หลายครั้ง หลายหน เมื่อลมหนาวมาเยือน เรามักจะคิดถึงแต่ไอหมอกบนดอยสูง และเป็นความคิดของคนหมู่มากซะด้วยสิ เลยทำให้เราเห็นคลื่นมหาชนอันล้นหลาม แทนที่จะได้สัมผัสกับความเป็นธรรมชาติอย่างตั้งใจ
ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่หลงใหลในอากาศหนาว แต่ถ้าจะให้ฝ่าผู้คนมากมายขนาดที่รถติดเป็นแพ ผมยอมแพ้ดีกว่า และในปีนั้น คงมีอะไรดลใจให้ผมหาทางเลือกใหม่ ซึ่งทำให้ผมได้พบกับชุมชนเล็กๆ แห่งหนึ่ง กับประเพณีอันน่ารักๆ ที่เรียกว่า
“ประเพณีแห่ดาว เทศกาลคริสต์มาส”
ประเพณีแห่ดาวฯ จัดขึ้นในทุกๆปีที่ชุมชนท่าแร่ ต.ท่าแร่ จ.สกลนคร ระหว่างวันที่ 23-25 ธันวาคม เป็นงานเทศกาลที่รำลึกถึงพระเยซูที่มีการประดับประดาขบวนรถและบ้านเรือนด้วยไฟหลากสี รวมถึงกิจกรรมต่างๆที่ทางวัดและชุมชมร่วมกันทำ…ไกด์บุ๊คบอกผมไว้อย่างนั้น…เอ…แล้วเราจะรอช้าทำไม?
กว่าจะรู้ตัวผมก็มายืนอยู่ที่หน้าอาสนวิหารอัครเทวดา มีคาแอลท่าแร่แล้ว อากาศเริ่มเย็นลงพร้อมกับความชื้นของน้ำค้าง จนทำให้ต้องหยิบเสื้อกันหนาวตัวเก่งมาห่ม ผมรอชมขบวนรถแห่ประดับไฟที่ค่อยๆเรียงรายมาตลอดทาง บรรยกาศแห่งความสุข ที่ผู้คนมีแต่รอยยิ้ม อาคารหลังเก่าสไตล์โคโลเนียลที่ประดับไปด้วยดาวเล็กดาวน้อย จนไปถึงใหญ่โตมโหฬาร อีกหนึ่งความรู้ที่ผมได้มาคือที่นี่เป็นชุมชนคาทอลิกที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
ลมหนาวยังคงพัดมาเอื่อยๆ ไม่ถึงกับปากสั่น แต่เพียงพอที่จะทำให้ต้องซุกมือทั้งสองข้างเข้าในกระเป๋าเพื่อต้องการความอบอุ่น แสงไฟระยิบระยับยังคงมีให้เห็นตลอดสองข้างทาง แปลกดีที่แสงไฟเหล่านี้เราก็เห็นมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่พอมาถึงที่นี่รวมกับบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลอง มันดูอบอุ่นอย่างประหลาด
ผมแวะเข้าร้านขายของชำ บนม้าหินตัวนั้น เสียงเปิดกระป๋องโลหะพร้อมฟองสีขาวและของเหลวสีอำพัน แสงไฟถนนที่สาดลงบนต้น White Christmas ที่เป็นพุ่มสีขาว เป็นการบอกถึงการมาของฤดูหนาวอย่างสมบูรณ์…
ภาพบรรยากาศของเทศกาลตั้งแต่หัวค่ำยังคงผุดพราย…ผมได้แต่นั่งยิ้ม
…แล้วปีนี้…ม้าหินตัวนั้นยังจะรอผมอยู่ไหม?
Writer
