สามล้อถีบ นนทบุรี ยังคงขับเคลื่อนอย่างเนิบช้าท่ามกลางความรีบเร่ง…
ในวันที่ทุกอย่างถูกขับเคลื่อนด้วยความเร่งรีบ เราทุกคนต่างแข่งขันกับเวลาที่เดินไปอย่างไม่รีรอ แต่ท่ามกลางความรีบเร่งยังมี สามล้อถีบ ที่ถูกปั่นด้วยแรงขาสองข้างอย่างค่อยเป็นค่อยไป ซึ่งดูสวนทางกับโลกปัจจุบัน
สามล้อถีบนั้นวิ่งอยู่รอบย่านท่าน้ำนนท์ นนทบุรี เราเองที่เคยผ่านแถวนี้บ่อยๆ ยังไม่เคยได้ลองนั่ง วันนี้มีโอกาสจึงลองโบกเรียกสามล้อถีบสักคัน ไม่นานก็มีสามล้อถีบปั่นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับคำทักทายว่า
“ไปไหนครับ”
“ไปท่าน้ำค่ะ”
“ขึ้นมาได้เลยครับ”
บทสนทนาเริ่มต้นสั้นๆ ที่ทำให้เราได้พูดคุยอย่างออกรสต่อกับ ลุงต้อย นักปั่นสุดเก๋าแห่งท่าน้ำนนท์
เสียงโซ่ที่ถูกปั่นเพื่อหมุนวงล้อดังให้ได้ยินเป็นระยะเมื่อขึ้นมานั่งบนสามล้อถีบ ลมเย็นๆ พัดเข้าหา ภาพบรรยากาศรอบท่าน้ำนนท์เต็มไปด้วยรถรา ผู้คน และวิถีชีวิตผ่านสายตาในมุมใหม่บนสามล้อถีบ นั่งไปสักพัก ก็ถึงเวลาสานต่อบทสนทนากับลุงต้อยที่กำลังออกแรงขาพาเราไปยังจุดหมาย
ภาพข้างหลังของลุงต้อยที่งุ้มงอตามวัย ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่า เขาขี่สามล้อถีบมานานแค่ไหนแล้ว
“ลุงเริ่มขี่สามล้อถีบตั้งแต่อายุ 18 นู่น ตอนนี้ก็ร่วม 40 กว่าปีแล้ว แถวท่าน้ำนนท์ นนทบุรีลุงขี่มานานสุด เพราะเป็นคนพื้นที่ คันอื่นส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนอีสานที่มาหางานทำ ขี่ได้ปีกว่าก็กลับบ้าน แต่ลุงขี่ทุกวันไม่เคยหยุด เพราะลูกค้าประจำลุงจะเยอะหน่อย”
ลุงต้อยเล่าให้ฟังต่อว่า ลูกค้าประจำส่วนมากเป็นคนละแวกท่าน้ำนนท์ที่มาจับจ่ายซื้อของในตลาด เมื่อได้ของที่ต้องการก็จะเรียกใช้บริการสามล้อถีบของลุงต้อยให้พากลับบ้าน
สำหรับค่าบริการนั่งสามล้อถีบ ลุงต้อยบอกด้วยน้ำเสียงใจดีว่า ค่าโดยสารคิดเริ่มต้นตั้งแต่ 20 บาท ก่อนจะปรับตามระยะทาง ซึ่งลุงต้อยเคยปั่นไปส่งไกลที่สุดคือ บิ๊กซี (ติวานนท์) ด้วยราคา 60 – 70 บาทเท่านั้น
“ขี่สามล้อถีบวันหนึ่งคุณลุงมีรายได้กี่บาทคะ” เราถามต่อจากคำถามนั้น พลางมองรถรารอบข้างที่ขับสวนไปอย่างรวดเร็ว
“ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดีก็จะได้วันละ 700 – 800 บาท ซึ่งก่อนโควิด-19 จะระบาดก็ได้เยอะหน่อย ตกวันละประมาณพันกว่าบาทได้เลย”
ระหว่างนั่งไปเรื่อยๆ เรามองเห็นสองขาของลุงต้อยที่ค่อยๆ ลงน้ำหนักลงสามล้อถีบ บางจังหวะแอบสั่นเทา จึงถามออกไปว่า ปั่นสามล้อถีบ อาชีพนี้เหนื่อยหรือเปล่า
“มันก็เหนื่อยนะ เพราะอายุเราก็มากแล้ว แต่ปั่นสามล้อถีบมานานจนเคยชินและกลายเป็นความสบายใจ ก็คงไม่อยากไปทำอย่างอื่นแล้วล่ะ”
ใกล้แล้ว ภาพปลายทางอย่างท่าน้ำนนท์ นนทบุรีที่เราโดยสารสามล้อถีบของลุงต้อยมาเริ่มปรากฏให้เห็น ความเร็วเริ่มชะลอลงเพื่อเบรกสามล้อถีบอย่างนุ่มนวล เราจึงถามคำถามสุดท้ายกับลุงต้อยถึงความผูกพันกับยานพาหนะที่ชื่อ สามล้อถีบ ว่ามีมากน้อยแค่ไหน
“ลุงผูกพันกับสามล้อถีบมากนะ เพราะความที่เราปั่นมานาน มันได้สุขภาพด้วย วันไหนปวดเมื่อยเราก็หยุด วันไหนล้อหมุนเราก็ได้เงิน ลูกค้าเรียกจะไปไหนเราก็ไป เหนื่อยเราก็พัก ไม่มีลูกค้าก็นั่งบนรถ อิสระดีไม่ต้องไปเป็นลูกจ้างใคร มีความสุขดี”
จบคำตอบเราจ่ายค่าโดยสาร พร้อมลงจากสามล้อถีบด้วยความรู้สึกประทับใจ นี่คือครั้งแรกที่ได้นั่งสามล้อถีบ ซึ่งสัมผัสได้ถึงเสน่ห์ของความเชื่องช้า ภาพรอบข้างที่ไม่ได้ฉายรวดเร็วเหมือนยามโดยสารพาหนะอื่นๆ ไม่เพียงเท่านั้น เรายังได้เห็นความน่ารักเป็นกันเองของนักปั่นวัยเก๋าอย่างลุงต้อย ผู้ที่ทำให้เราอยากขึ้นสามล้อถีบอีกครั้ง
Writer
