อยากออกไปดื่มเบียร์บนดาดฟ้าแต่เหมือนศีล 5 ไม่เข้าใจ งั้นลองดื่มเบียร์จากพระอย่าง “Westvleteren” กันไปเลยดีกว่า ไม่บาปแน่นอน เพราะทุกบาททุกสตางค์ที่จ่ายถูกนำไปทำนุบำรุงศาสนาแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย ไปดูเรื่องราวของมึนเมาที่ช่วยค้ำจุนศาสนาอย่างเบียร์ที่ไม่แสวงหากำไรจากเบลเยี่ยม ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเบียร์ที่ดีที่สุดในโลกกัน
ไปงานศพแล้วกินอะไรกัน ? จากอดีตสู่ปัจจุบัน บางสิ่งกินไม่ได้ บางสิ่งกลับกินได้
มาจิบชายามบ่ายสไตล์ผู้ดีอังกฤษกันเถอะ ! หลายคนน่าจะคุ้นๆ หูกันมาบ้างกับคำว่า Afternoon Tea ที่กลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติกันอย่างต่อเนื่องของชาวอังกฤษเลยก็ว่าได้ เราจึงจะพานั่งไทม์แมชชีน ไปที่ห้วงเวลานั้นคือ ค.ศ. 1660 กลุ่มราชวงศ์และชนชั้นสูงมักนิยมดื่มชากันมาอย่างช้านาน ต้องบอกก่อนว่าการจิบชาของพวกเขาก็ได้รับอิทธิพลมาจากฝั่งจีนเช่นกัน ซึ่งในตอนนั้นยังไม่มีพิธีรีตองอะไรมากนักหรือไม่ได้ยึดถือธรรมเนียมนั่นเอง จนมาเข้าช่วงยุคศตวรรษที่ 17 Afternoon Tea เพิ่งจะก่อร่างสร้างตัวขึ้น มีการจิบชายามบ่ายกันจริงจัง โดยคนที่คิดและเริ่มธรรมเนียมนี้คือ ‘แอนนา’ ผู้หญิงสูงศักดิ์ชาวอังกฤษ และเป็นดัสเชสแห่งเบดฟอร์ดในปี 1840 หากพูดแบบบ้านๆ คือ บ้านของแอนนานั้นจะกินและเสิร์ฟมื้อเย็นตรงเวลาเป็นประจำคือ 2 ทุ่ม ก่อนจะถึงเวลานั้นเป็นใครท้องไม่ร้องเพราะความหิวบ้าง? แอนนาก็เช่นกัน ท้องเธอมักจะร้องช่วงเวลา 4 โมงเย็น เธอจึงมักบอกให้แม่บ้านเอาของว่างขึ้นมาเสิร์ฟถึงห้อง ซึ่งในถาดจะมีทั้ง ชา ขนมปัง เนย และแซนด์วิชที่มีไส้ประกบอยู่ตรงกลาง ตอนนั้นเขาเรียกกันว่า Earl of sandwich และขนมเค้กต่างๆ อีกทั้งแอนนามักจะชอบชวนเพื่อนๆ มาจิบชานั่งคุยกันในเวลานี้เสมอ ทำให้วัฒนธรรมจิบชายามบ่ายแพร่หลายไปอย่างรวดเร็วในหมู่ของผู้หญิงอังกฤษชั้นสูง รวมไปถึงการแต่งตัวไปเยือนบ้านเพื่อนๆ ในช่วงบ่ายก็มีเอกลักษณ์ โดยหญิงเหล่านั้นจะแต่งชุดเดรสยาว พร้อมถุงมือ และหมวกเก๋ๆ นอกจากมื้อบ่ายกรุบกริบแล้ว […]
“สิงโต – นำโชค ทะนัดรัมย์” สาวกเนื้อวัวตัวยง เพราะเมนูเนื้อสุดฮิตของพี่สิงโต คือเมนูแนวอิสานบ้านเฮาแบบเป็นกันเอง เราเลยชวนมาส่องร้านอาหารอีสานเจ้าประจำ ที่กินอร่อยทุกคำ จนพี่สิงโตต้องตามไปกินซ้ำให้แซ่บนัว เอาล่ะ ซิมเบิ่ง !
“นมควายจากเต้า” ไม่เพียงแค่เป็นนมพาสเจอร์ไรซ์ แต่ยังสามารถแตกหน่อออกผล นำไปทำได้ทั้งอาหารและเครื่องดื่ม รวมถึงของกินเล่นได้อีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นโยเกิร์ต ชีส หรือพุดดิ้ง วิธีทำจะมีขั้นตอนอย่างไรบ้าง เราจะพาบุกไปหลังครัวที่ “สอนศิริฟาร์ม” จังหวัดปราจีนบุรี
หิ้วอาหารใต้มาฝากจ้า บอกได้คำเดียวว่าอร่อยจังฮู้!
เยือนป่า “ฮาลาบาลา” จ.นราธิวาส ที่ชุ่มฉ่ำจนได้ฉายาแอมะซอนแห่งเอเชีย แต่สิ่งที่ว้าวกว่าการเดินป่า เห็นจะเป็นอาหารพื้นเมือง โดยฝีมือสะใภ้นราฯ
ในยามราตรีจิตใจนึกสนุกอยากออกไปแฮงค์เอาท์กับเพื่อนๆ หากพูดถึงบาร์ในเมืองกรุง คงนึกถึงแต่ย่านดังๆ อย่างเอกมัย ทองหล่อ อารีย์ หรือถนนข้าวสาร สไตล์การออกแบบ เพลงที่เปิด รวมถึงอาหารเครื่องดื่มคงไม่หนีห่างกันมากนัก ผิดกับบาร์แห่งหนึ่งย่านนานา (วงเวียน 22 กรกฎา) ถึงจะดูเล็กและอยู่ในมุมหลืบ แต่อัดแน่นด้วยเอกลักษณ์ความเป็นไทยอย่างแท้จริง ซึ่งถ่ายทอดให้เราได้สัมผัสครบด้านทั้งรูป รส กลิ่น เสียง เพียงแค่มองหน้าร้านยังไม่ก้าวขาเข้าไป เสมือนถูกมนต์สะกดให้เราอยากไปค้นหาเป็นอย่างมาก อีกทั้งเมื่อพูดคุยลึกลงไปกับทั้งสองท่านคือ “พี่อาร์ต – รมณียา ไชยวสุ” และ “พี่ก้อง – ก้อง เลิศกังวาลไกล” ยิ่งคุยเท่าไหร่ “เทพบาร์” ก็ยิ่งมีเสน่ห์ในฉบับตนเองมากขึ้นเท่านั้น และได้ประกาศว่าตัวเองเป็น “First Thai Cultural Bar” เปลี่ยนตรอกผุพัง ให้เป็นเทพบาร์ ก่อนจะเป็น “เทพบาร์” พื้นที่ตรงที่เรานั่งไม่ได้สวยงามขนาดนี้ พี่ก้องเล่าให้ฟังว่า เมื่อปี 2556 คนในทีมต่างคุยกันว่าเบื่องานที่ทำอยู่ อยากจะออกมาทำอะไรกันเองดูบ้าง เลยมองบ้านเราเป็นหลัก ซึ่งคิดขึ้นได้ว่า ในสายตาฝรั่งนั้นชอบมองประเทศไทยอยู่ไม่กี่อย่าง ผู้หญิง ยาเสพติด […]
ร้าน Harrison Butcher ที่มีเนื้อแขวนกันให้เห็นอยู่หน้าร้าน ผ่านกระจกใสบานใหญ่ สมกับคำว่า Butcher ในชื่อร้านแบบไม่มีข้อสงสัย
มิชลินสตาร์มาบุกไทยแล้ว ! เครื่องหมายดาวแห่งเกียรติยศที่ร้านอาหารทั่วโลกใฝ่ฝัน แต่การเฟ้นหาร้านคุณภาพ ที่จะคว้าดาวไปได้นั้น ทีมนักชิมมิชลินต้องปลอมตัวเป็นยิ่งกว่าสายลับซะอีก เพราะร้านอาหารไม่มีทางรู้ตัวเลยล่ะ
ลัดเลาะเรื่องความพิถีพิถันของเจ้าขนมหนึ่งชิ้นที่มีเป็นร้อยชั้นอย่างพาย กว่าจะได้แต่ละชิ้นต้องมีกี่ชั้น อธิบายเรื่องราวอันพิถีพิถันด้วยความเรียบง่ายเช่นเดียวกับรสชาติของมัน
หากใครเป็นสายอาร์ตและชอบเสพอาหารตา ต้องรู้จักอินสตาแกรมชื่อ ‘thepooh8’ ที่มีคนติดตามจำนวนมาก เราจึงชวน ‘ชมพู – พัชรพร โกมลภิส’ ช่างภาพและฟู้ดสไตลิสต์ ที่มีใจรักการถ่ายภาพอาหาร มาหาแรงบันดาลใจกับเมนูดริงค์กลิ่นอายไทยๆ กันที่ร้านเทพบาร์ ซอยนานา พร้อมกับแชร์เทคนิคการถ่ายภาพง่ายๆ
เร่งมือครับ! ประโยคนี้พอจะคุ้นหูกันบ้างไหมว่าเชฟคนไหนชอบพูด คงหนีไม่พ้น “เชฟเอียน – พงษ์ธวัช เฉลิมกิติชัย” ที่เรารู้จักกันเป็นอย่างดีในรายการแข่งขันทำอาหารยอดนิยมของไทยอย่างมาสเตอร์เชฟไทยแลนด์ ครั้งนี้ไม่ได้มาในบทบาทของกรรมการตัดสินผู้ที่มีเสียงดุ หรือมุกตลกเรียกเสียงหัวเราะแต่อย่างไร โดยครั้งนี้มาในนามของเชฟปรุงอาหารบนเครื่องบินที่รังสรรค์เมนูออกมากกว่า 24 เมนู ต้องบอกก่อนเลยว่าบางคนที่เดินทางโดยเครื่องบินบ่อยๆ มักจะรู้สึกว่าอาหารบนเครื่องมีรสชาติแตกต่างออกไป ไม่เหมือนอาหารที่เรากินบนภาคพื้นดิน อาจจะรู้สึกว่ามันจืดชืด ไม่ค่อยมีชีวิตชีวา แต่เดี๋ยวนี้ด้วยเทคโนโลยีที่ทันสมัยขึ้น การปรับให้เครื่องบินมีความดันอากาศน้อยลง รสชาติของอาหารบนเครื่องจึงรับผลพลอยได้ไปด้วยคือยังคงความสดใหม่ ให้รสชาติที่ดีอยู่เสมอ และครั้งนี้ถือเป็นความโชคดีของเราที่มีโอกาสได้ลิ้มลองรสมือของเชฟเอียน โดยคอนเซปต์ของอาหารทุกเมนูนั้นเป็นการดึงจุดเด่นของอาหารแต่ละภาคออกมาอย่างครบรส และถึงเครื่อง เริ่มจากเมนูหลักก่อนเลย คือ “แกงระแวงเนื้อ” เป็นแกงไทยโบราณที่มีสายเลือดมาจากชวามีมาตั้งแต่สมัยทวาราวดี ซึ่งถูกยกให้เป็นอาหารจานเด่นจากภาคใต้ โดยมีตะไคร้และขมิ้นเป็นตัวชูโรงเรื่องกลิ่น เชิญชวนให้ต้องตักข้าวสวยร้อนๆ มากินคู่กัน บางคนเข้าใจผิดว่าเป็นพะแนง แต่แกงระแวงจะมีน้ำแกงที่ขลุกขลิก กึ่งแกงกึ่งผัด ถัดมาจะเป็น “ฉู่ฉี่กุ้ง” มีน้ำที่เข้มข้นขลุกขลิกเช่นกัน รสชาติจะออกหวานนำแต่เชฟเอียนทำออกมาได้กลมกล่อม โดยกลิ่นใบมะกรูดจะแซงนำมาก่อนใคร ซึ่งคำว่าฉู่ฉี่ยังไม่ได้บอกชัดเจนว่ามาจากอะไร แค่คาดกันไว้ว่าเวลาผัดจะมีเสียงของพริกแกงเดือดในกะทิจนมีเสียงดังฉู่ฉี่ๆ จบอาหารจานหลักไปแล้ว ยังมีการเสิร์ฟเป็นคอร์ส เริ่มต้นที่ “ยำเนื้อ” “สลัดฟัวกรา” และ “แสร้งว่ากุ้ง” โดยสลัดฟัวกราใช้ตับห่านและทำซอสราดสไตล์อีสาน ให้อารมณ์เหมือนเมนูตับหวานของคนอีสานบ้านเรา ซึ่งจัดว่าเด็ดทั้ง 3 เมนู แต่ที่น่าสนใจคือ […]
