the last emperor

จอห์นสตันพระอาจารย์ชาวอังกฤษ : “ถ้าเราไม่สามารถพูดสิ่งที่ตั้งใจไว้ได้ เราก็ไม่มีทางทำในสิ่งที่เราพูดไว้ได้ และสุภาพบุรุษควรทำในสิ่งที่พูดไว้เสมอ” พระจักรพรรดิผู่อี๋ : “เราไม่ใช่สุภาพบุรุษเพราะเราพูดในสิ่งที่เราตั้งใจไว้ไม่ได้ พวกเขาให้เราพูดตามที่บอก” หนึ่งในบทสนทนาสุดสะเทือนใจที่ผ่านมาแล้วกว่า 32 ปี กับเรื่องราวของของจักพรรดิจีนองค์สุดท้ายที่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นภาพยนตร์เรื่อง ‘The Last Emperor’ หรือชื่อไทยที่ว่า ‘จักรพรรดิโลกไม่ลืม’ แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรประวัติศาสตร์ก็ยังคงชัดเจน ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้ได้สร้างปรากฏการณ์กวาดรางวัลออสการ์ในทุกสาขาที่ส่งเข้าชิงถึง 9 รางวัลเลยทีเดียว โดยเรื่องราวของ The Last Emperor ได้นำพาคนทั้งโลกเข้าสู่พื้นที่ใจกลางกรุงปักกิ่ง เมืองหลวงของสาธารณรัฐประเทศจีนอย่าง พระราชวังต้องห้าม เพื่อติดตามชีวิตของเจ้าชายผู่อี๋ (ปูยี) จักรพรรดิองค์สุดท้ายของแผ่นดินจีน ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้จะเล่าสลับล้อกันไประหว่าง 2 ช่วงเวลา คือเปิดเรื่องด้วยเจ้าชายผู่อี๋ ซึ่งอยู่ในฐานะอาชญากรสงครามโลกที่ต้องเข้ารับการตัดสินโทษ เช่นคนธรรมดาในเรือนจำของรัฐ และอีกช่วงเวลาคือตั้งแต่เจ้าชายผู่อี๋ในวัย 3 ขวบถูกพรากจากครอบครัวมาเข้ารับตำแหน่งจักรพรรดิจีน โดยก่อนพระนางฉือซี (ซูสีไทเฮา) สวรรคตได้ระบุให้เหลนของพระองค์คือเจ้าชายผู่อี๋ เข้ารับราชสมบัติต่อในนามของจักรพรรดิซวนถ่ง เรื่องราวยังคงเดินทางผ่านกาลเวลามาเรื่อยๆ เจ้าชายผู่อี๋เติบโตขึ้นราวกับต้นไม้ที่ถูกเลี้ยงดูขึ้นมาอย่างผิดรูปผิดรอย ในพระราชวังต้องห้ามดั่งกระถางที่เข้มงวดในจารีตประเพณี โดยไม่เคยได้ออกไปเห็นโลกภายนอก ซึ่งความสะเทือนใจของภาพยนตร์เรื่องนี้คือ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นประมุขของประเทศแต่ก็ขาดสิทธิ์แทบทุกอย่างภายใต้กฎมณเฑียรบาลของกษัตริย์ แม้แต่สิทธิ์ในการอยู่กับพ่อแม่ที่แท้จริงก็ตาม ซึ่งจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้เขาเองไม่มีโอกาสเลือกเช่นกัน เพราะทั้งหมดล้วนแล้วมีคนขีดเส้นวางชีวิตทุกอย่างไว้ ซึ่งมันได้สะท้อนผ่านการเติบโตของเจ้าชายผู่อี๋ในแต่ละช่วงวัย ทั้งช่วงที่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อด้านอารมณ์จากวัยเด็กสู่วัยหนุ่ม หรือช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อทางการเมืองโลกและการเมืองจีนด้วย […]