สืบคดีบนเรือสำราญคัมปาเนียจบไปได้ไม่นาน ‘ชิเอล แฟนทอมไฮฟ์’ และ ‘เซบาสเตียน’ พ่อบ้านปีศาจของเขาก็ต้องวุ่นอีกครั้ง
หลังมีจดหมายจากองค์ราชินีให้เข้าไปช่วยสืบคดีเด็กนักเรียนหายตัวไปในโรงเรียนประจำชั้นนำที่มีชื่อเสียงของประเทศอังกฤษอย่าง ‘โรงเรียนเวสตัน’ ที่ยึดถือขนบธรรมเนียมอย่างเคร่งครัด
จนแอบนึกเปรียบเทียบไม่ได้ว่า จริงๆ แล้วโรงเรียนในประเทศไทยเองก็มีความคล้ายคลึงกันกับโรงเรียนเวสตันในการ์ตูนเรื่อง Black Butler อยู่ไม่น้อย ทั้งเรื่องกฎระเบียบและขนบธรรมเนียมที่ยึดถือกันมา งั้นถ้าเกิดว่าโรงเรียนเวสตันที่ว่าตั้งอยู่ในประเทศไทย ชีวิตนายน้อยชิเอลกับเซบาสเตียนในรั้วโรงเรียนจะเป็นอย่างไร และจะสืบคดีได้ไหม
‘ไปอ่านกันเลย เซบาสเตียน’
‘เยส มายลอร์ด’
กฎโรงเรียนของเราน่าอยู่?
ความน่าอยู่ของแต่ละโรงเรียนอาจขึ้นอยู่กับความคิดเห็นส่วนตัวของแต่ละคน แต่เรื่อง ‘บ้ากฎ’ เนี่ยก็ต้องบอกว่าประเทศไทยไม่เคยน้อยหน้าใคร
เพราะจากกฎข้อ 48 ของโรงเรียนเวสตันเดิมที่กำหนดไว้ว่า ‘คนที่จะเดินลัดสนามหญ้าได้มีแต่พรีเฟกต์และคนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้น’ ก็ดูไม่แปลกประหลาดเท่าไหร่นักเมื่อเทียบกับประเทศไทยที่มีกฎข้อห้ามและข้อบังคับจำนวนมากที่อาจแปลกประหลาดไม่ต่างกัน
ทั้งบังคับใส่เครื่องแต่งกายตามเพศสภาพ ไม่ใช่เพศวิถี บังคับตัดผมสั้นรองทรง ย้อมผมสีดำทั้งที่บางคนพื้นผมธรรมชาติเป็นสีน้ำตาล หรือจะกฎประหลาดๆ อย่างต้องใส่ถุงเท้าพื้นขาว ยืนเข้าแถวกลางแดด ไปจนถึงห้ามใช้กระเป๋าจากนอกโรงเรียนและอื่นๆ อีกมากมายนับไม่ถ้วน
ส่วนชิเอลที่ต้องมาสืบคดีในโรงเรียนนี้ก็คงไม่มีเวลาปลีกตัวไปทำภารกิจ เพราะต้องมาเข้าแถวตรวจระเบียบทุกเช้า เช็กชื่อในห้องทุกวิชา แถมยังต้องมาปวดหัวกับกฎแปลกๆ อีก
กีฬา กีฬา เป็นยาวิเศษ
พูดถึงกีฬา ‘คริกเก็ต’ ในเรื่อง หลายคนอาจไม่ค่อยคุ้นหู เพราะประเทศไทยเรานิยมแข่ง ‘กีฬาสี’ ที่รวมการแข่งหลากหลายประเภทเข้าไว้ด้วยกัน ตั้งแต่สแตนด์เชียร์ กีฬา ไปจนถึงขบวนพาเหรดมากกว่า
อีกทั้งในการแบ่งสียังไม่ถูกจำกัดว่าจะต้องอยู่กับคนในหอเดียวกัน หรือกลุ่มคนในลักษณะเดียวกันเหมือนในเรื่อง
ทำให้จากเดิมที่แบ่งเป็นสีแดง ‘หอสุนัขจิ้งจอกแดง’ แหล่งรวมนักเรียนที่มียศถาบรรดาศักดิ์สูงส่งเป็นพิเศษ สีเขียว ‘หอสิงโตเขียว’ แหล่งรวมนักเรียนที่มีความสามารถทางกีฬาและศิลปะป้องกันตัว สีน้ำเงิน ‘หอนกเค้าแซฟไฟร์’ แหล่งรวมนักเรียนที่มีความสามารถในการเรียน และสีม่วง ‘หอหมาป่าสีม่วง’ แหล่งรวมนักเรียนที่มีความสามารถโดดเด่นในด้านใดด้านหนึ่ง กลายเป็นหนึ่งสีประกอบด้วยคนทุกแบบจากทุกหอพัก เพิ่มโอกาสให้ชิเอลสืบคดีได้ง่ายขึ้น (หรือเปล่า)
แต่เอาเถอะ จะสีไหน แข่งกีฬาอะไร สุดท้ายสิ่งที่ได้ก็คงหนีไม่พ้นขนมปี๊บอยู่ดี จิบอาฟเตอร์นูนทีแบบผู้ดีอังกฤษในระหว่างดูการแข่งขันน่ะ ไม่มีซะหรอก
แบ่งประเภทคนตามสไตล์ไทยๆ
แต่ถึงอย่างนั้น ลองคิดกันเล่นๆ ว่า ถ้าในโรงเรียนไทยจะแบ่งคนออกเป็น 4 ประเภทเพื่อแยกออกเป็น 4 สี 4 หอบ้าง จะออกมาเป็นรูปแบบไหน
อันดับแรก คงเป็นกลุ่มคนที่ได้ ‘พริวิเลจ’ เทียบได้กับพวกพรีเฟกต์ที่ใส่เสื้อผ้าได้ตามใจ ได้สิทธิพิเศษ และยกเว้นกฎบางอย่างในโรงเรียน ซึ่งในเวอร์ชันไทยคงหนีไม่พ้นเหล่าอินฟลูเอนเซอร์หรือดารานักแสดงที่ต้องใช้หน้าตาในการสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียน ทำให้ได้รับการยกเว้น ไม่ต้องทำตามกฎบางอย่าง เช่น การเข้าเรียนครบทุกคาบ สามารถแต่งตัวหรือไว้ทรงผมและสีผมแตกต่างจากคนอื่นได้
ถัดมาเป็นกลุ่ม ‘นักกีฬา’ ที่อาจเทียบได้กับหอสิงโตเขียว ที่มีหน้าที่สร้างชื่อเสียงด้านกีฬาให้กับโรงเรียน และกลุ่ม ‘เนิร์ด’ กลุ่มลูกรักคุณครูที่เทียบได้กับหอนกเค้าแซฟไฟร์ แหล่งรวมนักเรียนที่มีความสามารถในการเรียน มีหน้าที่ไปคว้ารางวัลด้านวิชาการมาให้กับโรงเรียน
ส่วนในกลุ่มสุดท้ายคงหนีไม่พ้น ‘เด็กธรรมดา’ ที่ไม่ได้โดดเด่นด้านใดด้านหนึ่ง เป็นกลุ่มคนที่มีจำนวนมากที่สุดในโรงเรียน แต่กลับถูกละเลยและบีบบังคับให้ทำตามกฎระเบียบมากที่สุด
แต่ไม่ว่าภายในโรงเรียนจะเป็นอย่างไร เด็กนักเรียนจะถูกแบ่งประเภทเป็นแบบไหน แต่สิ่งหนึ่งที่โรงเรียนเวสตันมีไม่แตกต่างกันคือ การใช้กฎระเบียบและคำว่าขนบธรรมเนียมมาครอบเด็กเอาไว้
เพื่อให้โรงเรียนกลายเป็นสถานที่ที่ยึดมั่นในพิธีรีตองในการรักษาไว้ซึ่งขนบธรรมเนียมและระเบียบวินัยอย่างเคร่งครัด จนเด็กต้องปฏิบัติตามกฎตั้งแต่เริ่มก้าวเท้าเข้าโรงเรียนมา
Writer
มณิสร วรรณศิริกุล
Graphic Designer
