Urban Eyes

“อากาศเย็นๆ ไปเดินเล่นข้าวสารกันไหม” ผมส่งข้อความหาเธอ“เอาดิ ไม่ได้ไปแถวนั้นมานานมาก” เธอตอบกลับมาหลังผ่านไปไม่กี่อึดใจจะว่าไปแล้ว เราทั้งสองก็ไม่ได้แวะไปแถวนั้นมานาน นับตั้งแต่ที่เริ่มมีการระบาดของโควิด นี่ก็ปาเข้าไปจะ 2 ปีแหละ “คิดถึงเหมือนกันเนอะ” ผมตอบเธอกลับไป เธออ่าน ก่อนจะนัดหมายว่าเจอกันที่ไหน บ่ายแก่ๆ ตามวันนัด อากาศกรุงเทพฯ ปลายปีนี้หนาวกว่าปีที่แล้ว เธอกล่าวอย่างนั้น ผมพยักหน้าเห็นด้วยแสงแดดที่สาดลอดผ่านเงาไม้ เงาตึก ตกกระทบเป็นจิตรกรรมชั่วคราว ขับเน้นเหลี่ยมมุม ช่วยให้การเดินทอดน่องสนุกกว่าที่เคย “หืออ คิดถึงการได้ออกมาเดินเล่นแบบนี้มาก” ผมเปรยพลางเดินก้าวจากฝั่งวัดบวรฯ ไปยังร้านตรงข้ามที่ดูเหมือนชาวบ้านและร้านค้าแถวนั้นจะกลับมาใช้ชีวิต ไปพร้อมๆ ผู้คนที่ขาจรและขาประจำ พวกเราชอบแถวนี้เพราะมันเป็นส่วนผสมของทั้งความใหม่และความเก่า ทั้งความเชื่อและความหลงใหล หลอมรวมกันอยู่ที่นี่อยากกินขนมไทย ของเก่าแก่ขึ้นชื่อก็แวะซื้อได้ จะไปต่อในบาร์ทันสมัยก็ทำได้เลย หากว่ากันว่า กลิ่นบางกลิ่น เพลงบางเพลง จะทำให้นึกถึงคนบางคน จังหวะจะเดินของที่นี่ก็คงเป็นเช่นนั้น เสน่ห์ของย่านนี้ยังคงเป็นอย่างที่มันเคยเป็นแม้จะแอบใจหายไปบ้างที่บางร้านที่ปิดตัวไปแล้วเพราะทนพิษเศรษฐกิจไม่ไหว เราลัดเลาะตรอกซอยรามบุตรี ทักทายน้องแมวข้างทางมากมาย ก่อนจะแวะช้อปของมือสองร้านโปรดที่แน่นอนว่าไม่ได้แวะมานานมาก เธอชอบของมือสอง ผมก็เช่นกัน เราชอบที่มันมีความเฉพาะตัวสูง มีเรื่องราวบางอย่าง หากจะนับว่านี่คือประวัติศาสตร์สักชิ้นที่จับต้องก็คงไม่ผิดนักเจ้าของร้านทักทายอย่างเป็นกันเอง เขาบอกว่ากำลังกลับมาเปิดหน้าร้านอีกครั้งหลังต้องปิดๆ เปิดๆ และย้ายไปขายออนไลน์อยู่บ้างในช่วงที่ผ่านมา แสงสุดท้ายลอดช่องตึกมา อากาศที่ดูเหมือนจะเย็นลงอีกนิด ช่วยให้การเดินเล่นพิสมัยมากขึ้นอีกเท่าตัว […]