาๆ และการแยกตัวอยู่คนเดียวแบบ ‘ฮนจก’ ซึ่งหมายถึงวัฒนธรรมการแยกตัวอยู่คนเดียวของเกาหลีใต้ หรือ Hitoribotchi ของสังคมญี่ปุ่นที่ Kazuhisa Arakawa ผู้เชี่ยวชาญด้านความโสดกล่าวถึงข้อมูลใน White Paper ของรัฐบาลญี่ปุ่น ปี 2020 ว่า ครัวเรือนญี่ปุ่นมีคนโสดเพิ่มขึ้นเท่าตัวเป็น 38 เปอร์เซ็นต์จากปี 1980 แถมในโตเกียวยังมีครัวเรือนที่อยู่คนเดียวเพิ่มขึ้นถึง 52 เปอร์เซ็นต์ แต่นอกจากเมืองญี่ปุ่นและเกาหลีใต้แล้ว ตอนนี้ประเทศไทย โดยเฉพาะกรุงเทพฯ เองก็กลายเป็นเมืองที่มีความเหงาและการแยกตัวออกจากสังคมสูงไม่ต่างกัน Urban Creature เลยอยากแนะนำ ‘Otterlone.BKK’ ซีเนียร์โปรเจกต์ของ ‘ซันซัน-ณิชารีย์ ทรัพย์ประพฤทธิ์’ นิสิตภาควิชาการสื่อสารมวลชน สาขาวิชาการออกแบบและผลิตสื่อ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่พูดถึงปรากฏการณ์ความเหงาของคนในเมือง ซึ่งอาจไม่ได้เกิดจากชีวิตส่วนตัวของเราอย่างเดียว แต่เป็นผลจากเมือง การขาดพื้นที่สาธารณะ หรือสภาพกรุงเทพฯ ที่ไม่ได้เอื้อให้เราคลายเหงาได้ง่ายขนาดนั้น โปรเจกต์นี้แบ่งเป็น 3 ส่วน ได้แก่ 1) Lonely Very Mush เว็บไซต์ Interactive หน้าตาน่ารักที่จะชวนทุกคนไปสำรวจตัวเองและชีวิตเหงาๆ […]