ชาจีน

“อย่าลืมนะครับ คุณจะมีใจเป็นสุขในระหว่างทางที่กำลังสำรวจชาตัวโปรด หรือตัวที่คุณคิดว่าคุณอาจจะโปรดมัน คุณจะวินิจฉัย พินิจพิเคราะห์ ด้วยตา ด้วยจมูก ด้วยลิ้น ด้วยคอ ด้วยทุกผัสสะของร่างกาย ด้วยสมองขบคิด ด้วยจิตวิญญาณ คุณจะดื่มชาตัวเดิมนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า เดี๋ยวอร่อยเดี๋ยวกร่อย เห็นความแตกต่างของชาตัวเดิมในทุกน้ำและทุกชุดต่างไร่ที่เก็บเกี่ยว แต่คุณก็จะยังชงดื่มต่อไปอย่างสนุกและใคร่รู้ เพื่อหาเหตุผลสนับสนุนว่าคุณโปรดมันเข้าแล้วจริงๆ “กระทั่งเมื่อไปถึงปลายทาง นอกจากคำตอบที่ว่าคุณโปรดชาตัวนั้นหรือไม่ คุณจะพบความเกษมศานต์ผาสุกที่สุดยิ่งกว่า เป็นสุขอันสมบูรณ์เหนือสุขใดๆ นั่นคือคุณได้รู้แล้วว่าตลอดเส้นทางที่คุณเดินผ่านมานั้น…คุณล้วนเป็นสุข” นี่คือคำสอนของปรมาจารย์ชาถังตู้เซิง จากนวนิยาย ‘ผู้แสวงชา’ ฉันไม่ใช่คนที่เขาพูดด้วย เป็นเพียงแค่บุคคลที่สามซึ่งล่องหนอยู่ในบทสนทนานั้น แต่คำบอกนั้นได้ซึมลึกลงไปถึงหัวใจ การชงชาจะทำให้เราเป็นสุขปานนั้นได้เชียวหรือ ฉันอยากจะพิสูจน์ อยากจะเป็นสุขจากชาดูบ้าง สิ้นความคิดท้าทายนั้น ตัวฉันก็รู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่บนตู้รถไฟสายหนึ่ง ตู้รถไฟค่อยๆ ชะลอจอด ฉันเขยิบไปต่อแถวลงตู้ขบวนที่อึงคะนึงด้วยภาษาไทยหลายสำเนียง ได้กลิ่นเชื้อเพลิง สนิมเหล็ก กลิ่นอับของผ้าผสมเหงื่อเปรี้ยว เสื้อผ้าหน้าตาไม่คุ้นเคย ดูเก่าแก่เหมือนรูปถ่ายโปสต์การ์ดหรือหนังสารคดีมากกว่าจะเป็นความจริง สองเท้าขยับได้ทีละครึ่งก้าว พอลงจากรถไฟมาแล้ว แต่ละคนถือกระเป๋าหูหิ้วคนละใบสองใบ บ้างถือชะลอมผลไม้ ตะกร้าอาหารสดแห้ง ต่างคนต่างเดินตรงไปยังทางออกเดียวกัน ฉันเดินตามคนเหล่านั้นไปด้วยตัวเปล่าๆ ไม่มีสัมภาระ เมื่อกระหม่อมได้รับแสงแดดยามบ่าย ดวงตาก็ได้หยีมองตัวอักษรหน้าบันของอาคารโดมแบบฝรั่งว่า ‘สถานีรถไฟกรุงเทพ’ รถนานาชนิดจอดหน้าสถานี ทั้งรถยนต์รับจ้าง สามล้อถีบ […]