ปกติจังหวัดเชียงใหม่จะเต็มไปด้วยคนเมืองและนักท่องเที่ยวที่ออกมาใช้ชีวิตและแอ่วกันนอกบ้าน เพราะใครๆ ต่างก็รู้ว่าวัฒนธรรมทั้งเก่าและใหม่ของเมืองนี้ล้วนมีสีสันน่าสนใจ แถมเต็มไปด้วยเสน่ห์มากล้นจนโด่งดังไปไกลถึงต่างประเทศ ส่วนผสมของสิ่งเก่าตั้งแต่วัดวาอาราม สถานที่ทางประวัติศาสตร์และภูมิปัญญาท้องถิ่น ที่ผสมเข้ากับสิ่งใหม่อย่างวัฒนธรรมกาแฟ ศิลปะร่วมสมัย และแฟชั่นถูกมิกซ์เข้าด้วยกันอย่างลงตัว จนกระทั่งเมืองเชียงใหม่กลายเป็นดินแดนขวัญใจของใครหลายๆ คน
แต่หลังจากโควิด-19 ระลอกแรกในปี 2563 เมืองที่เคยคึกคักแห่งนี้ก็เงียบสงัดลง เหล่าร้านรวงและสถานที่ท่องเที่ยวที่เคยเต็มไปด้วยผู้คน กลับเงียบเชียบผิดหูผิดตา ซึ่งในปัจจุบันหลายร้านยังอยู่รอดแบบร่อแร่ แต่อีกหลายร้านต่างปิดตัวลงไปอย่างน่าเสียดาย
‘เบิ้ล-นนทวัฒน์ นำเบญจพล’ คือผู้กำกับสารคดีชาวไทยที่มีโอกาสได้เทียวไปเทียวมาจากกรุงเทพฯ สู่เชียงใหม่อยู่หลายหน ด้วยโปรเจกต์งานสารคดีเรื่อง ‘ดินไร้แดน’ ‘ดอยบอย’ และอื่นๆ ที่ทำให้เขาต้องเดินทางมาทำงานที่นี่บ่อยๆ นอกจากลงพื้นที่ทำหนัง เวลาที่เบิ้ลต้องใช้ความคิดหรือเขียนบทเกี่ยวเนื่องกับโปรเจกต์ หรือในบางครั้งที่เขาอยากมาพักใจเฉยๆ เชียงใหม่กลายเป็นปลายทางหนึ่งที่เบิ้ลมาเยี่ยมเยียนแทบตลอดมา และช่วงที่เขาอยากพักผ่อนจากงานตรงหน้า ‘อ่างแก้ว’ คือหนึ่งใน Public Space ปรับปรุงใหม่ที่เขามีโอกาสได้ไปเยี่ยมเยียน ในฐานะผู้กำกับหนังและช่างถ่ายภาพ เขาจึงใช้กล้องที่พกติดตัวไปทุกที่ บันทึกภาพสิ่งที่เขาเห็นแล้วชอบกลับมาให้เพื่อนๆ ได้ดู แน่นอน เราแอบขอภาพเขาบางส่วนมาแบ่งปันทุกคนด้วย
อ๋อ แต่ถ้าจะให้ดี บรรทัดต่อจากนี้ เราอยากเปิดพื้นที่ให้เบิ้ลมาแชร์ประสบการณ์เกี่ยวกับแต่ละภาพให้ทุกคนฟังด้วยตัวของเขาเอง
ในช่วงที่รัฐบาลประกาศเคอร์ฟิวและสายการบินต่างๆ หยุดบิน ผมตัดสินใจขับรถจากกรุงเทพฯ ไปเชียงใหม่เพียงคนเดียว เพราะสภาพจิตใจที่ห่อเหี่ยว และสภาวะโควิด-19 ระลอก 3 ซึ่งกรุงเทพมหานครห้ามไม่ให้คนออกมากินข้าวนอกบ้าน ทุกคนจึงต้องเวิร์กฟรอมโฮมตลอดเวลา มันทำให้ชีวิตของผมได้รับผลกระทบทั้งเรื่องงานและความสัมพันธ์
การมาเชียงใหม่ในรอบนี้ ผมตั้งใจเดินทางไปอ่างแก้ว ในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เพราะได้ข่าวมาว่าพื้นที่เพิ่งรีโนเวตเสร็จ การมาที่นี่ทำให้ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ ได้สัมผัสสายลมที่พัดมากระทบ สายตาได้มองเห็นกิ่งไม้พลิ้วไหว แสงแดดยามเย็นที่สาดส่องลงมาผ่านต้นไม้กระทบพื้นและใบหญ้าเป็นริ้วๆ ระยิบระยับ ผู้คนที่ออกมาวิ่ง มานั่งพักผ่อน บ้างมาพูดคุยกับมิตรสหายที่รัก หรือบ้างมากับสุนัขเพื่อนซี้ สิ่งเหล่านี้มันช่วยเยียวยาความรู้สึกและจิตใจที่ห่อเหี่ยวมากว่าสามเดือนก่อนหน้า และช่วยเติมพลังงานให้หล่อเลี้ยงจิตใจ และเห็นคุณค่าของชีวิต ซึ่งช่วยให้ผมได้กลับไปเป็นคนแบบที่ตัวเองเคยเป็น ปลดล็อกให้ผมรู้จักการให้อภัยตนเองและคนอื่นจากความผิดหวังต่างๆ ที่เราควบคุมปัจจัยภายนอกไม่ได้
และธรรมชาติช่วยให้ผมมีแรงที่จะพยายามดำเนินชีวิตหลังจากวันนี้ เพื่อเป็นกำลังใจให้คนรอบข้างที่ผมรักและห่วงใยจะได้มีชีวิตที่ดีต่อไปได้ และเพื่อจะผ่านพ้นความหัวควยของประเทศเหี้ยๆ นี้ไปได้ด้วยกันให้ได้
Writer & Photographer
