‘สะพานควาย’ ที่เราคุ้นเคยในทุกวันนี้ เมื่อก่อนคือพื้นที่ที่เรียกว่า ‘ทุ่งศุภราช’ ทุ่งนากว้างใหญ่ไพศาลทางทิศเหนือของทุ่งพญาไท และเมื่อถึงช่วงฤดูแล้ง นายฮ้อยจากแดนอีสานก็จะนำฝูงควายมาให้ชาวนาแห่งทุ่งศุภราชได้จับจองเป็นเครื่องมือในการทำนา และบริเวณจุดเชื่อมถนนพหลโยธินกับถนนประดิพัทธ์ ก็มีสะพานไม้ที่ชาวบ้านสร้างเอาไว้เป็นทางสัญจร เพื่อให้ทั้ง ‘คน’ และ ‘ควาย’ ได้ใช้เดินทางข้ามคูคลองกันอย่างสะดวก พื้นที่นี้จึงถูกเรียกว่า ‘สะพานควาย’ มาจนถึงปัจจุบัน
เฮือกสุดท้ายของนาทีชีวิต คนเราจะสามารถมีพลังพิเศษได้จริงไหม? ลองคิดดูเล่นๆ ว่า หากวันหนึ่งแขนของเราติดอยู่กับก้อนหินขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถยกออกได้เราจะทำอย่างไร? จะกล้าตัดแขนของตัวเองออกไหม? มาร่วมค้นหาคำตอบและพิสูจน์สสารพิเศษในตัวเรากันเถอะ
‘คนเอกมัย’ จริงๆ เขามองภาพ ‘เอกมัย’ เป็นอย่างไร ลองออกไปเดินสำรวจย่านเอกมัย และพูดคุยกับชาวเอกมัยพร้อมกับผมกันครับ
เมื่องานศิลปะยุค Renaissance ถูกเซาะออกจากการแช่แข็งในบริบทเดิมๆ สู่บริบทการรับรู้ใหม่ในเรื่องของ “Culture” และการอยู่รวมกันในเมือง ที่มีเลเยอร์ของวัฒนธรรมอันหลากหลายทับซ้อนวนเวียนกันอยู่ แต่เหตุไฉนจึงสามารถอยู่ร่วมกันได้ ?
ในพื้นที่ 1.5 ล้านตารางกิโลเมตรของเมืองกรุงเรานั้น รู้ไหมว่ายังมีพื้นที่บางส่วนเป็นพื้นที่ที่ไม่มีทะเบียนราษฎร์ ซึ่งนั่นทำให้ระบบการบริหารของภาครัฐ เช่น การเข้าถึงของน้ำประปา หรือไฟฟ้า ไม่สามารถเข้าถึงชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในบริเวณนั้น ส่งผลให้เกิดปัญหาต่างๆ ตามมามากมาย เช่น เรื่องสุขอนามัย ความปลอดภัย และคุณภาพชีวิต บึงบางซื่อ บึงน้ำกลางกรุงขนาด 61 ไร่ ที่ล้อมรอบด้วย 5 ชุมชน จนกลายเป็นชุมชนขนาดใหญ่ ประมาณ 250 หลังคาเรือน เป็นอีกพื้นที่หนึ่งที่ไม่มีทะเบียนราษฏร์ และเป็นพื้นที่ตาบอดที่ไม่มีทางเข้าออก ในอดีตเมื่อประมาณ 100 ปีที่แล้ว บึงบางซื่อเป็นแหล่งดินดำ ซึ่งเป็นวัตถุดิบหลักในการผลิตปูนซีเมนต์ของโรงงานปูนซีเมนต์บางซื่อ SCG ได้สร้างบ้านให้กับคนงานและครอบครัวเพื่อเป็นที่อยู่อาศัยรอบบริเวณบึง แต่หลังจากเลิกใช้งาน บึงบางซื่อก็เริ่มมีคนต่างถิ่นเข้ามาอยู่อาศัยเพิ่มขึ้น ทำให้บริเวณนี้กลายเป็นชุมชนแออัดในที่สุด “ตอนที่บ้านยังไม่ขึ้น การเป็นอยู่มันก็อยู่ในสภาพบ้านโทรมๆ ย้อนหลังไปปี พ.ศ. 2535 ตอนนั้นทางผู้ใหญ่ยังไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วย เราก็จัดตั้งคณะกรรมการ บุกเบิกกันมา การทำงานช่วงนั้นก็เหนื่อยกันมาก เพราะทั้งถูกด่า ถูกแช่ง ซ้ำเติมกันว่าบ้านจะขึ้นได้หรอ เพราะคำดูถูกคำนี้แหละ ทำให้เมื่อมีประชุมที่ชุมชนไหน เราก็ต้องไป กลับมาแล้ว เราก็มาทำที่บ้านเรา” […]
คนไหนคนเมืองใหญ่ จะรู้ได้ไง ถ้าอ่านแล้วเข้าข่ายล่ะคนเมืองใหญ่แน่น๊อนน ไม่ได้มาร้องเพลงให้ฟัง แต่จะมาให้ดู 9 สัญญาณที่บ่งบอกว่าคุณนั้นเป็นคนเมืองใหญ่โดยแท้จริง ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ แต่แค่คุณรู้สึกว่าคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ อ่านแล้วรู้สึกว่า “ใช่เลย นี่มันชีวิตชั้นนี่!” บอกเลยว่าคุณอยู่ไม่ผิดที่ผิดทางแน่นอน ยินดีด้วย เมืองนั้นคือบ้านของคุณ 1.กาแฟคือพลัง! ก่อนตาจะเปิดกาแฟต้องเข้าร่างซะก่อน ไม่ว่าวันนั้นคุณจะมีตารางชีวิตที่จ่อรออยู่แค่ไหนก็ตาม ความวุ่นวายต่างๆ ไม่สามารถหยุดคุณจากการหากาแฟกระแทกปากได้เสมอก่อนคุณจะพร้อมเผชิญโลก จนคุณไม่รู้แล้วว่าคุณติดคาเฟอีนจริงๆ หรือว่ามันคือ routine ประจำวันที่เป็นสัญญาณในการเตรียมจิตใจให้พร้อมสำหรับการสู้ชีวิตในวันนั้นๆ กันแน่ แต่ไม่ว่าเพราะเหตุผลไหน กาแฟคือพลังงานสำหรับร่างกายและจิตใจคุณ 2. ทานข้าวนอกบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเพราะตารางชีวิตที่แน่นจนไม่มีเวลาเตรียมอาหารเองได้ทุกวัน หรือเป็นเพราะในเมืองมันมีร้านอาหารอร่อยๆ เต็มไปหมด ถึงอยากจะประหยัดโดยการกินข้าวบ้าน แต่รู้ตัวอีกทีเย็นวันศุกร์หลังเลิกงานคุณก็นั่งแทะไก่บอนชอน ปิ้งเนื้อบาบีคิวพลาซ่ากับเพื่อนๆ ตบท้ายด้วยชิบูย่าโทสต์อาฟเตอร์ยูเรียบร้อย 3. เพื่อนบ้านชื่ออะไร? คุณไม่รู้จักเพื่อนบ้านของคุณ คุณไม่รู้แม้กระทั่งว่าเค้าชื่ออะไร แม้ว่าจะเจอกันทุกวันหน้าบ้าน หน้าปากซอย ในลิฟคอนโด เพราะคุณไม่มีเวลาหรือกระจิตกระใจจะทำความรู้จักกับใคร แต่คุณก็จำหน้าตาเค้าได้ รู้แม้กระทั่งกิจวัตรของพวกเค้า แถมตั้งชื่อในจินตนาการให้พวกเค้าเสร็จสรรพในหัว ไม่ว่าจะเจ๊ผมสั้นข้างบ้านที่เลี้ยงแมวเยอะๆ ตี๋เนิร์ดห้องตรงข้ามที่ออกจากห้องอาทิตย์ละครั้งเพื่อไปเซเว่น มนุษย์ป้าหน้าดุที่รดน้ำต้นไม้ทุกเช้า แต่คุณก็ไม่คิดจะเข้าไปคุยกับพวกเค้าหรอกนะ 4. ไลน์แมนมาเยี่ยมบ้านบ่อยกว่าเพื่อน คุณมีกล่องอาหาร ตะเกียบไม้ […]
เชื่อว่าหลายคนคงเคยมีประสบการณ์ การสัมผัสกับกลิ่นไม่พึงประสงค์ ที่ออกมาจากตัวของผู้คนรอบข้างมาบ้างไม่มากก็น้อยใช่มั้ยครับ ยิ่งถ้าไปประสบในสถานที่ๆมีผู้คนแออัดอย่างเช่นบนรถเมล์รถไฟฟ้า หรือที่อื่นๆแล้วล่ะก็ บอกเลยว่าเห็นนรกรำไรๆอยู่ตรงหน้าเลยแหละ
ผมเชื่อว่าทุกคนชอบฟังเพลง ผมก็ชอบฟัง สุขก็ฟังเพลงเศร้าก็ฟังเพลง มันปลอบประโลมและเยียวยาความรู้สึกของเราได้อย่างดีเยี่ยมกว่ายาไหนๆเลยทีเดียว เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากๆเลยนะที่โลกใบนี้ให้กำเนิดเสียงเพลงขึ้นมา ต้องขอบพระคุณผู้คิดค้น (ใครวะ) เป็นอย่างมากเลย มนุษย์ทุกคนบนโลกใบนี้เป็นหนี้บุญคุณท่านนะครับ….
แท๊กซี่ไทย ตัวเลือกการคมนาคมที่คนไทยและฝรั่งหลายคนยอมใจ พ่ายแพ้ เลิกใช้ไปแล้ว
รู้จักตัวตนอีกด้านของ ‘จ๊ะจ๋า จิณจุฑา จุ่นวาที’ เจ้าของรางวัลเชิดชูเกียรติคนพิการ ที่ผ่านการผ่าตัดมาแล้วกว่า 34 ครั้ง แต่ยังใช้ชีวิตแบบคนปกติ อยู่กับปัจจุบัน และหาความสุขให้ตัวเอง
หลายคนคงเคยได้เห็นและได้ยินกับประโยคที่ว่า “ถ้าประชาชนไม่ทิ้งข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าจะทิ้งประชาชนอย่างไรได้” ในตอนนั้นคงไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่พระองค์ตรัสนั้นจะเป็นจริงหรือไม่ แต่ในตอนนี้ สิ่งที่พระองค์ได้ทรงทำมาตลอด 70 ปีที่ครองราชย์คงเป็นคำตอบที่ทำให้เราเชื่ออย่างสุดใจว่าพระองค์ไม่เคยละทิ้งประชาชนจริงๆ
กษัตริย์ซึ่งเปรียบเสมือนเป็นพ่อของทุกคน ที่ไม่ใช่แค่ทรงปกครอง แต่ยังทรงสอนและเป็นตัวอย่างที่ดีแก่ลูกๆ ประชาชนชาวไทย หนึ่งเรื่องที่เห็นได้ชัดคือความพอเพียงที่ไม่ได้เป็นแค่คำสอน แต่เห็นได้จากการใช้ชีวิตของท่าน ซึ่งทรงเป็นผู้สมถะและประหยัดอย่างเห็นได้ชัดเจนตามนี้
