fashion

“ในค่ำคืนวันศุกร์เมื่อประมาณสองปีที่แล้ว” ปี๊นๆ เสียงแตรรถดังเสียดเข้าไปในแก้วหูของผมอยู่เป็นระยะ ภาพเบื้องหน้าคือรถเมล์แทรกตัวจากเลนขวาสุดเข้าซ้ายสุดเพื่อจอดป้าย ตัดกับภาพแท็กซี่กึ่งๆ จอดกึ่งๆ ขยับ เพื่อคอยผู้โดยสารโบก ท่ามกลางทางเท้าที่มีผู้คนเดินไปมากันขวักไขว่ บวกกับเสียงล้อรถไฟฟ้าเสียดสีกับรางที่วิ่งสวนกันอยู่เหนือหัวผมขึ้นไป ผสมผสานกับเสียงเพลงลูกทุ่งที่ชายพิการท่านหนึ่งยืนร้องออกไมค์อย่างใส่อารมณ์ มันคือค่ำคืนที่สุดแสนจะวุ่นวายสำหรับผมจริงๆ ผมยืนพักเหนื่อยอยู่ตรงข้างบันไดเลื่อนของสถานีรถไฟฟ้าหมอชิต ฝั่งตรงข้ามกับสวนจตุจักร แล้วสังเกตสิ่งต่างๆ ตรงหน้าที่เคลื่อนตัวไป ผมกำลังเหนื่อย หลังจากที่ตัดสินใจก้าวเท้าลงจากรถเมล์สาย 8 ตรงป้ายรถเมล์โชคชัย 4 เนื่องจากเมื่อ 10 นาทีก่อน ผมขึ้นรถเมล์จากป้ายนี้แหละ ขึ้นมาก็ยืนรอด้วยความหวังว่า รถเมล์จะเคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ เรื่อยๆ เพื่อเดินทางไปสวนจตุจักร แต่10นาทีผ่านไป ล้อรถไม่ได้ขยับจากพื้นถนนเลยด้วยซ้ำ ผมจึงตัดสินใจเดินมันซะเลย หยิบเอาหูฟังขึ้นมาเสียบเปิดเพลงแล้วย่ำก้าวไปเรื่อยๆ แบบไม่สนว่าจะถึงเมื่อไหร่ ซึ่งหลังจากที่ข้ามสะพานลอยแยกรัชดามาเรียบร้อยแล้ว ผมก็พบว่าสาย 8 ที่เพิ่งลงมามันค่อยๆ เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ จนสุดสายตาเหมือนกับว่ากำลังเยาะเย้ยกัน…. แต่ช่างมันเถอะ ไหนๆ ก็เดินแล้ว ถือซะว่าออกกำลังกายไปในตัวก็แล้วกัน หลังจากที่พักเหนื่อยอยู่ครู่หนึ่งตรงข้างบันไดเลื่อน ผมก็เดินขึ้นไปเพื่อแทรกตัวฝ่าฝูงชนข้ามถนนไปยังฝั่งสวนจตุจักร คืนนี้เป็นคืนวันศุกร์ ผมมีนัดกับร้านค้าหลายร้านในนั้นที่สั่งของไว้เพื่อนำกลับไปขาย….. ใช่แล้ว ตอนนั้นผมเป็นพ่อค้าตลาดนัด ระหว่างที่กำลังเดินข้าม โดยใช้สถานีรถไฟฟ้าเป็นทางสัญจร ตอนอยู่ข้างบนนั้น ผมหันซ้ายไปมองด้านล่างตรงส่วนที่เป็นคิวรถตู้ ภาพที่เห็นคือ […]