ไม่รู้ว่ามีใครเป็นเหมือนเราไหม เวลาเรียนจบไปอยู่ๆ ก็คิดถึงมหาวิทยาลัยแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เผลอๆ มากกว่าตอนเรียนด้วยซ้ำ บางทีขับรถผ่านหรือโฉบๆ ไปให้เห็นสักหน่อยก็ชื่นใจแล้ว เพื่อคลายความคิดว่า เอ๊ะร้านนี้ไปไหนซะแล้วล่ะ หมาตัวนั้นยังอยู่ไหม ตึกนี้สร้างใหม่เหรอ แหม ตอนอยู่ไม่เห็นมีเลยนะ แค่นั้นก็พอใจแล้วเหมือนไปอัพเดตหน่อยสิว่าเธอโอเคไหม ?.เราเลยถือโอกาสช่วง COVID-19 แวะไปสำรวจพระจอมเกล้าฯ ลาดกระบัง ที่ช่วงสถานการณ์แบบนี้ดูเงียบเหงาลงไปเยอะ ก็เลยแอบลั่นมือถือเก็บภาพเอาไว้ดูเวลาคิดถึงแล้วไม่ได้แวะมาสักที ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแต่ “คิดถึงนะลาดกระบัง”
“ทางเดินไปหอสมุดที่ว่างเปล่า”
“เก้าอี้ยังต้องหาเพื่อนมานั่งด้วยกัน”
“ม้านั่งที่ไร้วี่แววผู้จับจอง”
“ประตูสนามบาสที่ว่าเหงา ห่วงบาสอาจจะเหงากว่า”
“ถนนคน (ไม่) เดิน”
“เก้าอี้ออกมาเรียงรายรับลมกันเป็นหมู่คณะ”
“แก๊งน้ำพุที่ดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่”
“ช่วงนี้น้องหมาจะดูเหงาเป็นพิเศษ อยากกินลูกชิ้นให้ชื่นใจ”
“สำหรับเด็กลาดกระบัง รถไฟวิ่งผ่านไปมาเป็นเรื่องปกติ”
“แอบเห็นต้นไม้ที่ยังมีชีวิตอยู่ สู้นะน้อง”
“เราสองสามคัน รถไฟ รถยนต์ และพี่มอเตอร์ไซค์ที่หายไป”
Writer & Photographer
นริศา สุมะมานนท์
Graphic Designer
